Categories
Zomaar

Over een auto, slechte ogen en 40 jaar!

Net als je denkt alles te hebben gehad, gebeurt er natuurlijk weer iets. Al maanden heb ik weer enorm veel last van hoofdpijn. Al maanden neem ik me voor om m’n ogen weer eens te laten testen, dat was immers weer een jaartje geleden. En om de oorzaak ‘slechte ogen’ voor de hoofdpijn te kunnen uitsluiten, wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Maar, zoals bijna iedereen, leef ik momenteel in zéér drukke tijden en had ik nog steeds niet de tijd en moeite genomen om even bij de opticiën binnen te lopen. Stom, heel stom. Want nu had ik het dus deze ochtend hè?! Pats boem…….heel de zijkant van Man’s auto in de prak. Een paaltje wat er al jaren staat. Op een plein waar ik meerder keren per week kom. Met een auto waar ik hartstikke veel in rijd. Hoe dom kun je zijn?! Precies aan de rechter kant. De kant waar ik dus weinig of niks zie. En al helemaal geen diepte kan inschatten. Niet dat ik zo’n stomme actie wil goedpraten. Ik had gewoon beter moeten opletten en niet weer eens “even snel” een boodschapje willen doen. Afijn. Kwaad was geschied. Auto zit aardig in elkaar, maar zelf hadden we gelukkig niks. Zoon en ik. De schrik in de benen…..dat wel. Man is gelijk naar ons toegekomen, heeft de schade opgenomen en de boel meteen geregeld met de verzekering en het schade-reparatie-bedrijf. Maandag over een week ist’ie weer als nieuw. Het is per slot van rekening maar blik……..ahum……. U begrijpt dat ik (nog nashakend van de schrik) meteen bij de opticiën ben binnengelopen. En wat denkt u? Yep…….m’n ogen zijn in een jaar tijd vreselijk veel achteruit gegaan. Oeps……..zou het iets met m’n leeftijd te maken hebben? Dus bovenop alle extra onkosten die we nu ongetwijfeld weer zullen krijgen (eigen risico enzo….) kwamen dus ook nog nieuwe brillenglazen. En zegt u nu zelf………..wat zijn nieuwe brillenglazen nu zonder een nieuw montuur?

Categories
Zomaar

Misverstandje

Als je aan het verbouwen bent, heb je ineens aanspraak van allerlei mensen uit de buurt. Mensen die ik voorheen nog nooit had opgemerkt. Mensen die nu vriendelijk vragen hoe het staat met de verbouwing en ook mensen die ronduit nieuwsgierig zijn en het liefst even binnen komen kijken. En dat mogen ze best hoor. Geen enkel probleem. Wat mij echer wel verbaast, is dat ik zelfs in de supermarkt wordt aangesproken door voor mij totaal onbekende mensen. “Schiet het al een beetje op met de verbouwing?”, hoor ik ineens achter me bij de kassa. Ik antwoord beleefd dat we inmiddels in de afwerkingsfase zitten en het ergste nu wel achter de rug hebben, om me vervolgens de hele verdere dag piekerend af te vragen wie die mevrouw/meneer dan wel niet was. Woont zij/hij misschien in de straat? Kennen ze mij via m’n ouders? Werkelijk geen idee. Ook mama’s van andere kindjes op school vragen regelmatig hoe het staat met onze aanbouw. Hartstikke aardig natuurlijk. En handig. Als ik bijvoorbeeld net de kindjes in of uit de auto aan het laden ben of als ik net de zware boodschappen krat uit de auto haal. Maar het toppunt gebeurde werkelijk vandaag! Dochter is net weer op school gedumpt (oeps, sorry naar school gebracht) en een andere moeder vraagt naar de stand van zaken. Onderwijl knikt ze naar mijn buik en vraagt: “Zie ik dat nou goed? Komt er nog ééntje bij?”. Ik zweer u, als ik iets in m’n mond had gehad, iets van een snoepje of zo, dan was ik er ter plekke in gestikt. Nadat ik de beste mevrouw lachend (als een boer met kiespijn) had verzekerd dat er geen kleintje meer bij komt, wist ze natuurlijk niet goed waar te kijken. Genant. Best wel. “Oh nee, dat komt door die strik van je jasje midden op je buik natuurlijk!”. Yeah. Right. Dat jasje verdwijnt dus in in de zak voor het Leger des Heils en vanavond begin ik nog met de buikspier-oefeningen waarmee ik 3,5 jaar geleden al had moeten beginnen!

