Categories
Zomaar

Wakker

Ik kwam moeilijk in slaap gisteravond. Te druk in m’n hoofd. Dat heb je wel eens. Tenminste ik wel. En dat drukke dat moet er dan eerst uit. Soms lukt dat. Soms lukt dat niet. Soms slaap ik daarna als een roosje. Soms slaap ik de hele nacht niet. En dan denkt u natuurlijk dat dat drukke in m’n hoofd over hele gewichtige, belangrijke zaken zal gaan, maar niks is minder waar. Het gaat vaak over de meest onbenullige dingen. Ik hoef me namelijk nergens zorgen om te maken. Ik zit goed in m’n vel (te goed op sommige plaatsen ;-)), ben gelukkig, heb 2 geweldige kindjes, een (h)eerlijke vent :-), een leuke job, een huis wat momenteel fungeert als bouwput, maar wat straks een prachtig paleisje gaat worden. Wat wil een mens nog meer?!? Nou, slapen….dus….bijvoorbeeld…..dat zou fijn zijn. Niet overdag, nee gewoon ‘s-nachts als het grootste gros mensen op één oor ligt. Zo van dat je soms wakker schrikt van je eigen gesnurk. Dat. Zo van dat je ‘s-ochtends denkt “wat is m’n kussen toch nat?” van het kwijlen. Dat dus. Zo van dat je het jammer vindt om wakker te worden omdat die geweldige droom dan stopt. Dat. Dat bedoel ik dus. U kent het vast. Afgelopen nacht heb ik wel geslapen hoor. Maar nadat ik dus net de drukte uit m’n hoofd kwijt was en een beetje was ingedommeld, schrok ik wakker van Dochter. Dochter stond naast me. Te simmen. Ze was bang. En bange kindjes gaan niet slapen, dat weet u vast ook wel. Na wat gemompel van dochter’s kant, kwam het hoge woord eruit. Ze dacht dat er een mug op haar kamer zat. En net toen ik 1 voet naast m’n bed had om te gaan kijken, mompelt Man: “geeft niks schatje, mugjes moeten ook slapen, ga maar lekker terug naar bed!”. Heeft u ooit zoiets meegemaakt…………..mugjes moeten ook slapen…………hoe komt’ie erop!! Afijn Dochter gelooft alles wat Man zegt en gaat vervolgens terug naar haar kamer. Om daar vervolgens te gaan huilen. En hoe langer het duurde voordat ik uit bed was, hoe harder ze ging huilen. Zo werkt dat namelijk met kinderen. Ik ging dus midden in de nacht op muggenjacht. En dacht u dat ik dat kreng zag? Nee dus. Nu valt het ook niet mee om met het zicht van Momfert de Mol een mugje op te sporen. Zonder bril welteverstaan. Niks te vinden. Dochter gesust, in bed gelegd en ik vervolgens weer terug op 1 oor. Nog geen 10 minuten, natuurlijk net ingedommelt, begint Dochter weer. Man’s beurt. Vond ik. Vond hij gelukkig ook. En Man is goed in de muggenjacht. Gelukkig. Problem solved en iedereen kon gaan slapen. Ja. Iedereen. Behalve ik…..ik was wakker. Uitwakker. Godzijdank komt er vanavond weer een nacht waarin ik het kan proberen. Slapen.

