Categories
Zomaar

Mijn grote lieverd

Mijn grote lieverd…wat houd ik veel van jou.
Ik heb zoveel bewondering voor de manier waarop je met alles om gaat. Met je autisme, waarvan je steeds beter gaat begrijpen dat het je op zoveel manieren beperkt. Met je epilepsie waarvan je eigenlijk zelf totaal geen weet hebt. Met de grote dosis medicijnen die je iedere dag weer moet innemen. Met je probleemhuid, vaak vol met eczeem. Met de bezoekjes aan de kinderarts in het ziekenhuis. Met de hoofdpijn die je regelmatig door de medicijnen hebt. Met de “drukte” in je hoofdje en met de eenzaamheid die je ook regelmatig voelt.

Je bent een kanjer, groot lief vriendje van me. Je slaat je werkelijk overal goed doorheen en verliest eigenlijk nooit je humor. Je maakt graag grapjes en ligt soms dubbel van leuke filmpjes die je op Youtube kijkt. Ik krijg daar altijd weer een glimlach van op mijn gezicht. Je stoeit soms met onze teckel Pep en soms met papa. Dat kan er flink wild aan toegaan, maar zelfs daar word ik blij van. Het gevoel als je schaterlacht is verslavend…..ik zou dat nooit willen missen en hoop dat je dat altijd blijft doen. Hoeveel tegenslagen je ook nog krijgt in je leven.

Mijn grote lieverd. Het liefst speel je bordspellen met ons. Je weet dan van geen ophouden. Zeker als je nog niet hebt kunnen winnen, wil je doorgaan tot je dat wel hebt gedaan. Een doorzetter ben je. En dat is knap. Dat brengt je later op plekken waarvan wij nu nog niet kunnen dromen dat je zover gaat komen. Maar jou gaat dat lukken….op de één of andere manier. Wij zullen je steunen zoveel en waar we maar kunnen. Zodat jij de weg kunt bewandelen die er voor je ligt. Het maakt me niet uit waar die heen gaat. Alles is goed. Jij komt er wel, mijn grote lieverd.

Deze ochtend in het ziekenhuis hebben we gelukkig weer veel positieve uitslagen mogen ontvangen. Zelfs de MRI die van je hoofd is gemaakt hebben we grondig kunnen bekijken en bespreken. Het ziet er allemaal gezond en volkomen normaal uit. Wat een opluchting. Jij vond het maar raar en ook weer wel leuk dat we een plaatje van je hoofd konden bekijken. Je kreeg zelfs een afdruk mee naar huis. Dat heeft dan weer niet iedereen!

Mijn grote lieverd, je gezondheid laat je soms een beetje in de steek. Maar gelukkig zijn er ook nog zoveel dingen die wel goed gaan. En jij vindt op jouw manier wel je weg om er mee om te gaan. Net als ik. Ook voor ons als ouders is het steeds weer een kwestie van bijstellen van prioriteiten. Prioriteiten waarin gezondheid natuurlijk voorop staat. Als dat weer in balans is, kan de focus weer op andere dingen.

Hoe je het ook wendt of keert. Je blijft een bijzonder kereltje, mijn grote lieve vriendje. Bijzonder op zoveel gebieden, maar vooral bijzonder lief.

 

Categories
Zomaar

Oud en Versleten

Oud & Versleten…..en dan heb ik het in dit geval niet over m’n spijkerbroek. Die zou immers in versleten vorm en met gaten nog hip zijn! Mijn lijf echter niet. Mijn lijf laat me de laatste tijd nogal eens in de steek. Of nou ja……ik weet niet of “in-de-steek-laten” de juiste benaming is. Eigenlijk probeert het me te helpen en geeft het me continu waarschuwingen die ik dan weer zo lang mogelijk probeer te negeren. Sja en dan gaat het op een gegeven moment steeds meer pijn doen. Dan zeggen mijn hersencellen nog wel dat het best goed gaat, maar laat mijn lichaam me totaal het tegenovergestelde voelen. Auw.

Woensdag was de koek hier weer even op. Rugpijn en op de koop toe nog migraine ook. De zoveelste signalen dat ik weer moet oppassen en een stapje terug moet doen. U kent het vast wel. Zo werkt het nu eenmaal met het menselijk lichaam. Negeer gewoon aan één stuk door alle kleine signaaltjes en dan komt er vanzelf een moment waarop het zegt: “HO! STOP! Dit gaan we zo niet langer doen”. En steeds weer trap ik in die valkuil. Ik ben vast en zeker die welbekende ezel, u weet wel…..van die welbekende steen en dat 3x.

Natuurlijk zal het ook best met mijn leeftijd te maken hebben. Ik ben immers geen 25 meer en zit midden in de overgang. Maar toch. Toch blijft het een lastig punt om op tijd “nee” te zeggen en toe te geven dat je iets niet meer (aan)kunt. Soms kun je ook niet anders hè! Soms is de situatie nu eenmaal zo dat je wel door MOET. Je kunt niet in alle gevallen maar gewoon het bijltje erbij neerleggen. Tenminste….ik vind dat verdomd moeilijk. Te veel verantwoordelijkheidsgevoel denk ik en te veeleisend voor mezelf. Op veel te veel vlakken. En hoeveel boeken ik ook lees en hoe goed ik het zelf ook allemaal wéét, ik schijn het maar niet op mezelf te kunnen toepassen. Acceptatie is het enige wat er dan overblijft.