Categories
Zomaar

Philips sucks

Had ik u al verteld dat net voor de verbouwing onze Philips Plasma er de brui aan heeft gegeven? 4,5 jaar oud. Hallikidikie. Stuk en weet u wat nog erger is? Hij is niet meer te repareren. Toen we hem net hadden was de voeding al een keertje vervangen en nu blijkt deze weer stuk te zijn. Goh, zult u denken, nieuw voedinkje erin en gaan met die banaan. Dat dacht Lien in ieder geval wel. Laat dat een paar honderd eurootjes kosten, maar alleeh, daar heb ik geen nieuwe Plasma voor. En zeker gezien de prijs die we destijds voor dat ding betaald hebben, zou je toch mogen verwachten dat het te repareren valt. Helaas pindakaas. Niet meer aan te komen. Sja, waarschijnlijk had Philips weer zulke bagger geproduceerd dat ze de hele mikmak maar snel uit de collectie hebben gehaald. En bedankt. Nu wil Man natuurlijk een nieuwe. En Man heeft meestal een dure smaak. Ik ken hem inmiddels wat langer dan vandaag. Al moet ik toegeven als je eenmaal zo’n groot plat scherm gewend bent, dat het dan erg wennen is om weer naar een normale beeldbuis te moeten kijken. En het scherm is dan in 1x zo klein!! Verwende trut dat ik ben. U zult ook begrijpen dat de timing, op z’n minste gezegd, zwaar klote is. De rekeningen van de verbouwing vliegen ons om de oren en dan komt er ook nog even een leuk extraatje bij. Nu wil ik verder niet al te veel klagen. Het zal allemaal best in orde komen. Maar één ding heb ik wel aan Man duidelijk gemaakt………..hij kan kopen wat hij wil maar never-the-nooit-nie een Philips! Alles wat Philips is gaat eruit. Philips sucks!!!!

