Lien & Spinnen

Ik ben er niet bang voor hoor….voor spinnen! Vroeger wel…..als de dood, zoals ze dat noemen. Maar mijn 2 grootste angsten (onweer en spinnen) heb ik overwonnen toen ik besloot na een mislukte relatie alleen in ons toenmalig appartement (oftewel flat 3 hoog achter) te blijven wonen. De 1e week notabene kreeg ik met allebei te maken………in m’n uppie! Eerst een geweldige onweersbui en ik was stoer! Diep in mijn hart was ik het liefst naar onze helemaal-niet-vriendelijke buurman gerend, maar iets weerhield me daarvan. Ik heb met bonkend hart die eerste test doorstaan. Ik wilde tenslotte op mezelf blijven wonen….dus geen gezeik! Nog geen paar dagen later zat er een joekel van een spin in de hoek van de slaapkamer. En sja…..geen man in de buurt die ik hysterisch gillend kon commanderen om hem zo snel mogelijk (liefst gisteren) op te ruimen. Het maakte me ook niet uit of ze het beestje nou dood maakten of niet, als t’ie maar niet meer binnen zat. Trillend heb ik de stofzuiger gepakt, het beest opgezogen en de stofzuiger nog zeker een halve dag laten draaien, want stel je eens voor dat hij er nog uit zou kruipen. Die tijd is voorbij. Ik moet wel….ik heb kids. Voor kinderen moet ik een voorbeeld zijn, dus geen gedoe over een spinnetje. En het werkte…. Senna vond alles wat rondkruipt leuk, van miertjes tot lieveheersbeestjes tot spinnen. Ehh….VOND dus….nu begint ze dezelfde hysterische buien te krijgen als ik vroeger. “Mama…ieeekkkk….daar zit een spin!” roept ze. “Nou dat is toch niet erg, die vangt de vliegjes in huis” antwoord ik wijs. “Jij moet die spin weghalen mama!” roept ze weer. “Ik kan daar niet bij schat” antwoord ik weer rustig. Maar iedere keer als ze de trap af komt, ziet ze hem zitten en roept ze weer paniekerig naar mij of Man dat die spin weg moet. Deze morgen heb ik hem dan toch maar even netjes buiten gezet…..wat ben ik toch weer trots op mezelf.