Categories
Zomaar

Tijd…..

Een regenachtige zondagmiddag. Een middag zoals vele andere……alleen heb ik mezelf in tijden niet zo rustig gevoeld. Best een rare gewaarwording. Misschien een berusting in mijn huidige gezondheidssituatie, ik weet het niet precies. Zou nu dan eindelijk die knop omgaan in de goede richting? Wie weet……

Kindjes zitten in hun game-room, Man kijkt een filmpje en ik doe rustig m’n ding….ben creatief bezig, lees af en toe een bladzijde en zit zelfs een beetje voor me uit te staren. Heerlijk is dat. Zo lang geleden dat me dat zomaar lukte…..gewoon een beetje naar buiten, naar de regendruppels kijken. En ik word er niet eens somber van…..vind het wel even prima zo.

Het coachingstraject is inmiddels in volle gang en ik ben iedere dag heel bewust bezig met dit proces. Natuurlijk moet ik niet te snel willen gaan (is weer één van mijn valkuilen), maar ik ben blij dat er nu iets gebeurt. En och…ik maak me geen illusies….er zullen zeker nog wel terugvallen komen, maar zolang ik weet dat ik daar weer bovenop kom en weer de rust kan vinden, is het goed.

Hé…wiens leven is altijd alleen maar hallehluhjaaaa?? Van niemand toch?? En anders houden ze zichzelf voor de gek. We hebben allemaal ons rugzakje en die van de één zit voller dan van de ander. En van sommige mensen loopt hij ineens over en dan word je ziek. Letterlijk. De kunst is om die rugzak tussentijds zo af en toe te kunnen legen. Hupsakee….alle shit eruit, zodat we weer nieuwe leuke ervaringen en minder leuke dingen kunnen verzamelen.

Alleen als het ons lukt om tussentijds te lozen dan houd je het vol. De kunst is om dit automatisch op de juiste tijdstippen te doen. En ook te leren voelen wanneer er niks meer bij past in onze rugzak. Wanneer het genoeg is en tijd voor ontspanning. En dat we dan ook weten wat ons ontspant en hoe we dat dan doen zodat we er energie van krijgen. Hoe we die oude shit zo uit onze rugzak kunnen laten wegwaaien….de wijde wereld in om nooit meer terug te laten komen.

Ik ben dat laatste een beetje verleerd, maar dat komt nu langzaam weer terug. Ik weet weer wat ik leuk vind om te doen en verkies dit dan ook boven andere dingen die ik minder graag doe. Ik leer langzaam weer wat belangrijk is en wat niet…..wat mij energie geeft en wat niet. Het lukt me steeds beter om voor mezelf te kiezen en bewust dingen wel of niet te doen. Dat laatste is nog het moeilijkst. Iemand die nooit snel “nee” heeft gezegd en dat nu wel op tijd doet. Ik moet er zelf nog aan wennen.

Waar ik momenteel nog de meeste moeite mee heb, zijn grote drukke menigten. Prop dat allemaal in 1 ruimte (bijvoorbeeld een voetbalkantine) en een hyperventilatie aanval is nabij. Oh….en ook te veel op mijn agenda kan een paniekaanval veroorzaken. Het lijkt wel of ik er allergisch voor ben geworden……voor een volle agenda. Maakt niet uit of het om leuke dingen of de zogenaamde verplichtingen gaat……en dat voelt raar. Iemand voor wie het leven normaal gesproken bestond uit één grote ingevulde agenda met maar weinig tot geen tijd voor haarzelf, moet nu noodgedwongen die agenda zo leeg mogelijk houden en zeker geen 2 dingen op 1 dag plannen.