Categories
Zomaar

De vakantie

Het zit er weer op. 2 Weken Spanje zijn omgevlogen. Maar u zult vast blij zijn weer wat te lezen op dit log. Toch? Ja, dacht ik het niet. En hoe we het hebben gehad? Nou, afgezien van de constante staat van misselijkheid waarin ik mij de gehele terugreis heb bevonden, is het een prima vakantie geweest. Slechts 1 échte onweersbui en 1 dag bewolking gedurende 14 dagen. De rest van de tijd was de lucht strakblauw, zonnetje hoog aan de hemel, in de ochtend geen zuchtje wind en ‘s-middags een lekker briesje om het voor Lien ook nog een beetje aangenaam te houden. Niks mis mee dus. En ik ben voor mijn doen zelfs ook nog een beetje bruin geworden. Ondanks faktor 50 waarmee ik mezelf, de kindjes en zelfs Man nadat hij de eerste paar dagen z’n rug aardig had verbrand, steeds heb ingesmeerd. De kids hebben de tijd van hun leven gehad. Dochter had een Frans vriendinnetje, die ook haar voortanden miste en wat een grappig stel vormde samen. Dochter bleef stug Nederlands praten en Naëlle (het kind was net zo mooi als haar naam klinkt) stug Frans en toch leek het of ze elkaar begrepen. Dochter is zelfs een hele middag met het, natuurlijk Franse, gezin van Naëlle naar zee geweest. Peentjes heb ik gezweet, en nee, dat kwam niet door de hitte. Ik vond het maar niks. Dochter mee met mensen die ik nauwelijks kende en die haar werkelijk totaal niet begrepen als ze wat zei. Naamplaatjes-ketting om, telefoonnummers uitgewisseld en precies uitgelegd waar ze op het strand zouden liggen, en Man was overtuigd en hij vond dat we haar maar mee moesten laten gaan. Naëlle was namelijk jarig en had maar 1 wens……..Dochter mee naar la Mèr. En zo geschiedde. En Dochter? Nou, die had de tijd van haar leven. Van 14h00 tot 18h30 is ze weggeweest en ze straalde helemaal bij thuiskomst. Ze hadden geweldig gespeeld, bevestigde de mama van Naëlle nogmaals. En sja, dat had ik haar toch ook niet willen ontnemen. We hebben ook dit jaar weer een paar mama- en papadagen ingelast. Één daarvan was een bezoekje aan La Roca del Village bij Barcelona. Een shopping-outlet waar je gemakkelijk de hele dag kunt vertoeven. En heej, mams heeft ook vakantie hè…………een dagje winkelen moet kunnen. Bepakt en bezakt reden we aan het einde van de middag weer terug naar ons stekkie in L’Estartit. Ook een bezoekje aan de stad waar het museum van Salvador Dali staat, Figueres, stond weer op het programma. Een heerlijk stadje om door te wandelen. Verder is het een échte luier-vakantie geweest. Veel gezwommen. Zoon die met z’n bandjes zo in het diepe sprong. Totaal geen watervrees meer en zwemmen dat’ie deed. Heerlijk. Dochter zit natuurlijk al een tijdje op zwemles en zij heeft deze vakantie geen bandjes meer aan gehad. Zelfs niet in het diepe. Het ging supergoed. Hopelijk gaat het op zwemles nu in dit tempo door…..dan heeft ze zo haar A-diploma. En nu dus weer back-to-reality. De was is al zo goed als weggewerkt en nu kunnen we ons weer gaan richten op de afwerking van onze verbouwing. Aan alles komt immers een einde……..zelfs aan de verbouwing!!!!

Categories
Kids

Update

Nou, dat was me inderdaad het nachtje wel. Niet zo zeer om Zoon. Die is uiteindelijk wat ‘afgekoeld’ en was vanochtend weer springlevend. Simpelweg verhoging van vermoeidheid. Dat heeft hij al wel vaker gehad. En dat is gelukkig op te lossen door een goede nachtrust. Maar dan Dochter. Dochter bleef maar bloeden. Rond elf uur leek het wat minder te worden en is ze in slaap gesukkeld. Op mijn bed. En op mijn bed ligt dus geen molton-met-zeiltje. Resultaat: om 04h00 vanochtend Dochter overstuur omdat werkelijk alles onder het bloed zat. Het arme kind wist niet waar ze het zoeken moest en ze was zó moe. Alles verschoond. Bed gesopt. Kussen in de wasmachine (en nu dus in de vuilnisbak, want mijn Texeler-kussen kon niet in de wasmachine), beddegoed in de wasmachine en Dochter was inmiddels in een fris bed weer in slaap gesukkeld…………al bloedend. U snapt: het zat me helemaal niet lekker. Slapen kon ik niet meer, dus heb ik in de vroege uurtjes de cementwaas van onze net ingewassen vloer zitten schrobben. Was ook wel goed om m’n gedachten even te verzetten. Dochter sliep toch. Om 07h00, ik net uit de douche, werd ze weer wakker. Opnieuw zat alles maar dan ook alles onder het bloed. Haar haren waren inmiddels samengekoekt tot één plakaat bloed. Het arme kind. En moeders? Nou, die kon het niet meer aanzien. Gelukkig dat Man in zulke gevallen ijzersterk is en Dochter kon helpen. Vanaf 07h00 ben ik gaan bellen naar onze tandarts. Niet te bereiken. Zelfs niet op het noodnummer. Hetzelfde als gisteravond dus………..uiteindelijk heeft onze eigen tandarts 4,5 uur na het inspreken van z’n voicemail teruggebeld. Sja, toen had zijn collega ons inmiddels al lang geholpen. En nu vanochtend was het dus weer van hetzelfde laken en pak. Bloedlink werd ik ervan. Het antwoordapparaat bleef zelfs na 08h00 gewoon aanstaan. Uiteindelijk zijn Man, ik en Dochter in de auto gestapt en simpelweg er naar toe gereden. Vanuit de auto kreeg ik de praktijk dan eindelijk aan de lijn. U snapt, die assistente was niet blij met mij aan de lijn op de vroege morgen. Maar goed, ik had dan ook alle reden om kortaf te zijn! Het ging hier notabenen om mijn Dochter en daar valt niet mee te sollen. Afijn, we werden geholpen, en wel direct. Dochter kreeg een sponsje in haar mond, al het bloed werd weggezogen en ze deed het keurig. Een bikkel, die Dochter van ons! Inmiddels is het bloeden helemaal gestopt en heeft Dochter maarliefst 3 boterhammen met worst naar binnen gewerkt. Hopelijk hebben we het ergste weer gehad…………………… Ons fietenrekprinsesje 😉

