Pffff…..Steven kon zichzelf wel voor z’n kop slaan. Hoe had hij in godsnaam Jeroen in vertrouwen kunnen nemen. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat dat een grote vergissing was. De blik van Jeroen toen hij hem vertelde dat hij een tijdje weg ging, kon hij nog zo voor zich halen. Meteen had hij geen goed gevoel gehad. Noem het intuïtie of inzicht, maar hij wist dat het foute boel was met Jeroen. Natuurlijk had hij hem niet zijn echte verblijfplaats doorgegeven. Dat zou ook dom zijn geweest. Niemand wist waar hij uithing.
Steven was per auto vertrokken. Een gehuurde auto die hij onderweg nog een paar keer had gewisseld om zo eventuele speurders op een dwaalspoor te brengen. De gehuurde auto’s waren ook steeds op een andere naam gereserveerd en cash betaald. Ook de huur van zijn vakantiewoning had hij cash voldaan en met een valse identiteitskaart geboekt. Hier zat hij voorlopig veilig. Veilig genoeg om orde op zaken te stellen en goed te overdenken wat er nu verder moest gebeuren.
Zijn gevoel dat Suzan misschien nog wel eens in leven kon zijn werd ook alsmaar sterker. In het begin was hij overtuigd geweest dat ze dood was. Hij had haar gezien. Haar bleke gelaatskleur toen ze in elkaar zakte. Wat zag ze er kwetsbaar uit. De neiging om haar in zijn armen te nemen moest hij toen heftig onderdrukken. Maar hoezeer hij ook de kranten in de gaten hield er stond geen overlijdensadvertentie van haar in. Zijn vermoeden dat het misschien allemaal anders was verlopen nadat hij in zijn auto was weggescheurd werd steeds groter. Wat als dat het geval was? Dat ze zijn aanval overleefd had? Dan zat hij nog verder in de shit. Ze wist wie haar dit had aangedaan. Ze had hem recht in de ogen aangekeken. De angst die ze had uitgestraald deed hem onverwachts veel. Nondeju……wat deed ze hem veel. Nog steeds.
Hij zou morgen proberen één van zijn andere werknemers uit te laten zoeken of ze wellicht ergens in een ziekenhuis was opgenomen. Dat ging hij niet via Jeroen doen. Hij moest alles even goed overdenken en een plan maken. Maar nu ging hij eerst proberen te slapen. Hopelijk had de fles wijn die hij inmiddels had leeggedronken zijn werk gedaan en had hij een goede nachtrust. Dat kon hij wel gebruiken na zo’n vermoeiende reis.
Jeroen begon zich ondertussen steeds beter te voelen. Hij zou ervoor zorgen dat Steven buiten spel werd gezet. Hij ging zorgen dat hij de man zou worden aan hoofd van het imperium dat Steven had opgebouwd. Hoe wist hij nog niet precies, maar hopelijk bleef Steven lang genoeg weg om zijn plan te kunnen smeden en, nog beter, te kunnen uitvoeren. Eerst zou hij iemand op Steven afsturen. Hem een beetje angst aanjagen. Dat zou hem vast leren. Als hij dacht dat hij veilig zat, had hij het mooi mis. Steven zou meteen weten dat het van Jeroen af zou komen dus het moet lijken op een toevallige overval. Steven mocht niet dood dat niet. Dat zou te veel opvallen. Maar hem even goed de schrik van zijn leven bezorgen dat was het idee. Jeroen kon een valse lach niet onderdrukken.
Hij had al één van zijn mensen de opdracht gegeven bij Suzan langs te gaan. Hij wist dat Steven via de moeder van Suzan haar nieuwe verblijfplaats en nieuwe naam had achterhaald. Al dit gedoe moet met haar te maken hebben, dus daar ging hij eerst maar eens achteraan. Zodra hij wist wat er was gebeurd kon hij verder met plannen maken. Zowel Suzan als Steven gingen spijt krijgen. Spijt van hun relatie. Spijt dat er destijds niet naar hem werd geluisterd. Als het moest zou hij zich nogmaals aan haar vergrijpen. Ze was best lekker. Zeker toen ze zo tegenstribbelde. Dat had Jeroen het liefst. Dan kon hij zijn macht doen gelden. Daar kickte hij op…… Oh wat was hij blij met deze wending in zijn leven! Alles zou anders worden en met die gedachte snoof hij nog maar een lijntje coke. Wie deed hem wat?!?!