Natuurlijk komt dit weer goed……alleen heeft ook dit weer tijd nodig. En voordat het zover is doe ik alles één voor één. Wat vandaag niet lukt, lukt misschien morgen of overmorgen of volgende week of volgende maand…..of ooit…..misschien……

Categories
Zomaar

Loslaten

Weer zo’n woord wat me ineens te binnen schiet terwijl ik achter de laptop zit……loslaten…….
Dat moeten we heel wat keertjes doen in ons leven. Het begint al bij de geboorte wanneer we de warme placenta moeten loslaten, de wijde wereld in. Eerst nog een hele poos onder de vleugels van onze ouders, maar iedere keer stapje voor stapje gaan we verder onze eigen weg. Een weg waarin iedereen gedurende de pubertijd wel de grootste sprongen naar zelfstandigheid maakt. Af en toe nog terugvallend op onze basis. Op thuis. Weer een fase verder gaan we op onszelf wonen. De één wat eerder dan de ander, maar dat doet niet zo ter zake. Dan staan we opeens voor het feit dat we onze boontjes zelf moeten doppen. Een mooi proces, waarin we zelfstandig worden en leren eventuele problemen zelf op te lossen. Onze verantwoordelijkheden zelf te dragen en de basis (thuis) los te laten.

In die weg naar zelfstandigheid nemen we allemaal ons pakketje “normen en waarden” mee. Die hebben we van onze ouders meegekregen. Een mooi iets. Iets waar we veel waarde aan hechten. Misschien zelfs te veel. Want is het niet zo dat de tijden heel erg zijn veranderd? Onze generatie moet veel flexibeler zijn dan de generatie voor ons. Natuurlijk hadden onze ouders het ook druk. Maar van hoeveel vriendinnen van mijn leeftijd was haar moeder altijd thuis? Werkte niet of nauwelijks buiten de deur? Ik schat dat dat percentage heel hoog ligt. Onze moeders waren er altijd. Ze zorgden voor het huishouden en voor ons. Deze moeders hadden geen zorgen over hoe de eerstkomende schoolvakantie nu weer geregeld moest worden qua opvang. Deze moeders hoefden zich geen zorgen te maken dat toch maar niet één van de kindjes ziek zou worden tijdens de drukke aankomende beursweek. Zij waren niet tot ‘s avonds laat bezig met de was opvouwen omdat ze daar overdag niet aan toe kwamen….over de stapels strijk maar te zwijgen. Zij reden niet hun kroost van de ene sportvereniging naar de andere. Simpelweg omdat ze vaak geen (eigen) auto hadden.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ze het gemakkelijker hadden. Zeker niet. Natuurlijk waren er ook zorgen. Rondkomen van 1 salaris bijvoorbeeld, maar ik denk wel dat er meer rust in hun hoofd was. Wij zijn de eerste generatie die werk, huishouden en kinderen combineert. En als we dan de normen en waarden van onze ouders toch hoog in het vaandel hebben staan, dan moet dus ons huis er spik en span uitzien. Naast onze drukke baan. We moeten altijd visite kunnen ontvangen en tijd hebben voor koffie. Onze kinderen moeten altijd mogen afspreken en spelen met andere kindjes en die moeten wij dan vaak nog vermaken/bezig houden met allerlei creatieve dingen. Tel daar de normen en waarden van deze tijd bij op, zoals dat bijvoorbeeld de kinderen niet 1 maar het liefst meerdere sporten doen of bij clubjes zijn aangesloten. Oh ja…..en dan hebben we het nog niet over muziekles gehad. Ik noem maar een zijweg. Dan willen we ook nog dat onze kinderen er iedere dag goed (en vooral schoon) uitzien, wat inhoudt dat de kleding iedere avond in de wasmand belandt. Plus vinden wij (supermoms) het belangrijk dat ze iedere avond gewassen in hun bedjes liggen.

Allemaal leuk en aardig maar waar blijft er dan nog ergens een paar minuutjes voor onszelf over? Juist ja…..nergens. Oh ja….misschien net voordat we gaan slapen, maar dan zijn we ondertussen zo moe van al dat gesjees en geraas de hele dag dat we meteen in een coma liggen zodra we nog maar ons kussen zien. Een momentje voor even Reiki, Yoga of Meditatie nemen we niet……zonde van de tijd……er moet nog zoveel anders.

