Zijn oog was al goed aan het genezen, zag Steven in de spiegel. De arts in het ziekenhuis had hem verzekerd dat zijn zicht weer volledig zou herstellen. Hij zag uit dat ene oog nog steeds niet helemaal helder en deze keer kwam het niet door de alcohol of drugs, wist hij. Bij die gedachte kwam er een vals lachje op zijn gezicht. “Het wordt weer tijd voor een feestje”, zei hij hardop tegen zichzelf. Weer even helemaal los gaan, feesten en vrouwen versieren, dat zou zijn gedachten wel rustig maken.
Steven twijfelde geen moment en belde een paar vrienden. “Tijd om te gaan stappen”, was het enige wat hij hoefde te zeggen. Iedereen wist meteen waar en hoe laat. Dat behoefde geen verdere uitleg. Steven besloot dat het beter was om niet zelf te rijden. Het kon vanavond wel eens totaal uit de hand lopen. Hij zou zorgen dat er een Limo paraat stond als hij naar huis of naar het één of andere hotel wilde. Dat was zijn wereld. Dat maakte zijn werk mogelijk. Geld, vooral zwart geld of donkergrijs zoals hij het zelf noemde, was er in overvloed. En geld moest rollen. Dat motto liet Steven op alle vlakken gelden.
Zijn inloopkast zou het walhalla voor menig vrouw zijn. Hij vond het heerlijk al deze luxe. Vanavond besloot hij één van zijn Armani jeans te combineren met een overhemd en jasje van Corneliani. Itialiaanse merken hadden zijn voorkeur. Ze straalden succes en rijkdom uit. Dat was wat hij wilde. Het kleine stemmetje dat hij alleen op dat vlak gelukkig was, negeerde hij gemakshalve maar. Daar wilde hij niet aan denken. Zijn materialisme, zijn rijkdom in geld en spullen, dat was wat er voor hem toe deed. Met genoeg geld was liefde immers ook te koop….
De harde muziek en de nodige shotjes deden hem inderdaad goed. Suzan verdween naar de achtergrond en hij probeerde zich te concentreren op de lekkere meiden op de dansvloer. Allemaal stuk voor stuk onder de indruk van zijn verschijning. En dat wist hij. Met Suzan was het anders. Ze had in eerste instantie totaal geen interesse in hem getoond. Dat maakte haar juist extra interessant. Ze speelde niet eens ‘hard to get’, ze vond hem totaal niet interessant en gunde hem geen blik waardig. “Je bent mijn type niet!” had ze nog gezegd. Hij had er hard om moeten lachen. Dat hoorde hij zelden of nooit. Vrouwen geilden op zijn geld en zijn succes. De luxe cadeautjes die hij ze kon geven, maakten altijd veel goed., maar Suzan was daar niet gevoelig voor. Dat had hij snel in de gaten. Juist daarom wilde hij meer van haar. Meer van haar weten, meer van haar zien en meer met haar doen. “Nondeju”, dacht hij bij zichzelf, “nu moet ik weer aan haar denken!”. En boos liep hij richting bar voor de volgende borrel.
Gelukkig had verder niemand in de gaten dat zijn gedachten zo enorm door zijn hoofd spookten. Zijn vrienden waren te oppervlakkig om daar iets van te merken. Of ze wilden het niet zien dat kan ook. Wat niet weet wat niet deert. Bovendien was hij altijd degene die de avondjes uit betaalde en dan ging je niet zeiken over bepaalde dingen. Dan deed je mee met het gefeest. Dan dronk je de borrels die Steven voor je neus zette en snoof je de coke die voor je neergelegd werd. Dat was precies wat zijn vrienden deden en dat was ook wat hij wilde. Geen gezeik, geen gekloot, maar feesten. Dansen, zuipen, snuiven en uiteindelijk heerlijke seks met een aantal sletjes van de dansvloer. En dat was precies wat hij vanavond ging doen!
Jeroen bekeek zijn vriend van een afstandje. Nou ja vriend. Jeroen heeft vaak gedacht dat dat zo was, maar inmiddels wist hij wel beter. Steven had hem nodig omdat er verder niemand voorhanden was. Bovendien was hij degene die wist hoe hij met cijfertjes om moest gaan en hoe hij alles tegenover de belastingdienst verantwoord kon krijgen. Hij was een belangrijke spil in het wereldje van Steven. Jeroen wist ook dat hij nooit meer los kon komen van Steven. Dat zou hij niet overleven. Hij wist te veel en was te veel betrokken bij zijn lugubere zaakjes.
Dat er iets mis was met Steven kon hij goed zien. Hij was niet zichzelf. Ook dat oog deed vermoeden dat er meer aan de hand was. Het wazige verhaal van een ruzie op straat geloofde hij voor geen meter. Maar wat er dan wel precies aan de hand was dat wist hij niet. Hij ging er ook maar niet naar vragen. Jeroen wilde Steven niet op de huid zitten. Hij wist dat hij daar niet tegen kon. Hij zou vanavond meedoen met het toneelstuk dat werk opgevoerd. Bovendien had hij ook wel zin in een feestje. Hij wist hoe de feestjes van Steven altijd eindigden en hij had ook wel zin in een lekkere stoeipartij. Het was alweer even geleden. Iedereen was in de juiste stemming zag Jeroen. Nou ja, als hij eerlijk was, iedereen behalve Steven! Die deed alsof…..
Hoe meer Steven probeerde Suzan uit zijn hoofd te zetten, hoe vaker hij aan haar moest denken. In gedachten vervloekte hij haar al de hele avond. Ze was er niet meer!!! Punt uit!!!! Belachelijk dat hij steeds aan haar moest denken. Hij had haar gedood!! En dat was maar goed ook…… Geen enkele bitch ging met hem sollen. Geen enkele trut kwam verder dan lichamelijk contact. Waarom zit zij dan zo in zijn hoofd? Nog steeds?!!!!!! Hij had er goed aan gedaan om korte metten met haar te maken. Toch? De twijfel sloeg weer toe. Het feest dat hij voor vanavond gepland had kon hij wel vergeten. Als hij in deze toestand te ver zou gaan met alcohol en drugs werd het veel te gevaarlijk. Hij zou dingen kunnen vertellen die beslist niet voor anderen bestemd waren.
Steven wist wat hem te doen stond……. Hij ging naar huis en zou morgen voor een tijdje weggaan. Waarheen wist hij nog niet, maar hij moest rust zoeken op een plek waar niemand hem kon vinden. Zijn zaakjes zou hij vanaf afstand wel regelen. Misschien dat hij Jeroen in vertrouwen kon nemen. Daar moest hij nog even over nadenken….