Categories
Kids Zomaar

Weerbaar zijn

Weerbaar
Tegen wie of wat?
Weerbaar
Hoe in hemelsnaam word je dat?

Weerbaar
Tegen teleurstelling en pijn
Weerbaar
Omdat je niet zwak wilt zijn

Weerbaar
Want huilen wil je niet
Weerbaar
Stel je voor dat iemand het ziet

Weerbaar
Hoe kan je dat leren?
Weerbaar
Zodat je misschien het tij kunt keren

Weerbaar
Tegen iedereen daar buiten
Weerbaar
Om niet steeds je neus te moeten stuiten

Weerbaar
Je mannetje kunnen staan
Weerbaar
Zodat ze je niet weer schoppen en slaan

Weerbaar
En niet zoals zij willen zijn
Weerbaar
Vooral dat schelden doet je pijn

Weerbaar
In deze maatschappij
Weerbaar
En weet…..schuilen mag altijd bij mij

Categories
Kids Zomaar

Diagnose Autisme

Autism life2 April was het wereld-autisme-dag. Niet dat ik daar zoveel aandacht aan heb besteed eerlijkgezegd. Voor mij is het alle dagen een feit. Binnen ons gezin, met een autistisch jochie van bijna 11, hebben we al veel fases doorstaan. Van het onbegrip toen hij nog klein was (ook van mijzelf….”waarom doet hij toch zo?”) tot de fase van diagnose, erkenning en acceptatie. Zowel hijzelf als wij leren steeds weer wat bij….een proces wat nooit stopt.

Als baby was Jens heel rustig. Hij sliep veel, dronk/at goed, groeide prima….ik heb nooit meteen signalen gehad dat er iets mis zou zijn met hem. Ja…..hij was anders dan zijn oudere zus. Ja……hij ontwikkelde veel trager. Ja…….er was niet zoveel interactie. Maar om nu te zeggen dat ik me zorgen maakte…..nee! Van iedereen kreeg ik te horen dat ik nooit mocht vergelijken. Dat een jongen nu eenmaal veel anders was dan een meisje en daar ben ik ook nog steeds van overtuigd.

Op het kinderdagverblijf begonnen de eerste vraagtekens te komen. Op verzoek van een leider van de groep ben ik destijds met Jens naar de huisarts gegaan, waar besloten is om eerst zijn gehoor maar eens te testen. Jens reageerde namelijk niet of nauwelijks als hij werd geroepen. Als er op de groep geluncht werd, kwam hij pas als iedereen al zijn eerste hap had genomen. Met zijn gehoor was natuurlijk helemaal niks mis en alles sudderde verder. Jens leefde en speelde vaak in zijn eigen wereldje en vaak met hetzelfde speelgoed. Noem me naïef maar er ging echt nog geen belletje rinkelen bij me. Zelfs niet toen hij zijn eerste woede-aanvallen kreeg. Of misschien wilde ik niet zien dat er iets mis was. Daar heb ik later vaak over nagedacht. Als ouder, als moeder, wil je niet dat je kind anders is dan andere kinderen. Laten we eerlijk zijn…..het liefst heeft iedereen zijn kind gewoon op een normale school, waar hij veel vriendjes uit de buurt kan maken en een fijne leuke jeugd kan hebben.

how-to-teach-kids-with-autism-in-a-nutshellOp dag 1 van zijn nieuwe schoolcarrière ging het al flink mis. Jens kreeg een woede-aanval en krabde de juf toen ze hem vastpakte om rustig te krijgen. Ze is melding gaan doen bij de directie en Jens werd al tegenspartelend van het schoolplein gehaald door de directeur. Hij moest vertellen wat er was gebeurd en zijn excuses aanbieden…..wat hij (natuurlijk) niet kon. Dit heeft niet alleen op Jens maar op alle buitenspelende kinderen veel indruk gemaakt. 2 Ellendige moeilijke jaren zijn er aan de diagnose vooraf gegaan. Mijn hart breekt opnieuw als ik eraan denk hoe moeilijk het voor Jens moet zijn geweest. Hij heeft in die 2 jaar vaker in het keukentje (voor straf) en onder zijn tafel gezeten dan me lief is. Hij werd steeds gestraft voor iets wat hij niet kon……namelijk vertellen wat hem dwars zat, vertellen waarom een conflict was ontstaan, vertellen waarom hij zo boos was.
Voor een kind met een laag verbaal IQ is/was dit onmogelijk.

Toen eenmaal de diagnose “klassiek autisme” was gesteld, was ik niet alleen heel verdrietig, maar ook opgelucht. Nu konden we verder. Bij Jens is het niet alleen de diagnose maar vooral het grote verschil tussen zijn verbale en performale IQ wat het zo lastig maakt. Communiceren is erg moeilijk voor hem, maar rekenen daarentegen gaat hem erg goed af.

Inmiddels gaat het prima met ons ventje. Hij is vrolijk, maakt grapjes, zit prima in z’n vel. De school waar Jens nu op zit, is een verademing. Wat een fijne mensen met zoveel begrip en kennis van de materie. Hoe gefocust ze zijn op de positieve ontwikkelingen van een kind en hoe meedenkend ze zijn als het ergens stagneert. Ik ben erg blij met hoe het nu gaat. Jens is een ontzettende lieverd. Hij krijgt nog maar zelden een boze bui, kan steeds beter vertellen wat hem dwars zit en ontwikkelt verder in zijn eigen tempo.

Volgende week wordt hij alweer 11 jaar…..hij telt de dagen/nachten al af.
Wat ben ik ongelofelijk trots op ons kereltje en wat ben ik blij dat ik zijn mama mag zijn……

152