Categories
Zomaar

Verbouwingstress

“Daar gaan we weer!”, zult u wel denken, “daar komt ze weer met haar gezeur over stof en rommel”. Maar nee hoor. Het gaat eigenlijk allemaal prima. Natuurlijk hebben we aantal weken moeten stofhappen. Was het niet de vloer die uitgehakt moest worden, dan waren er weer wel leidingen die in de muren moesten worden gefreesd. Steeds als ik dacht, “nu hebben we het ergste gehad”, moest ik weer haasten om als een gek alle deuren boven goed te sluiten, zodat ik niet ‘s-avonds in een stoffig bed zou liggen. Ook het doorbreken van de oude muur had nogal wat voeten in aarde……..oftewel een teringherrie en teringrotzooi!!!! Maar we hebben het tot nu toe overleefd. Ik heb met de kindjes de nodige uurtjes bij m’n ouders doorgebracht……..en gewinkeld……….en de Efteling bezocht……….en de schaapjes gevoerd………en alle speeltuinen in de wijk ontdekt. U merkt het al. Ik ben veel gevlucht. Naar minder stoffige oorden. Maar nu lijkt dan echt het grootste leed geleden. De vloerverwarming is afgelopen vrijdag gelegd en vandaag zijn ze begonnen met het leggen van de nieuwe natuurstenen vloer. En daar begint het dus, lieve mensen, mijn verbouwingstress. Ik ben zo stiknieuwsgierig dat ik op hete kolen aan m’n buro zit. Ik wil het zien. Ik wil zien of ik de juiste vloer heb gekozen en ik wil zien of het mooi wordt. Man wel. Man is thuis aan het werk. Man is al zeker 25x naar beneden gelopen om te kijken………en mij informeren ho maar! Dat kan dus betekenen dat hij er óf niet aan denkt óf dat hij het niet mooi vindt. Stress. Stress. Stress. En vroeg naar huis gaan is ook geen optie met de hoeveelheid werk die er nog ligt voordat ik over 2 weken vakantie heb. Er zit dus niks anders op dan afwachten en over een paar uurtjes met eigen ogen het resultaat van de eerste dag te bekijken. Lucky me……….