Deze waanzin moeten wij (moeders van deze generatie) leren loslaten. Al die dingen die volgens onze “oude” normen en waarden MOETEN. Ik zit nu midden in dit proces. Leren voelen wat belangrijk is en wat niet. Prioriteiten stellen. Natuurlijk verander je iets wat zo diep geworteld zit niet 1, 2, 3, maar uiteindelijk gaat het wel lukken. Wat we vooral niet moeten vergeten is dat wij weer een voorbeeld voor de volgende generatie zijn (onze kinderen). Dus waarom ze niet meer betrekken bij de dingen die moeten gebeuren in huis? Straks zullen ze ook moeten. En als wij willen dat later onze zonen meer bij gaan dragen in het verzorgen van de kinderen en eventueel het huishouden, waarom ze dan niet leren dat ook mannen kunnen strijken of al is het maar de vaatwasser in- of uitruimen? Ze leren dat er meer moet gebeuren in het huishouden dan alleen het oud papier en de containers aan straat zetten. Kleine dingen maar niet onbelangrijk.

Ik wil niet dat Dochter straks in eenzelfde situatie komt, maar ik ben wel haar voorbeeld. Ik wil dat ze straks….op het moment dat ze ons gaat loslaten….weet wat belangrijk is voor haar. In het leven. Dat dat niet in strakke schema’s en een schoon huis zit. Natuurlijk is het fijn als je huis netjes en opgeruimd is, maar het allerbelangrijkste is dat we gelukkig zijn en dat wil ik haar en Zoon meegeven. Dat ze proberen altijd te blijven voelen wat op dat moment belangrijk is. Dat ze dingen blijven doen die energie geven en nooit vergeten (of verleren) hoe te ontspannen. Op die manier wil ik dat ze ons als ouders gaan loslaten. Hun weg naar zelfstandigheid……maar wel op een manier dat er altijd balans blijft tussen hun hart en hun hoofd………..

Mijn hoofd weet nu inmiddels heel goed dat ik bepaalde dingen moet gaan loslaten, maar nu moet ik het nog in mijn hart voelen voordat ik dat daadwerkelijk kan. Al heb ik deze morgen al een grote stap gemaakt door met iemand te praten die mij bij dit proces gaat begeleiden. Vertrouwen dat het goed gaat komen is er al…..nu nog de rust en de ruimte en de tijd nemen om mijn oude patronen om te draaien naar nieuwe, zodat ik ook deze weer kan loslaten………..

Now

Categories
Zomaar

Te veel, te laat, te druk ??

De titel van dit blogje zegt wellicht al genoeg. Dat zijn de key-woorden voor mij dezer dagen. Zodra 1 van die drie elementen aan de orde is, dan moet ik oppassen. Bij te veel krijg ik hoofdpijn of pijn in mijn nek, bij te laat kan ik goed de hele dag slapen en bij te druk voel ik letterlijk een druk op mijn borst. God-oh-god wat klinkt dat allemaal weer logisch. Ohw en niet te vergeten….er zijn ook nog dagen dat ik ze alle drie tegelijk heb. Dan is die bekende man-met-de-hamer weer langs geweest. Oftewel….dan heb ik weer veel te veel “gedaan, gedacht, gemoeten”.

Er zijn echter ook goede dagen hoor! Dan voel ik me stukken beter en denk dan vaak meteen dat ik de hele wereld weer aankan. Het ergste is dat dit stuk ongeduld dat dan ook letterlijk weer wil proberen. En dat gaat niet. Dat mag ik niet eisen van mezelf. Die goede dag wil zeggen dat ik weer energie krijg. Dat de accu weer een stukje is opgeladen. Maar vol zit’ie nog lang niet. En dat zal eerst moeten voordat ik überhaupt weer energie kan verspillen aan dingen die ik zogenaamd van mezelf moet of wil. Begrijp me niet verkeerd, ik wil ook heel graag weer gewóón zijn. Niet dat er nu een steekje los zit….heb het nog best op een rijtje allemaal ;-), maar ik wil weer gewóón functioneren. Niet altijd maar moe zijn en het liefst slapen of niks doen. Ik wil weer gewóón vrolijk zijn….kunnen lachen en ja ook kunnen huilen.

