“Morgen breng jij mij weer naar school he mama?” vroeg Senna me gisteravond. “Nee schat, morgen zijn opa en oma hier om op te passen en dan brengt opa je naar school” was mijn antwoord. Ik zei er nog net niet “helaas” achteraan. Niet dat ik dat niet durf over te laten aan opa en oma! In tegendeel, dat wordt prima geregeld vandaag, maar meer om het gevoel dat ik er zelf bij heb. Een dubbel gevoel. Natuurlijk wil ik niet stoppen met werken. Ik heb een hele leuke job en ik vind het heerlijk om ook nog wat anders om handen te hebben. Moeder zijn is superleuk, maar het is ook erg fijn om ook gewoon collega te zijn. M’n eigen dingetjes te hebben en te doen, die niet alleen om de kids draaien.
En toch heb ik gisteren en vandaag moeite met het feit dat ik haar dus niet alle dagen zelf naar school kan brengen en weer ophalen. Niet om de klets die de moeders onderling hebben hoor. Kan ook gezellig zijn en ik kan me voorstellen dat als je niet werkt, je die klets wel even lekker vindt, maar mij gaat het meer om Senna. Om haar blije gezichtje als ze mij weer ziet en om zelf degene te zijn tegen wie ze haar verhaal doet. Ik wil aan de ene kant een moderne werkende moeder zijn, die meedraait in deze economie en aan de andere kant lijkt het me heerlijk om er altijd zelf te zijn voor de kindjes. Samen lekker thee drinken ‘s-middags, samen boodschappen doen, samen koekjes bakken, daar is nu zo weinig tijd voor.
Nu moet ik het thuis-zijn natuurlijk niet gaan idealiseren! Als ik alle dagen thuis zou zijn, komen de muren na een paar weken waarschijnlijk ook op me af. Het zal wel gewoon een kwestie van wennen zijn. Wat wil ik nou??? Ze zit notabene pas een week op school!!! Natuurlijk werkt het moeder-schuld-gevoel nu nog op me in……..zeker als dochterlief zulke vragen stelt! Maar eerlijk is eerlijk, Senna en Jens kunnen beter een werkende moeder hebben die goed in haar vel zit, dan een thuiszittende die daar doodongelukkig van wordt!!! dusseh Lien………..niet zeuren……….AAN DE SLAG!