Categories
Zomaar

Wat er zoal gebeurd is

School is weer begonnen. Jippie. Dochter vond het best een beetje spannend. Mama ook. Zo’n 1e schooldag is voor iedereen weer even wennen en dan heb ik het niet in de laatste plaats over het vroeg opstaan. Dochter’s 1e schooldag betekende ook weer mijn 1e werkdag. En dát vond ik heerlijk. Even weer weg uit onze bouwput. Even weg van het continu moederen. Even weer onder de mensen. Even weer normale gesprekken voeren. Niet dat de gesprekken met Zoon en Dochter niet gezellig zijn. In tegendeel. Hele conversaties heb ik samen met Zoon en z’n playmobiel-poppetjes gevoerd. Erg onderhoudend. Ook met Docher en haar barbies heb ik gezellig gekeuveld. U begrijpt dat ik erg blij was gisteren mijn collega’s weer te zien. Ik ben weer helemaal op de hoogte van alle bedrijfsroddels. De stapels werk vielen voor de verandering ook wel mee (of mijn baas moet ze nog even hebben verstopt en ze stiekem morgen pas geven, maar daar ga ik even niet vanuit). Dat is dan misschien het voordeel van 4 weken vakantie……zolang kunnen de meeste dingen niet blijven liggen, waardoor iemand anders genoodzaakt is het op te lossen. Mijn e-mails waren ook in no-time geselecteerd. 50% was niet meer relevant. 20% was puur ter info. En met de resterende 30% moest ik inderdaad wat doen. En dat, lieve mensen, heb ik al wel eens veeeeel erger meegemaakt. Nee, mijn 1e werkweek ben ik uitermate fijn gestart. En Man? Nou die was al een weekje eerder aan de slag. Verschil moet er immers zijn, niet? En met Man voer ik momenteel alleen gesprekken in de vorm van: “wil je de wandtegels in de bijkeuken horizontaal of verticaal schat?”…..en natuurlijk wilde ik ze anders dan Man……en: “niet in paniek raken, schat maar de afvoer van de gashaard kan niet waar wij hem gepland hadden…..daar lopen nl. 5 electriciteitsbuizen en een gasleiding!”……en natuurlijk raakte ik niet in paniek……en: “jammer he schat dat onze aannemer/stucadoor onverwachts geopereerd is aan z’n knie, waardoor onze verbouwing weer een paar weken vertraging oploopt?”……en natuurlijk vind ik dat jammer, maar wat kan ik eraan doen??? Juist ja, helemaal niks dus. Ondertussen is wel de tegelzetter begonnen met het betegelen van de bijkeuken. En dat wordt leuk. En nee, dat wordt niet door diezelfde Portugezen gedaan, die de vloer hebben gelegd. Die beste mensen komen er niet meer in. Nu hebben we iemand die tenminste weet wat werken is. Geen gelummel, geen gelul, gewoon doorwerken!!! En zo heb ik ze het liefst. Verder heeft schoonpa, de schat, vandaag onze tuin weer helemaal aangestraat. Het ziet er weer prachtig uit en omdat ik zelf het afgelopen weekend de buxus en de taxus heb gesnoeid, is de tuin weer een beetje leefbaar. Laat nu dat mooie september-weer maar komen!

Categories
Zomaar

Philips sucks

Had ik u al verteld dat net voor de verbouwing onze Philips Plasma er de brui aan heeft gegeven? 4,5 jaar oud. Hallikidikie. Stuk en weet u wat nog erger is? Hij is niet meer te repareren. Toen we hem net hadden was de voeding al een keertje vervangen en nu blijkt deze weer stuk te zijn. Goh, zult u denken, nieuw voedinkje erin en gaan met die banaan. Dat dacht Lien in ieder geval wel. Laat dat een paar honderd eurootjes kosten, maar alleeh, daar heb ik geen nieuwe Plasma voor. En zeker gezien de prijs die we destijds voor dat ding betaald hebben, zou je toch mogen verwachten dat het te repareren valt. Helaas pindakaas. Niet meer aan te komen. Sja, waarschijnlijk had Philips weer zulke bagger geproduceerd dat ze de hele mikmak maar snel uit de collectie hebben gehaald. En bedankt. Nu wil Man natuurlijk een nieuwe. En Man heeft meestal een dure smaak. Ik ken hem inmiddels wat langer dan vandaag. Al moet ik toegeven als je eenmaal zo’n groot plat scherm gewend bent, dat het dan erg wennen is om weer naar een normale beeldbuis te moeten kijken. En het scherm is dan in 1x zo klein!! Verwende trut dat ik ben. U zult ook begrijpen dat de timing, op z’n minste gezegd, zwaar klote is. De rekeningen van de verbouwing vliegen ons om de oren en dan komt er ook nog even een leuk extraatje bij. Nu wil ik verder niet al te veel klagen. Het zal allemaal best in orde komen. Maar één ding heb ik wel aan Man duidelijk gemaakt………..hij kan kopen wat hij wil maar never-the-nooit-nie een Philips! Alles wat Philips is gaat eruit. Philips sucks!!!!

