Categories
Zomaar

Mr. Koning & Mr. Pitbull

Naast ons gezin, bestaande uit Dochter, Zoon, Man en ik, lopen hier nog twee harige monstertjes rond in huis. Kat “Big Boy” (met de nadruk op Big) is inmiddels al bijna 12 jaar in ons midden. Hond “Pep” (ruwharig teckelbeestje) loopt hier al ruim 4 jaar rond te hobbelen. En ik vind het heerlijk. Soms komen Man en ik wel eens in de verleiding en hebben het dan over nog een hondje erbij, maar mijn verstand wint het dan toch steeds van mijn kriebels. Als ik dan weer ‘s ochtends voor dag en dauw met Pep door de donkere straat loop (terwijl de rest van de familie nog op bed ligt!) en zijn drollen opraap met een daarvoor bestemde zakje dan denk ik “nou nee, dank u beleefd”.

Diezelfde ochtend schep ik namelijk ook nog zeker 1, maar soms zelfs 2 keer de kattenbak uit. Onze kater maakt er altijd een sport van om precies nadat ik de bak heb uitgedaan er weer op te gaan zitten om te poepen. En ik weet niet of u weet hoe kattenpoep ruikt? Nou, ik kan u verzekeren dat het niet naar bloemetjes is. Ditzelfde fenomeen heb ik trouwens ook vaak met de rest van de bewoners in dit huis. Die ruiken ook niet naar roosjes….. 🙂
Okee…..genoeg poeptalk in dit blog en u begrijpt nu vast wel mijn punt, dat mijn ochtend na het ruimen van verschillende drollen al genoeg gevuld is en dat daar niet nog een beestje (lees: hondje) bij hoeft.

Afijn, terugkomend op onze harige viervoeters. Een hondje….sja…..ik heb het zeker 2 jaar kunnen tegenhouden. Onder het mom van: “ja en wie denken jullie dat hem altijd uit moet laten? Juist ja, me myself and I”. Man had zijn zinnen gezet op een HOND….geen hondje. Totdat we op een zonnige zondag ergens in mei (dit klinkt leuk 🙂 ) een ruwharige teckel zagen lopen en we allebei ineens hadden: “dat is een hond voor ons!”. Niet te groot, ruwharig (dus niet overal haren door het huis), schattig en natuurlijk stronteigenwijs. Dat laatste hadden we een beetje onderschat moet ik eerlijk bekennen. Maar goed, ons ras was uitgezocht en toen was het hek van de dam. Manlief bestookte me met foto’s en filmpjes van teckels en ik ben gezwicht. In juni mochten we bij een nestje komen kijken en in augustus is hij bij ons komen wonen.

Beiden zijn ze niet meer weg te denken. Ze horen bij ons. Onze kat trekt, zoals alle poezenbeesten, de hele dag, avond en nacht zijn eigen plan. Tegen de tijd dat hij vindt dat zijn personeel hem zijn eten moet komen brengen en voor hem de kraan aan moet zetten (dit behoeft wellicht enige uitleg) dan begint hij heel klagelijk te miauwen. De kraan hebben wij hem natuurlijk zelf aangeleerd. De meeste katten drinken het liefst stromend water. Daar zit lekker veel zuurstof in en dat vinden ze heerlijk. Ons Boyke, zoals we hem meestal noemen, drinkt het liefst boven in de badkamer uit de wastafelkraan. Niet zo praktisch maar wel enorm schattig om te zien. Verder ligt meneer graag op zijn troon en kijkt hij het liefst vanaf hoge hoogte neer op zijn personeel (wij dus) en vooral op de hond. De kat is de koning in dit huis.

Onze Pep, daarentegen, kan met zijn korte pootjes niet eens zelf op de bank springen. Ideaal voor als we niet thuis zijn. Mijn voornemen dat hij ook nooit op de bank zou mogen, heb ik al binnen een week laten varen. Geen houden aan met 2 kinderen die het prachtig vinden als zo’n beestje bij ze komt liggen op de bank. Wanneer we dus thuis zijn, ligt meneer meestal prinsheerlijk ergens tussen ons in maar nog het allerliefst bovenop iemand. Het is een schoothond in hart en nieren en hoe groter de schoot, hoe liever dat hij het heeft! Manlief is dus vaak zijn “kussen”. Het is een schatje hoor (de hond 😉 ). Voor ons in ieder geval en eigenlijk wel voor de meeste mensen. Andere honden daarentegen, die zijn wel even een “dingetje”. Hij is maar een onderdeurtje, maar voelt zich tegenover andere honden een echte pitbull. We hebben al van alles geprobeerd, maar ja, eigenwijs is ook wijs. Hij leert werkelijk nergens van. Ook niet als een andere hond een keer lelijk naar hem doet. Het doet hem allemaal werkelijk niks. De eigenwijze dondersteen. En ondertussen loop ik voor schut. Zeker als er al mensen met andere honden zijn die een blokje omlopen als ze mij zien aankomen met mijn klein teckelettertje.

Maar ach, al kan ik soms nog zo op hem mopperen (op allebei trouwens), ik houd zielsveel van ze. Hoe de hond erg voorspelbaar is in zijn gedrag, verrast de kat me soms ineens met een aanval uit het niks. Ben ik onze koning, keizer, admiraal aan het borstelen, notabene op zijn commando en dan vindt meneer het ineens wel genoeg en bijt zomaar in mijn hand. Of laatst toen ik hem moest wassen in verband met een diarree-ongelukje (oeps sorry….weer poeptalk) en hij dat duidelijk niet zo fijn vond, moesten mijn voeten het ontgelden, met een bloedende teen als gevolg. Maar als hij dan naderhand op zijn manier sorry komt zeggen door me al knorrend aan één stuk door kopjes te geven dan smelt dit zachtgekookt ei weer als sneeuw voor de zon.

Bovendien is echt gezellig om thuis te komen van een dag werken en 2 hele blije beestjes te zien. De één omdat zijn “personeel” er weer is om de kraan aan te zetten en hem te borstelen en de ander omdat er weer iemand is die met hem kan spelen, hem uit kan laten en nog belangrijker, die zijn etensbak kan vullen…..

Iedereen een fijne (werk)week toegewenst!
Ook namens Mr. Koning en Mr. Pitbull