Diep van binnen weet ik natuurlijk wel dat dat weer goed komt. Dat ik die emoties heus weer ga krijgen. Dat het zonnetje over een tijdje ook weer bij mij schijnt en zelfs de regen er met bakken uit zal komen vallen. Ook bij mij. Tot die tijd heb ik met mezelf afgesproken dat ik bij alles wat ik wil, moet of ga doen eerst de vraag stel of het niet “te veel, te laat of te druk” gaat zijn. En zodra dat wel het geval is, dan kies ik voor mezelf. Die hamer kan ik per slot van rekening ook niet steeds blijven incasseren.

Grenzen stellen is namelijk voor mij heel moeilijk. Niet alleen het “nee” kunnen zeggen op bepaalde momenten maar vooral ook het voelen wanneer die grens is bereikt. Wanneer wil ik iets écht niet en doe ik de dingen alleen maar om iemand anders blij te maken, te pleasen? Ik ben dat gevoel met mezelf kwijtgeraakt….in de loop der jaren. Dat moet ik nu dus weer zien terug te vinden. Door goed te luisteren naar de signalen die mijn lichaam me geeft, kom ik al een heel eind. Alleen op die manier kan ik mezelf weer leren kennen, kan ik proberen de balans goed te krijgen tussen geven en nemen.

Het wordt namelijk hoog tijd dat ik eens wat liever voor mezelf ga zijn en niet alleen voor de dierbaren om me heen. Zodra ik weer op het juiste (energie)niveau zit en blij kan zijn met mezelf dan pas kan ik dat delen met anderen. Momenteel is er niet eens genoeg energie voor “me, myself and I”, laat staan voor al de rest……

IMG_4313

Categories
Zomaar

Leegte

Klinkt misschien raar, maar het woord leegte is het eerste wat in mij opkwam toen ik aan dit blogje begon. Misschien een wat beladen woord of kun je er niks mee. Het zet mij aan het denken waarom dit woord het eerste is wat ik in mijn gedachten kreeg.

Leegte…..ik denk dat het zo momenteel voelt bij mij van binnen. Krijgen andere mensen juist last van extreme emoties in deze situatie, krijg ik geen traan over mijn wang. En dat terwijl ik toch wel verdriet voel. Ook de emotie blij voel ik wel van binnen maar kan ik niet uiten zoals iedereen dat van mij gewend is. De altijd vrolijke, lachende, blije, onbezorgde Lien. Het zit er wel hoor. Onderhuids…… Het lukt me alleen niet om mezelf daarin terug te vinden. Het is allemaal zo afgevlakt. Ik denk dat dat de goede omschrijving is.

En juist als ik denk weer op de goede weg te zitten en zelfs 2 ochtenden op het werk ben geweest, lijkt alles nu weer heel veel moeite te kosten. De vakantie was heerlijk en heeft me de rust gebracht die ik nodig had, maar ik besef dat ik er nog lang niet ben. Had ik eerst alleen symptomen van vermoeidheid, koorts en hoofdpijn, is het nu een hele vervelende druk op mijn borst. Steeds merk ik dat mijn ademhaling veel te hoog zit en dan ga ik heel bewust naar mijn buik ademen. Heel overdreven zelfs. Dat geeft verlichting. Maar zodra er weer iets in mijn hoofd opkomt wat er nog moet gebeuren (die dag, die week, de komende tijd) dan is het er weer. Ik krijg het dus letterlijk benauwd van mezelf. Is dat nou wat……?!

Al moet ik wel toegeven dat al deze verschijnselen mij wel steeds meer inzichten geven. Ik ga beter naar mijn lichaam luisteren. Het dwingt me ertoe. En wat vooral belangrijk is….ik reageer erop! Laat het niet op z’n beloop, maar doe er op dat moment wel iets mee. Krijg ik het benauwd, dan ga ik zitten en adem naar mijn buik. Krijg ik hoofdpijn dan weet ik “HO – STOP” nu is het genoeg voor vandaag. Krijg ik spierpijn in mijn nek en schouders, dan weet ik dat ik teveel meedraag en letterlijk te veel op mijn schouders neem op dat moment. En ben ik moe, dan ga ik liggen en SLAAP. Allemaal dingen waar ik voorheen doorheen banjerde als een olifant in een porseleinkast.