Categories
Zomaar

Geen onderarm meer over…….

Dingdong. En toen stond de leverancier van onze keuken voor de deur. Let wel…..de uitbreiding van onze keuken. 3 jaar geleden hebben wij namelijk onze keuken pas vervangen. En, goh we hadden eens geluk, we konden deze nog steeds krijgen…..dus vandaar 3 half-hoge-kasten bijbesteld. 1 voor een extra koeler (ja, wij koelen graag alle frisdrank en dat past dus niet in 1 lullig koelkastje), 1 voor een ingebouwde vriezer en 1 voor een afvalsysteem en een ingebouwde koffiezetter. Helemaal goed. Helemaal naar Lien’s wens. En vandaag werd het spul dus geleverd. Had Man geregeld. Onder het mom, jij bent toch nog thuis deze week. Wat Man echter was ‘vergeten’ te vermelden, is dat er bij de levervoorwaarden vermeld stond dat er iemand thuis moest zijn die de spullen mee kon sjouwen! De eik….u weet wel, zo’n ding wat van de boom valt. Weet u wat een granieten blad van 2 meter weegt? Nee? Ik nu dus wel. En ik kan u verzekeren dat ik dit stukje momenteel met 1 hand typ, omdat ik in de andere totaal geen gevoel meer heb. De eik…….sorry, mijn lieftallige Man bedoel ik :-(. Zo, dat moest er even uit…………
En waar m’n charmes zijn gebleven??? Nou, die zijn de komende weken ver te zoeken…..denk ik! Tsssss

Categories
Zomaar

De gashaard

En nu verwacht u zeker een heel grappig logje van mij waarin ik helemaal in detail ga beschrijven hoe het dan is afgelopen met de gashaard…….en Man…..en mijn charmes. Nee dus. Nou vooruit een beetje dan. Hij is opgeschoven. Zo’n 35 centimeter. Zomaar zonder mokken van Man. Sterker nog……Man vond het wel een goed idee. En daar ga ik dan weer he…..met die charmes van mij. Helemaal niet nodig. Als ik het met een chagerijnige kop door het inmiddels ontwikkelde ochtendhumeur had gevraagd, had hij het simpelweg ook gewoon gedaan. Zo is Man. “Wil jij hem om? Nou dan zet ik ‘m om! Nu kan het nog”, was z’n reactie. Zucht………was hij maar in alles zo gemakkelijk 😉

Categories
Zomaar

Nieuwe meubels

Lien verkeert in totale euforie-stemming! We hebben gisteren (eindelijk) meubels besteld. Boven verwachting zijn we zelfs geslaagd voor een nieuwe bank. En daar word ik dan vervolgens zo vrolijk van dat ik de hele nacht niet heb geslapen! In gedachten heb ik al zeker 100 verschillende huiskamer/keuken-indelingen gemaakt. De bank heeft niet zoveel opties, dus dat staat redelijk vast waar die komt. Maar de rest. Tafel horizontaal of verticaal? 6 of 8 stoelen? Wel of geen vloerkleed? Wat voor gordijnen? Waar kunnen nieuwe planten (en dan vanzelfsprekend ook nieuwe potten)? Enzovoorts, enzovoorts. En dat ik daar dan precies ‘s-nachts over na moet gaan liggen denken he?! Onuitstaanbaar. Ik krijg gewoon een maagzweer van mezelf. Ik ben zelfs tot 3x toe beneden gaan kijken of die salontafel toch écht wel kan staan. En weet u tot welke conclusie ik uiteindelijk ben gekomen? Dat alles moet komen zoals ik gisteren in de winkel al had bedacht. Totale onzin dus……..dat wakkerliggen. Nou ja, ik heb alleen wel gezien dat de nieuwe gashaard toch wat meer naar rechts moet komen en dat lieve mensen, ga ik zometeen Man maar even subtiel mededelen. De haard staat nl. al gemonteerd………oeps. Ik zal m’n charmes nodig hebben.

