Suus lag klaarwakker in het ziekenhuisbed. Ze kon de slaap niet vatten. De wond deed pijn, maar ze weigerde de pijnstillers die de verpleging haar wilde geven. De fysieke pijn was altijd nog beter te verdragen dan de emotionele pijn. De fysieke pijn drong al het andere een beetje naar de achtergrond.
Wat een puinhoop was haar leven ineens. Alweer. Dacht ze net alle ellende achter de rug en haar leventje weer op de rails te hebben en dan gebeurt dit. Gisteren heeft Anja, de liefste verpleegkundige van de afdeling, haar verteld wat er is gebeurd met haar moeder. Ze is dood. Dood door haar schuld. Het kan niet anders dan dat haar moeders dood is veroorzaakt door de vriendjes van Steven.
De radartjes in Suus d’r hoofd bleven maar draaien. Allerlei scenario’s zijn al gepasseerd. Dan kreeg ze de aanval op haarzelf weer op haar netvlies en dan wat er met haar moeder gebeurd kan zijn. De details heeft ze nog niet precies te horen gekregen. Ze heeft er ook niet naar gevraagd. En dan dacht ze weer aan Ruud. Waarom heeft ze nog niks van hem gehoord? Hem nog niet gezien in het ziekenhuis? Niet dat ze nu al zo lang bij kennis is, dat niet. Ze hebben haar een aantal dagen kunstmatig in coma gehouden, maar ondertussen had ze wel gehoopt dat Ruud haar zou hebben bezocht.
De eerste gesprekken met de politie hebben ook al plaatsgehad. Die waren emotioneel en zwaar. Gelukkig bleef Anja steeds dicht in de buurt om de politie af te remmen als ze zag dat het te zwaar voor haar werd. Ze mag Anja graag. De rest van de verpleging is ook aardig en lief maar toch heeft ze liefst Anja aan haar bed. Die hoeft ze niks uit te leggen, die voelt haar goed aan. En aangezien praten alleen al super vermoeiend is, is dat wel zo fijn.
Suus heeft de politie in grote lijnen haar levensverhaal verteld. Details zijn nog niet verder besproken. Wel zijn er namen gevallen. Iets wat ze nooit van plan is geweest. Ze wist dat ze daarmee een heel groot risico liep. De complete criminele organisatie die Steven heeft opgezet, zal ze achter zich aan hebben. Haar leven zou nergens meer veilig zijn. “Was ik ook maar dood gegaan”, mijmerde Suus ongemerkt hardop. Dat had een hoop ellende gescheeld. Aan de andere kant zou Steven er dan weer mee zijn weggekomen en dat moest nu maar eens afgelopen zijn.
Haar moeder was dood door zijn schuld. Ze was er zelf bijna niet meer geweest door zijn schuld. Heel haar leven is kapot gemaakt door zijn schuld. Nu moest het maar eens stoppen. Nu moest zij ervoor zorgen dat er niet nog meer onschuldige slachtoffers zouden vallen. En als ze dat uiteindelijk met haar leven moet bekopen dan is dat maar zo. Wat heeft alles bovendien nog voor zin op deze manier? Ze wil ook niet meer leven met deze eeuwige angst. Het moet maar eens klaar zijn.
Ondertussen stond Anja haar vanaf een afstandje te bekijken. Ze bewonderde deze strijdlustige vrouw. Weinig andere mensen hadden zo’n aanval kunnen overleven, maar Suus vocht vanaf het moment dat ze binnen was gebracht met de ambulance. Anja wist dat ze hier een bijzondere vrouw hadden liggen en besefte heel goed dat ze goed voor haar moesten zorgen. Toen gisteren ook nog het nieuws via de politie bij hen kwam over de moeder van Suus wist ze het helemaal zeker. Deze vrouw moest heel wat hebben meegemaakt. Fijn dat er continu bewaking bij haar kamer aanwezig was. Dat gaf zowel haar als Suus een veilig gevoel.
Suus had de namen van een aantal kopstukken doorgegeven aan de politie. Ze kende ze niet allemaal even goed maar de laatste periode dat ze opgesloten had gezeten, had ze haar ogen en oren goed gebruikt. Ze wist dat Steven aan de top van de organisatie stond. Daarnaast had hij een aantal mensen direct onder zich die verantwoordelijk waren voor het witwassen van het geld en voor de logistieke processen. Één daarvan was Jeroen. Wat een engerd was dat zeg. Als ze nog terugdenkt aan die vreselijke avond dat hij haar verkrachtte, werd ze weer panisch. Die blik van Jeroen was zoveel harder en onverschilliger dan die van Steven dat ze de angst opnieuw kon voelen. Jeroen was wellicht nog gevaarlijker dan Steven. Fijn idee als die misschien ook voor langere tijd achter de tralies terecht zou komen.
Anja kwam binnen en ging naast haar zitten. Ze zei niks maar keek haar alleen maar aan. En toen gebeurde het, Suus brak, voor het eerst. Tranen bleven maar komen, ze kon ze niet meer stoppen. Haar wond deed ongelofelijk pijn van het huilen maar dat voelde juist goed. Fysieke pijn kon ze verdragen. Anja zei niks en liet het gebeuren, ze hield enkel haar hand vast en kneep er zachtjes in. Uiteindelijk viel Suus uitgeput in een rusteloze slaap………..even rust, even niks voelen, even geen verdriet.