Klinkt misschien raar, maar het woord leegte is het eerste wat in mij opkwam toen ik aan dit blogje begon. Misschien een wat beladen woord of kun je er niks mee. Het zet mij aan het denken waarom dit woord het eerste is wat ik in mijn gedachten kreeg.
Leegte…..ik denk dat het zo momenteel voelt bij mij van binnen. Krijgen andere mensen juist last van extreme emoties in deze situatie, krijg ik geen traan over mijn wang. En dat terwijl ik toch wel verdriet voel. Ook de emotie blij voel ik wel van binnen maar kan ik niet uiten zoals iedereen dat van mij gewend is. De altijd vrolijke, lachende, blije, onbezorgde Lien. Het zit er wel hoor. Onderhuids…… Het lukt me alleen niet om mezelf daarin terug te vinden. Het is allemaal zo afgevlakt. Ik denk dat dat de goede omschrijving is.
En juist als ik denk weer op de goede weg te zitten en zelfs 2 ochtenden op het werk ben geweest, lijkt alles nu weer heel veel moeite te kosten. De vakantie was heerlijk en heeft me de rust gebracht die ik nodig had, maar ik besef dat ik er nog lang niet ben. Had ik eerst alleen symptomen van vermoeidheid, koorts en hoofdpijn, is het nu een hele vervelende druk op mijn borst. Steeds merk ik dat mijn ademhaling veel te hoog zit en dan ga ik heel bewust naar mijn buik ademen. Heel overdreven zelfs. Dat geeft verlichting. Maar zodra er weer iets in mijn hoofd opkomt wat er nog moet gebeuren (die dag, die week, de komende tijd) dan is het er weer. Ik krijg het dus letterlijk benauwd van mezelf. Is dat nou wat……?!
Al moet ik wel toegeven dat al deze verschijnselen mij wel steeds meer inzichten geven. Ik ga beter naar mijn lichaam luisteren. Het dwingt me ertoe. En wat vooral belangrijk is….ik reageer erop! Laat het niet op z’n beloop, maar doe er op dat moment wel iets mee. Krijg ik het benauwd, dan ga ik zitten en adem naar mijn buik. Krijg ik hoofdpijn dan weet ik “HO – STOP” nu is het genoeg voor vandaag. Krijg ik spierpijn in mijn nek en schouders, dan weet ik dat ik teveel meedraag en letterlijk te veel op mijn schouders neem op dat moment. En ben ik moe, dan ga ik liggen en SLAAP. Allemaal dingen waar ik voorheen doorheen banjerde als een olifant in een porseleinkast.
Vooral DOORGAAN en niet stilstaan bij wat ik nou eigenlijk voel. Niet zeuren maar poetsen, is ook wel het gezegde. En ik weet uit ervaring dat een mens dat heel lang kan volhouden. Totdat je lijf zegt: “nu is het genoeg!”. Wat een ongelofelijk mooi mechanisme is dat toch eigenlijk. Al is het wel zaak om in de toekomst dat moment van omvallen te voorkomen natuurlijk. Niemand is hierbij gebaat, maar het leert je wel om beter voor jezelf te zorgen. Mijn leerschool is dat ik eerst voor mezelf moet zorgen. Zorgen dat ik mijn rust neem, mijn lijf goed verzorg en ontspan!!! Zodra het met mij goed gaat, kan ik ook beter zorgen voor de mensen om mij heen. Dan kost dat ook geen energie. Ik denk zelfs dat het dan energie oplevert. De omgekeerde wereld dus…..
Oh en als ik dit zo schrijf, klinkt het allemaal zo simpel en vanzelfsprekend. Maar zo is het natuurlijk niet. Om weer in die goede flow te komen, moet ik hard werken. Steeds weer de confrontatie aangaan met mezelf. Mezelf dwingen om rust te pakken en niet te hard van stapel te lopen.
Maar ik doe dit niet alleen! Mijn lijf helpt me daarbij. Als ik maar voldoende naar haar luister………
Die leegte gaat zich weer vullen met al het moois wat het leven te bieden heeft……daar wil ik naartoe!