Categories
Zomaar

De vakantie

Het zit er weer op. 2 Weken Spanje zijn omgevlogen. Maar u zult vast blij zijn weer wat te lezen op dit log. Toch? Ja, dacht ik het niet. En hoe we het hebben gehad? Nou, afgezien van de constante staat van misselijkheid waarin ik mij de gehele terugreis heb bevonden, is het een prima vakantie geweest. Slechts 1 échte onweersbui en 1 dag bewolking gedurende 14 dagen. De rest van de tijd was de lucht strakblauw, zonnetje hoog aan de hemel, in de ochtend geen zuchtje wind en ‘s-middags een lekker briesje om het voor Lien ook nog een beetje aangenaam te houden. Niks mis mee dus. En ik ben voor mijn doen zelfs ook nog een beetje bruin geworden. Ondanks faktor 50 waarmee ik mezelf, de kindjes en zelfs Man nadat hij de eerste paar dagen z’n rug aardig had verbrand, steeds heb ingesmeerd. De kids hebben de tijd van hun leven gehad. Dochter had een Frans vriendinnetje, die ook haar voortanden miste en wat een grappig stel vormde samen. Dochter bleef stug Nederlands praten en Naëlle (het kind was net zo mooi als haar naam klinkt) stug Frans en toch leek het of ze elkaar begrepen. Dochter is zelfs een hele middag met het, natuurlijk Franse, gezin van Naëlle naar zee geweest. Peentjes heb ik gezweet, en nee, dat kwam niet door de hitte. Ik vond het maar niks. Dochter mee met mensen die ik nauwelijks kende en die haar werkelijk totaal niet begrepen als ze wat zei. Naamplaatjes-ketting om, telefoonnummers uitgewisseld en precies uitgelegd waar ze op het strand zouden liggen, en Man was overtuigd en hij vond dat we haar maar mee moesten laten gaan. Naëlle was namelijk jarig en had maar 1 wens……..Dochter mee naar la Mèr. En zo geschiedde. En Dochter? Nou, die had de tijd van haar leven. Van 14h00 tot 18h30 is ze weggeweest en ze straalde helemaal bij thuiskomst. Ze hadden geweldig gespeeld, bevestigde de mama van Naëlle nogmaals. En sja, dat had ik haar toch ook niet willen ontnemen. We hebben ook dit jaar weer een paar mama- en papadagen ingelast. Één daarvan was een bezoekje aan La Roca del Village bij Barcelona. Een shopping-outlet waar je gemakkelijk de hele dag kunt vertoeven. En heej, mams heeft ook vakantie hè…………een dagje winkelen moet kunnen. Bepakt en bezakt reden we aan het einde van de middag weer terug naar ons stekkie in L’Estartit. Ook een bezoekje aan de stad waar het museum van Salvador Dali staat, Figueres, stond weer op het programma. Een heerlijk stadje om door te wandelen. Verder is het een échte luier-vakantie geweest. Veel gezwommen. Zoon die met z’n bandjes zo in het diepe sprong. Totaal geen watervrees meer en zwemmen dat’ie deed. Heerlijk. Dochter zit natuurlijk al een tijdje op zwemles en zij heeft deze vakantie geen bandjes meer aan gehad. Zelfs niet in het diepe. Het ging supergoed. Hopelijk gaat het op zwemles nu in dit tempo door…..dan heeft ze zo haar A-diploma. En nu dus weer back-to-reality. De was is al zo goed als weggewerkt en nu kunnen we ons weer gaan richten op de afwerking van onze verbouwing. Aan alles komt immers een einde……..zelfs aan de verbouwing!!!!

