Over een maandje wordt ons manneke 5 jaar! 5 Alweer! Onze jongste spruit. Ik weet nog goed dat ik door het huis liep te waggelen. Werkelijk tot niks meer in staat, zo dik was ik. Dat ik ooit weer vanzelf in deze shape terug zou veranderen, had ik van z’n levensdagen niet verwacht. Als ik nu foto’s terug kijk van mezelf met de dikke toeter waar Zoon toen in zat, dan schrik ik steeds weer. Het was niet voor niets dat mensen mij in December al sterkte met de bevalling wensten, terwijl ik toen nog 4 maanden moest! Ze konden het niet geloven als ik dat (nogal geïrriteerd, dat begrijpt u) even in hun neus wreef! En wat was ik het beu. 8 April was mijn uitgerekende datum, maar zelfs toen had ons manneke nog geen zin om op de aardbol te komen. En soms, heel soms dan heb ik het idee dat hij daar nu nog steeds wel had willen zitten. Lekker veilig in mama’s buik. Niks geen school, niks geen ‘gemoet’. De wereld is voor hem soms zo ontzettend groot en massaal. Het is ook niet voor niks dat hij zo vaak bij me op schoot kruipt. Heel tevreden en rustig ligt hij dan tegen me aan. Onze kerel van bijna 5. En dan, zo op schoot, is hij toch al een hele vent. En zwaar, dat ook nog eens. Toch laat ik ‘m lekker. Ik vind het zelf eigenlijk ook wel prettig.
Als baby was hij ontzettend rustig. De hele wereld mocht weten dat ik er zo wel 10 zou willen! Nou, daar zou ik nu niet meer aan moeten denken. Vanaf het moment dat hij kon lopen, werd alles anders ;-). Gelukkig deed hij dat pas met 19 maanden!!!!
Al vond ik dat toen ook niet leuk hoor mensen. Ik was op een gegeven moment bang dat hij het nooit zou gaan leren. Net als fietsen. Voordat hij eens op een fiets met zijwieltjes stapte…..man man…..wat duurde dat lang. Maar wij hadden natuurlijk ons poppeke als oudste. Ons eigenwijze, drukke en razendsnelle meisje voor wie de wereld niet snel genoeg kon draaien. En dat is eigenlijk nog steeds zo. Ze is zo leergierig, wil alsmaar verder en heeft soms gewoon geen tijd om te ‘leven’. Ze is continu op ontdekkingsreis en heeft een onvermoeibare energie. Totdat ze ‘s-avonds in haar bed ligt. Dan is de koek op. Maar wat wil je als je de hele dag zo druk bent met nieuwe dingen?
Gisteren is besloten om een AB (Ambulant Begeleider) in te schakelen voor Zoon. Die komt opnames maken in de klas om op die manier te bekijken hoe hij in bepaalde situaties reageert en hoe daar de juf dan weer mee om gaat. En dat terwijl het momenteel eigenlijk supergoed gaat met hem op school. De juf is heel positief over hem en we merken aan Zoon dat hij ook met meer plezier naar school gaat. Maar……komt dat nu omdat Zoon aan het veranderen is, of komt het omdat de juf hem beter begrijpt? En als het door het laatste komt, hoe gaat het dan straks als ze binnen enkele weken met zwangerschapsverlof gaat en er een andere juf voor de klas staat? Vandaar dat het ons toch verstandig leek om dit traject op te starten. Hopelijk brengt het ons wat meer duidelijkheid over hoe het in zijn bolleke werkt. Dat bolleke waar de wereld juist veel te snel voor draait…………..
Categories