Dan kruip ik een aantal avonden maar weer vroeg onder de wol en accepteer dat het is zoals het is. Bijna 49 lentes jong…..de aftakeling is duidelijk begonnen…..de overgang dient zich in al zijn vormen aan. De hormonen zorgen voor hoge pieken en diepe dalen en af en toe een opvlieger! Er zijn dagen dat ik me zielig, oud & versleten voel en er zijn dagen dat ik me pas 30 voel. Die laatste hebben gelukkig nog steeds de overhand. Misschien is dat trouwens wel het probleem 🙂 ….. Op die dagen kan ik de hele wereld aan, zelfs die ezel met 3-voudige steen. Om daarna weer eens flink te struikelen en onderuit te gaan, zoals bijvoorbeeld na een goed feestje. Op de avond zelf ben ik één en al partygirl, maar daarna heb ik zeker een halve week nodig om weer glad te trekken (en dan bedoel ik niet alleen m’n rimpels). Maar okee, zolang ik nog steeds overeind kan krabbelen en het nog steeds vanzelf weer overgaat, mag ik natuurlijk niet mopperen.

Over een paar daagjes start er voor mij weer een nieuw levensjaar. Ik hoop volgend jaar de 50 te mogen bereiken en dan nog steeds veel te mogen pieken. De dalen neem ik wel voor lief. En als mijn rugklachten blijven aanhouden weet ik alvast een cadeautje voor volgend jaar……..

Categories
Zomaar

Nooit te druk om te schrijven…..

Nou zeg……ik mocht het nieuwe jaar wel met heul veul goede voornemens beginnen. Er is tot nu toe geen bal van terecht gekomen. Maar dat hoef ik jullie niet te vertellen. Dat hadden jullie al lang gemerkt en gezien. Niks geen nieuwe schrijfsels en niks geen einde van mijn verhaal/boek. Jullie zullen ongetwijfeld teleurgesteld zijn. En terecht.

Maar laat het nu toch zo maar eens gebeuren dat ik weer geïnspireerd ben geraakt door een collega. Ze is een blog gestart http://mijnsuccesformule.nl (de moeite waard om eens een kijkje te nemen!) en zodoende kwam natuurlijk ook mijn blog weer ter sprake. En oh oh oh….shame on me. Mijn laatste blogje is van 8 maanden geleden, terwijl ik het eigenlijk zo superleuk vind om te schrijven.

Dus ik heb nu toch maar eens wat afspraakjes met mezelf gemaakt:

1) iets wat goed is voor mijzelf, moet voorrang hebben op de rest (nou ja….behalve op mijn kinderen dan)
2) mijn boek moet af!!!!!
3) ik heb het nooit te druk om te schrijven
4) ik heb het nooit te druk om te schrijven
5) ik heb het nooit te druk om te schrijven
6) ik heb het nooit te druk om te schrijven (goeie mantra 🙂 )

Dus sja, jullie begrijpen dat er de komende tijd het één ander op jullie af gaat komen. Alvast sorry.

Maar…..even een korte update over mijn oh zo drukke (en soms gezellige) leventje. Laatst las ik ergens op Facebook dat we maar eens moesten stoppen met het steeds zeggen dat we het druk hebben. Eigenlijk klopt dat wel natuurlijk. Het is gewoon een standaard antwoord geworden op de vraag: “hoe gaat het met je?”. Mijn riedeltje is meestal: “oh goed hoor…..(puntje, puntje, puntje) DRUK!”.

En waar ben ik dan allemaal zo druk mee? Eigenlijk met heel veel bullshit waar ik gewoon helemaal niet zo druk mee zou moeten zijn. Het huishouden bijvoorbeeld. Wat een onnozel iets is dat toch ook. Iedere week loop ik weer met die emmer en die zeem door het huis te banjeren en loop ik de zooi van de rest van mijn huisgenoten achter hun welbekende bips op te ruimen. Dan komt er nog het onderhoud van onze beestjes bij. Want oh oh oh, mocht ik zelf eens een keer als laatste uit bed komen, dan is de rest van het gezin ineens vergeten dát en wát onze lieve kater en ons klein etter-tekkeltje (houd wel van hem hoor) moeten eten ‘s ochtends. Laat staan dat ze eraan denken dat de kattenbak uitgeschept moet worden en de hond uitgelaten.
Maar okee……ik doe het met liefde…. Zoals eigenlijk alles voor mijn schatjes……ahum.

Even terug naar de kern…..het druk zijn. Het is een “state of mind” geworden en ik wil ervan af. Ik wil wél die tijd creëren om leuke dingen voor mezelf te doen. Of gewoon eens he-le-maal niks. Wie doet dat nog tegenwoordig? Gewoon zitten en voor je uit staren? Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dat gewoon doen. Ik al in tijden niet meer in ieder geval. Terwijl dat zo lekker kan zijn. Even naar buiten kijken en eigenlijk niks zien. Misschien noem je dat juist wel naar ‘binnen’ kijken. In jezelf. Eigenlijk is staren ook een soort van meditatie. (komt bovenstaande mantra goed van pas!)

Mijn leventje is de laatste maanden echter niet alleen maar druk geweest. Helaas ook vol zorgen. Om onze kleine man. En eigenlijk is dat nog steeds een beetje zo. Zijn ziekenhuisopname was het begin van onze zoektocht naar stabiliteit voor ons kereltje. Eerst de epilepsie waar we totaal nog niet bekend mee waren en nu is het de medicatie waar we mee tobben. De scholen zijn inmiddels al 2 weken gestart en zoonlief heeft zijn klas nog niet veel gezien. Jammer, maar het is niet anders. Ook hier komen we weer wel doorheen en vinden we onze weg wel weer in. Gelukkig is er veel begrip van de kinderarts en zoekt hij samen met ons naar oplossingen. Dit was alleen wel één van de oorzaken dat mijn prioriteiten even elders lagen. .

Maar…..nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Ik ga weer met frisse moed beginnen.
Thanks I. voor het zetje, voor je nieuwe blog en je inspirerende woorden. Dat was precies wat ik nodig had ..xxx