Kids

vandaag, 16:20 – 0 x bekeken-door wie?
Zo….m’n werkweek zit er weer op! Weekend! En ik ben er aan toe. De boodschappen zijn in huis en ik ben zelfs al geslaagd voor een leuk kraamkadootje. Morgen mag ik ons jongste familielid gaan bewonderen. Nichtje C. haar zoontje. En daar heb ik zin in!! Het blijft leuk: zulke kleine mensjes! Steeds weer is het een wonder hoe het zo kan groeien. Die kleine handjes en voetjes, dat kleine bolleke met dat kleine neusje, van die kleine billetjes in zo’n dikke pamper. Leuk en toch ben ik ook blij dat die tijd voor ons voorbij is. Het is mooi geweest. Alles wordt nu zoveel gemakkelijker. En iedere leeftijd heeft z’n leuke dingen. Dat is zo cliché, maar oh zo waar. Iedere ontwikkeling zie ik steeds weer met bewondering gebeuren. Dat Zoon nu ineens zomaar, voor mij uit het niets, z’n naam kan schrijven bijvoorbeeld. Dat hij heel veel letters en cijfers herkent en op zijn manier zelfs al probeert te rekenen. En dat Dochter voor mijn gevoel zelfs een supertalentje in rekenen is. Dat ze telkens onder het eten om sommetjes vraagt. En dat dan het liefst samen met papa doet. Ze zit in groep 3 en kent de tafels van 1, 2 en 3 al. En dat ze ineens zo goed begint te lezen, dat zelfs ondertiteling op teevee al aardig gaat (als de zinnen tenminste niet te lang zijn). Dat we er inmiddels rekening mee moeten houden geen belangrijke (niet voor kinderogen bestemde) papieren te laten slingeren, want Dochter leest ze met het grootste gemak!
Dat je de TV alleen nog maar aan hoeft te zetten en dat ze zelf feilloos weten hoe de Wii op te starten, het juiste spel uit te zoeken en alles werkend te krijgen. Geef ze een afstandsbediening, controller of een muis….en ze weten hoe het werkt. Zo wonderbaarlijk!!!
Ik weet nog hoe ik zelf in het begin met een computermuis aan het stuntelen was. Neee…..ik heb nooit de muis richting het scherm bewogen om het kruisje aan te klikken, zo blond ben ik nu ook weer niet. Maar toch is het een motorische handeling die ik niet zomaar meteen onder de knie had. Inmiddels kan ik een computer niet meer wegdenken, maar zo vanzelfsprekend was dat in mijn schooltijd nog niet! (jaja…..ik weet het……ouwe muts!)
Dus een computermuis is geen enkel probleem voor onze kleine Vent…..maar fietsen zonder zijwieltjes ho maar!!!! Hopelijk gaat’ie dat dit voorjaar onder de knie krijgen. Het is nu een beetje lastig oefenen met al die sneeuw 😉