Categories
Zomaar

Over logeren en lingeriesetjes

Zaterdagmiddag brachten we de kindjes naar Den Bosch. Ze gingen logeren bij broer R. en vriendin J. midden in het centrum van de grote stad (Oei Oei als dat maar goed gaat……u voelde hem al aankomen zeker?). Ze hadden daar nog niet eerder gelogeerd. Altijd spannend hoe dat dan gaat natuurlijk. En ik als moeder heb daar dan toch last van. Man niet, Man kan zich daar heel goed overheen zetten en maakt zich niet zo druk. “Dan gaan we ze toch zeker gewoon halen………als het niet lukt!”. En gelijk heeft’ie natuurlijk dat weet ik zelf ook wel. Toch is dat gevoel van ‘als-ze-maar-gaan-slapen’ en ‘als-ze-maar luisteren’ er diep van binnen wel. Dat zal wel bij het ‘moeder-zijn’ horen………net als het inpakken (en overigens ook het uitpakken) van alle spullen. Ik kan en wil dat niet uit handen geven aan Man. Niet dat hij dat niet zou kunnen, maar ik ben ervan overtuigd dat dan de helft wordt vergeten! En dát, lieve mensen, dát wil ik dus niet. Ze mogen nergens om verlegen zitten. Ze moeten tenslotte hun eigen bedje en hun ouders al missen. Éénmaal aangekomen in hartje Den Bosch parkeert Man onze auto en ging een parkeerkaartje halen. Ik heb nog totaal niets in de gaten als dochter ineens de opmerking maakt: “dat vind ik nou een mooie bikini mama!” en vol bewondering staar ik naar de etalage waarvoor wij geparkeerd staan. Wat denkt u? Het was de etalage van een sex-shop. Een rood lingerie-setje wat niet meer omvatte dan wat kanten biesjes pronkte precies daar waar het vingertje van dochter naartoe wees. Dat was een goed begin van een logeerpartijtje in centrum Den Bosch ;-) En al mijn verdere zorgen??? Nou die waren mooi voor niks. Dochter en Zoon hebben zich uitermate goed vermaakt met broer R. en vriendin J. Niet in de laatste plaats omdat labrador Dyla alle aandacht van de 2 kleuters kreeg. Hond blij, kids blij en mams blij. En volgens broer R. en vriendin J. is het voor herhaling vatbaar…………..misschien de volgende keer maar even uitleggen dat ze in die winkel geen bikini’s verkopen :-d

Categories
Zomaar

Lien is er klaar mee…….

……..met de buren! Vanaf vorig jaar augustus proberen ze ons al dwars te liggen met betrekking tot de verbouwing. Hun goed recht hoor, daar niet van. Ze zijn blijkbaar niet gelukkig met onze bouwplannen. En dat mag. Alleen kunnen ze ons niet stoppen omdat we vergunningvrij mogen bouwen. We blijven binnen alle regels van de wet. Het zou echter vele malen gemakkelijker zijn als ze enigszins hun medewerking zouden verlenen. Dat bleek echter al snel na aankondiging van onze plannen niet het geval. Communiceren bleek alleen nog per brief te kunnen. Ook dat kan en mag. En wij doen dan wel lekker mee. Ieder gesprek is door ons vastgelegd in een verslag en aangetekend opgestuurd. Sinds oktober vorig jaar bleef het stil. Wij hadden inmiddels ons plan getrokken. Dan maar zonder de medewerking van de buren. Dan maar tegen de mandelige schutting aanbouwen. Dan maar geen afwerking aan hun kant. So be it……. En dan.

En dan tijdens het uitgraven van de fundering is blijkbaar paniek toegeslagen. Oei oei oei. Ze gaan tóch beginnen. 3 dagen voordat de aannemer zou komen, staat de buurman voor de deur. Om toch nog even het ‘probleem’ mandelige schutting te bespreken. Afgelopen woensdag heeft dat gesprek plaatsgevonden. Wat hebben we immers te verliezen. En binnen een paar minuten had Lien het al weer gezien. Ik ben er klaar mee. Als het aan mij ligt wordt het voormalige plan gewoon uitgevoerd. Niks geen compromis. Ik wil niks maar dan ook niks met zulke egoïstische, vastgeroeste en bekrompen mensen te maken hebben. Wat we uiteindelijk ook overeenkomen het zal toch nooit goed zijn. Er is namelijk altijd wel iets te vinden waar je over kan klagen. En waar gaat het nou uiteindelijk om? Een stukje muur van 2,5 meter. We doen er geen mens kwaad mee. En dan loop ik gistermiddag in de Efteling en zie doodzieke kindjes van Villa Pardoes rondrijden in een rolstoel. Op zulke momenten besef ik maar al te goed waar het allemaal om draait! En mensen die dat niet begrijpen en overal een probleem van maken die zijn het niet waard om me druk om te maken. Ik zeg, “ik ben er klaar mee!”

