Categories
Zomaar

Loslaten

Weer zo’n woord wat me ineens te binnen schiet terwijl ik achter de laptop zit……loslaten…….
Dat moeten we heel wat keertjes doen in ons leven. Het begint al bij de geboorte wanneer we de warme placenta moeten loslaten, de wijde wereld in. Eerst nog een hele poos onder de vleugels van onze ouders, maar iedere keer stapje voor stapje gaan we verder onze eigen weg. Een weg waarin iedereen gedurende de pubertijd wel de grootste sprongen naar zelfstandigheid maakt. Af en toe nog terugvallend op onze basis. Op thuis. Weer een fase verder gaan we op onszelf wonen. De één wat eerder dan de ander, maar dat doet niet zo ter zake. Dan staan we opeens voor het feit dat we onze boontjes zelf moeten doppen. Een mooi proces, waarin we zelfstandig worden en leren eventuele problemen zelf op te lossen. Onze verantwoordelijkheden zelf te dragen en de basis (thuis) los te laten.

In die weg naar zelfstandigheid nemen we allemaal ons pakketje “normen en waarden” mee. Die hebben we van onze ouders meegekregen. Een mooi iets. Iets waar we veel waarde aan hechten. Misschien zelfs te veel. Want is het niet zo dat de tijden heel erg zijn veranderd? Onze generatie moet veel flexibeler zijn dan de generatie voor ons. Natuurlijk hadden onze ouders het ook druk. Maar van hoeveel vriendinnen van mijn leeftijd was haar moeder altijd thuis? Werkte niet of nauwelijks buiten de deur? Ik schat dat dat percentage heel hoog ligt. Onze moeders waren er altijd. Ze zorgden voor het huishouden en voor ons. Deze moeders hadden geen zorgen over hoe de eerstkomende schoolvakantie nu weer geregeld moest worden qua opvang. Deze moeders hoefden zich geen zorgen te maken dat toch maar niet één van de kindjes ziek zou worden tijdens de drukke aankomende beursweek. Zij waren niet tot ‘s avonds laat bezig met de was opvouwen omdat ze daar overdag niet aan toe kwamen….over de stapels strijk maar te zwijgen. Zij reden niet hun kroost van de ene sportvereniging naar de andere. Simpelweg omdat ze vaak geen (eigen) auto hadden.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ze het gemakkelijker hadden. Zeker niet. Natuurlijk waren er ook zorgen. Rondkomen van 1 salaris bijvoorbeeld, maar ik denk wel dat er meer rust in hun hoofd was. Wij zijn de eerste generatie die werk, huishouden en kinderen combineert. En als we dan de normen en waarden van onze ouders toch hoog in het vaandel hebben staan, dan moet dus ons huis er spik en span uitzien. Naast onze drukke baan. We moeten altijd visite kunnen ontvangen en tijd hebben voor koffie. Onze kinderen moeten altijd mogen afspreken en spelen met andere kindjes en die moeten wij dan vaak nog vermaken/bezig houden met allerlei creatieve dingen. Tel daar de normen en waarden van deze tijd bij op, zoals dat bijvoorbeeld de kinderen niet 1 maar het liefst meerdere sporten doen of bij clubjes zijn aangesloten. Oh ja…..en dan hebben we het nog niet over muziekles gehad. Ik noem maar een zijweg. Dan willen we ook nog dat onze kinderen er iedere dag goed (en vooral schoon) uitzien, wat inhoudt dat de kleding iedere avond in de wasmand belandt. Plus vinden wij (supermoms) het belangrijk dat ze iedere avond gewassen in hun bedjes liggen.

Allemaal leuk en aardig maar waar blijft er dan nog ergens een paar minuutjes voor onszelf over? Juist ja…..nergens. Oh ja….misschien net voordat we gaan slapen, maar dan zijn we ondertussen zo moe van al dat gesjees en geraas de hele dag dat we meteen in een coma liggen zodra we nog maar ons kussen zien. Een momentje voor even Reiki, Yoga of Meditatie nemen we niet……zonde van de tijd……er moet nog zoveel anders.

Deze waanzin moeten wij (moeders van deze generatie) leren loslaten. Al die dingen die volgens onze “oude” normen en waarden MOETEN. Ik zit nu midden in dit proces. Leren voelen wat belangrijk is en wat niet. Prioriteiten stellen. Natuurlijk verander je iets wat zo diep geworteld zit niet 1, 2, 3, maar uiteindelijk gaat het wel lukken. Wat we vooral niet moeten vergeten is dat wij weer een voorbeeld voor de volgende generatie zijn (onze kinderen). Dus waarom ze niet meer betrekken bij de dingen die moeten gebeuren in huis? Straks zullen ze ook moeten. En als wij willen dat later onze zonen meer bij gaan dragen in het verzorgen van de kinderen en eventueel het huishouden, waarom ze dan niet leren dat ook mannen kunnen strijken of al is het maar de vaatwasser in- of uitruimen? Ze leren dat er meer moet gebeuren in het huishouden dan alleen het oud papier en de containers aan straat zetten. Kleine dingen maar niet onbelangrijk.

Ik wil niet dat Dochter straks in eenzelfde situatie komt, maar ik ben wel haar voorbeeld. Ik wil dat ze straks….op het moment dat ze ons gaat loslaten….weet wat belangrijk is voor haar. In het leven. Dat dat niet in strakke schema’s en een schoon huis zit. Natuurlijk is het fijn als je huis netjes en opgeruimd is, maar het allerbelangrijkste is dat we gelukkig zijn en dat wil ik haar en Zoon meegeven. Dat ze proberen altijd te blijven voelen wat op dat moment belangrijk is. Dat ze dingen blijven doen die energie geven en nooit vergeten (of verleren) hoe te ontspannen. Op die manier wil ik dat ze ons als ouders gaan loslaten. Hun weg naar zelfstandigheid……maar wel op een manier dat er altijd balans blijft tussen hun hart en hun hoofd………..

Mijn hoofd weet nu inmiddels heel goed dat ik bepaalde dingen moet gaan loslaten, maar nu moet ik het nog in mijn hart voelen voordat ik dat daadwerkelijk kan. Al heb ik deze morgen al een grote stap gemaakt door met iemand te praten die mij bij dit proces gaat begeleiden. Vertrouwen dat het goed gaat komen is er al…..nu nog de rust en de ruimte en de tijd nemen om mijn oude patronen om te draaien naar nieuwe, zodat ik ook deze weer kan loslaten………..

Now