Jaja geef maar toe…..jullie zouden bijna denken dat Lien’s Log niet meer bestond of dat ik totaal niks meer meemaak om over te schrijven! Niks is echter minder waar. Lien’s leven is turbulent. Er gebeurt van alles en eigenlijk ook weer niks. Een leventje wat de meeste mensen leiden: werken, slapen, eten, poetsen, wassen, strijken, sporten, kinderen en alles wat daar nog bij komt kijken.
Maar!!!! Poeh hey…..Dochter begint een echte puber te worden en dat geeft stof tot schrijven (gniffel, gniffel)!!!
Al mijmerend vraag ik me tijdens mijn vrijdagmiddag-koffie-momentje af waar toch dat lieve schattige meisje met haar 2 staartjes is gebleven. Zou ze nog ergens zitten diep in dat veranderende, vol-met-gierende-hormonen lijfje? Ik denk van wel. Echter zijn er dagen dat haar tweede persoonlijkheid (haar puber-ego: Chucky) de overhand heeft. Er valt geen redelijk gesprek te voeren, alles wat ik zeg is fout en ik moet me al helemaal nergens mee bemoeien. En oh ja…….als ze dan iets is vergeten dan is het wel ineens mijn schuld. Duhuh (*met rollende ogen*)…..ik had haar moeten herinneren aan haar gemaakte afspraak met een vriendinnetje, of aan haar toets engels of wat-dan-ook.
En ohhhh wat verlang ik soms naar de tijd dat ik een vraag als: “waarom?”, gewoon kon beantwoorden met: “daarom!” of met “omdat mama het zegt!”. Neeeeee tegenwoordig moeten wij als ouders wel duidelijk uitleggen waarom we iets wél of niet goed vinden. En jaha….dan dient ze ons soms aardig van repliek. Het is een slimme tante. Af en toe vliegen de tegenargumenten ons om de oren en moeten we van goede huizen komen om haar te overtuigen van ons gelijk. En soms hè….soms…..dan geef ik nog steeds het antwoord: “omdat ik het zeg! Punt! Uit!”. En dat noemt ze dan ONMACHT……maar daar geef ik haar natuurlijk dan weer geen gelijk in (al heeft ze het wel).
En dat commanderen!!! Ook zo leuk……of de hele wereld op zulke momenten om haar draait. Vanaf haar zolderkamer allerlei dingen roepen en dan vervolgens heel boos worden als ik niet antwoord (omdat ik het niet eens had gehoord of verstaan, maar dat terzijde). En dan vervolgens het stampvoetend zelf doen of zuchtend naar beneden komen met een “het hoeft nu al niet meer!”…… Rest mij op zulke momenten niks anders dan haar vragend aan te staren en soms in lachen uit te barsten. Dat laatste is trouwens als een lap op een rode stier! Dan laat Chucky zich in z’n ergste vorm zien.
En weet u wat het leuke is aan dit alles? Het wordt nog veeeeeeeel erger!!! Dit is nog maar het begin. Ons dametje gaat aankomend schooljaar naar de middelbare school. Een behoorlijk grote scholengemeenschap. Op de fiets. Iedere dag. Mijn kleine meisje. Ik krijg er nu al buikpijn van. Want ondanks dat ze soms zo onredelijk is en ik weet dat dat nog erger gaat worden, houd ik zielsveel van haar en ben ik heel trots op haar. Ze is een slim, zelfstandig, grappig, lief en sociaal kind. En soms is ze ineens Chucky …….. kleinigheidjes blijf je houden in het leven……