En de fundering ligt er!!! Joepie……..nu de rest nog……

Categories
Zomaar

Shrek-oren

Vorige week hebben we een bezoekje gebracht aan Moviepark Germany. Heel veel hadden we ons ervan voorgesteld. En dat hadden we dus beter niet kunnen doen. Niet dat het geen mooi park is, dat niet. Het is erg amerikaans met veel winkeltjes en Ben&Jerry ijsjes en hotdogs en family pizza’s en wat al niet meer aan fastfood & snoep. De kindjes keken hun ogen uit toen ze Spongebob, Patrick, Jimmy Nutron, Dora & Shrek in het ‘echie’ zagen. En als ze straks de leeftijd van tieners bereikt hebben dan kunnen ze in Moviepark hun hartje ophalen. Genoeg attracties voor de wat oudere kids. Voor die van ons vond ik het een beetje tegenvallen. Nu is het natuurlijk wel zo dat wij strikverwend zijn met de Efteling in onze achtertuin. Er is voor die kleine ‘apen’ niks mooiers dan de Efteling. Oké oké en Disneyland dan…….maar dat is iets verder dan 5 minuutjes bij ons vandaan. Dochter was wel een bikkel. Ze wilde met Shrek op de foto!! Dora had ik nog begrepen en Spongebob ook, maar Shrek……… Diezelfde avond nog komt Dochter naar me toe, hard huilend: “Mahahamaaaaa, ik wil geen Shrek-oren!”. “Shrek-oren, hoezo dan?”, vraag ik verwonderd. En wat bleek…..Man had in een boze bui gezegd dat als ze zo slecht bleef luisteren ze Shrek-oren zou krijgen……die doen het tenminste goed! Ik kan u verzekeren tegen dit dreigement kan geen ’stoute stoel’-principe van de opvoed-politie op. Maar of het nou pedagogisch verantwoord is…….hmmmm………dat laat ik maar even in het midden.

Categories
Zomaar

Van de wal in de sloot

Dat krijg je als kindjes je komen helpen. Zoon ging Man helpen met het uitgraven van de fundering. Alles wat Man in de kruiwagen schepte, probeerde Zoon er weer met dezelfde rotgang uit te gooien. En eigenlijk was het een supergrappig gezicht. Man, die zeker moet wennen aan al die handenarbeid, schept zich een ongeluk en Zoon staat met dezelfde houding, helemaal overtuigd van z’n goede hulp, het tegenovergestelde te doen. We lieten het dus maar even zo. Zoon voelde zich groot en Man zuchtte gewoon wat verder. En het is bijna klaar. We zijn bijna klaar voor de start. En eigenlijk mogen ze nu zo snel mogelijk beginnen. We hebben alleen nog het dilemma van de scheidingsmuur. De schutting dus. Hij mag niet weg van de buren. Een 50+ koppel zonder kinderen met een tolerantie-niveau van 0,0. Zo’n stel wat beter in een hutje op de hei kan gaan wonen, omdat ze daar in ieder geval door niemand worden gestoord. Wonen in een woonwijk heeft namelijk als nadeel dat je met buurtbewoners te maken hebt. En gelukkig vinden de meeste mensen in de omgeving dat wel prettig. Niet te veel contact, niet te vaak contact, maar gewoon…..weten dat je bij elkaar kunt aankloppen als dat nodig is. Én vooral elkaar ook wat gunnen. Met kindjes is het ook superleuk om in een wijk te wonen met wat leeftijdgenootjes in de buurt. En ja, kinderen maken herrie als ze op een zomerdag lekker buiten spelen. Gelukkig vinden de meeste mensen het prettig om dit gelach, gegier, gespetter en soms wat geruzie te horen. Op een enkeling na…………en guess what………..die steken hem maar ergens waar het licht niet schijnt! Wij genieten van onze kids in de tuin en vooral van de hulp van ons kleine ’supergrote’ kereltje…………