Categories
Zomaar

Zomerstop……

Wat zomer? Niks zomer! Tot nu toe is het bizar slecht in Nederland. Godzijdank wacht het warme zonnetje op ons in Spanje. Maar, lieve mensen, het belooft beter te worden. Eind deze week gaat het ook hier in Nederland zomers warm worden. Ik hoop het. Iedereen is wel aan een beetje zonneschijn toe. Alles ziet er een stuk vrolijker uit als het niet zo met bakken uit de hemel komt vallen. De boeren in het Noorden zijn waarschijnlijk dolgelukkig gezien de droogte die daar heerste. Maar wij……simpele kantoorpikkies…….zijn maar wat blij als hun vakantie niet in het natte plensende water valt. De auto is inmiddels geladen. Tussen de druppels door. Niet dat ik daarvan nat werd, want dat pakken is Man’s job. Zoals ik al eerder heb vastgesteld. De auto laden is iets wat wij niet samen moeten doen. Ik zet alles wat mee moet netjes klaar en hij zorgt dat dat allemaal in onze voiture past. Met soms wat gemopper hier en daar, lukt dat meestal nog ook. Lang leve de dakkoffer. Zonder dat ding zou het campingleven voor Lien er een stuk minder prettig uitzien. Steeds weer vraag ik me af waar ik toch in hemelsnaam zoveel ‘noodzakelijke spullen’ vandaan haal. Toch heb ik dit jaar weer een prestatie geleverd door slechts 1 koffertje met kleding voor Man en mij in te pakken en 1 koffertje voor Zoon en Dochter. En dan toch zit nog de hele kofferbak en dakkoffer vol. Een prestatie an sich…….
Dus, lieve lezers, bij deze wens ik jullie ook een zonnige en fijne zomervakantie toe. Van mij zult u niet veel last meer hebben (of het weer moet in L’Estartit ook niet zo denderend zijn, zodat ik van armoe in het internetcafé te vinden ben ;-)). In ieder geval tot over een paar weekjes!

Categories
Zomaar

Toch…..

……maar begonnen met het klaarzetten van de vakantiespullen. Zoon heeft aardig wat rode plekken, maar is er verder niet al te ziek van. Al ligt hij momenteel wel heerlijk te slapen, wat niet meer zo gebruikelijk is ‘s-middags. En dat is wel even heerlijk. Dochter boven op haar kamer aan het spelen, snoepen en tv-kijken (hoe pedagogisch verantwoord ;-)) en Zoon onder zeil. Op die manier heb ik mooi even m’n handen vrij om in te pakken en nog even een logje te plaatsen. Is nl. vrij lastig met 2 kinderen die anders steeds je aandacht opeisen. Meestal kom ik aan zulke dingen pas ‘s-avonds toe, als ze in dromenland zijn en alles rustig is in huis. Ik loop dus voor op schema! Heerlijk gevoel. Wat helaas wat minder goed aanvoelt, is mijn bekken. Wat ik gedaan heb, weet ik niet, maar ik waggel net zo door het huis als toen ik 8 maanden zwanger was. Zitten gaat goed. Liggen gaat goed. Staan gaat redelijk. Maar lópen………..verdammt doch mal………het zit ook echt niet mee deze week. Ik ben blij dat ik dinsdag zo’n kleine 1400 km mag zitten ;-). Ach ja, ik blijf maar lachen en probeer het positieve overal van in te zien. Wat niet wegneemt dat de moed me soms wel in de schoenen zakt.

Categories
Zomaar

Vakantie II

“Is dat alles?”, vraagt Man terwijl hij wijst naar wat stapeltjes kleren op het bed van Zoon. “Ja”, antwoord ik. En stiekem ben ik al begonnen om mezelf schouderklopjes te geven. “Dat is mooi”, glundert Man, “dan hoeft de dakkoffer er niet op”. “Eh schat”, antwoord ik, “is dat niet wat te voorbarig? Tel hier de buggy, de skottelbroai, die tas met handdoeken en één met beddegoed en oh ja……….het campingwasmachientje van je moeder nog eens bij op!”.  En Man zucht. “Ik zet de koffer er wel op”, zucht Man nogmaals. Ja hé, zeg, kom, als ik zo weinig kleren meeneem, moet het wasmachientje écht mee hoor. Schoon is immers my middle-name. Geërfd van m’n moeder.