Those good old days!

Die dagen, dat je je alleen om jezelf bekommerde. Die dagen dat je alleen verantwoordelijk was voor jezelf, voor het op tijd komen op afspraken, school of werk. Die dagen dat je alleen voor jezelf schone kleren genoeg moest hebben. Die dagen dat je alleen voor jezelf de koffer moest inpakken. Die dagen dat je al je geld aan jezelf kon besteden. Die dagen dat je met gemak in bed kon blijven liggen. Die dagen waarop je wel zou zien wat je at. Die dagen waarop je kon doen en laten wat je zelf wilde. Those good old days!

Die zijn dus voorbij. Die leven voort in herinnering, met nu pas het besef hoe goed en gemakkelijk we het toen hadden. Meer dan eens vraag ik mezelf af: “wat deed ik toen toch met al die tijd?!”. En ik kan er geen antwoord op geven, want ook toen had ik het idee dat ik het druk had met vanalles en nog wat. En dan nu. Nu we de verantwoording hebben over 2 kleine mensjes. Nu we moeten zorgen dat ook zij aangekleed, gegeten, gewassen en in de plooi op tijd aankomen op de juiste bestemmingen. Nu moeten we constant plannen, rekening houden met, zorgen voor en er gewoon zijn voor die 2 kleine individuutjes. Zij zijn nu diegene die ons ritme, onze levenstijl en onze dagindeling bepalen. We kunnen nog veel, bijna alles zelfs, maar we moeten het wel plannen en altijd een hoop regelen. En weet je wat? Het is niet erg! Met liefde sta ik iedere ochtend een half uur eerder op om maar vast klaar te zijn voordat die 2 kleine spruiten hun ogen openen. Met liefde heb ik hun kleertjes gestreken klaarliggen, met liefde was ik die snoetjes en frutsel aan hun haren en met liefde maak ik ontbijt voor ze. Een ritme wat ik niet meer kan wegdenken en waar we inmiddels helemaal aan gewend zijn. En terug naar de oude situatie, naar those good old days? No-way! Ja, straks over een jaartje of 18, als ze volwassen zijn en op eigen benen kunnen staan. Tot die tijd ben ik maar wat trots op het feit dat wij mogen zorgen voor onze koters, op het feit dat wij 2 gezonde kinderen hebben en dat wij daar elke dag van mogen genieten. Want dat laatste is eigenlijk het allerbelangrijkste. Al het bovenstaande is niet erg, zolang we maar van die opgroeiende stuiterballetjes kunnen genieten en nog steeds van tijd tot tijd ontroerd kunnen raken van de dingen die ze doen en zeggen! En als dochter-lief dan voor het slapen gaan zegt: “mama ik hou van jou tot de sterrenhemel en terug”……nou dan smelt ik en kan ik me geen mooier leven voorstellen.