Vooral DOORGAAN en niet stilstaan bij wat ik nou eigenlijk voel. Niet zeuren maar poetsen, is ook wel het gezegde. En ik weet uit ervaring dat een mens dat heel lang kan volhouden. Totdat je lijf zegt: “nu is het genoeg!”. Wat een ongelofelijk mooi mechanisme is dat toch eigenlijk. Al is het wel zaak om in de toekomst dat moment van omvallen te voorkomen natuurlijk. Niemand is hierbij gebaat, maar het leert je wel om beter voor jezelf te zorgen. Mijn leerschool is dat ik eerst voor mezelf moet zorgen. Zorgen dat ik mijn rust neem, mijn lijf goed verzorg en ontspan!!! Zodra het met mij goed gaat, kan ik ook beter zorgen voor de mensen om mij heen. Dan kost dat ook geen energie. Ik denk zelfs dat het dan energie oplevert. De omgekeerde wereld dus…..

Oh en als ik dit zo schrijf, klinkt het allemaal zo simpel en vanzelfsprekend. Maar zo is het natuurlijk niet. Om weer in die goede flow te komen, moet ik hard werken. Steeds weer de confrontatie aangaan met mezelf. Mezelf dwingen om rust te pakken en niet te hard van stapel te lopen.

Maar ik doe dit niet alleen! Mijn lijf helpt me daarbij. Als ik maar voldoende naar haar luister………

Die leegte gaat zich weer vullen met al het moois wat het leven te bieden heeft……daar wil ik naartoe!

Categories
Zomaar

Schuldgevoel

Het is heerlijk op de camping! Back to basic met niks te doen….nou ja, niks te doen dat is niet helemaal waar natuurlijk. Genoeg te doen maar weinig te moeten. Dat is beter verwoord. Zelfs de dagen dat ik alleen met de kinderen en de hond ben, zijn heerlijk. Geen auto, geen fiets dus alles te voet. Dan word je gedwongen eens helemaal tot rust te komen. Je kunt nergens naartoe dus ik heb niet steeds het gevoel dat ik iets moet ondernemen. Dat gevoel is nieuw, want ben nou eerlijk, in deze hectische maatschappij hebben we altijd het gevoel dat we onze tijd nuttig moeten besteden. Niksen is er voor ons volwassenen niet bij. En wat heb ik de afgelopen dagen toch een hoop genikst. Mezelf zelfs verveelt. En dat was heerlijk. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan.

Toch heeft deze vakantie ook z’n keerzijde. Op vakantie terwijl je eigenlijk ziek bent, kan in mijn beleving niet. En als je niks aan het doen bent, staan die radartjes in je hoofd niet stil. Dan komt er toch een soort van schuldgevoel. Natuurlijk weet ik wel dat ik dat moet loslaten, maar dat ik mijn collega’s nu opzadel met extra werk voelt niet fijn.

Dit is duidelijk 1 van die punten waar voor mij nog wat te leren/halen valt. Ik mag mezelf dit gunnen. Deze rust. En ik mag genieten van dit niks-doen! Een soort van mantra die ik regelmatig herhaal. Bovendien hoop ik straks thuis te komen met wat meer rust in mijn hoofd en daar is iedereen bij gebaat, niet alleen ikzelf.

ik heb op advies van een collegaatje het boek “I love me” gekocht. Op mijn tempo en gemak lees ik iedere dag een stuk. Lezen lukt namelijk ook niet al te lang achter elkaar. Poeh hey en dat was confronterend, dat zelfs mijn grootste hobby (lezen) niet wilde lukken. Maar het boek is een aanrader! Heel verhelderend!  Natuurlijk weten we diep van binnen wel waar onze valkuilen zitten, maar hoe trappen we daar niet steeds weer opnieuw in. Dan moet je terug naar je gevoel….je intu?tie….je rationele stuk loslaten. Makkelijk gezegd dat snap ik ook wel maar dit boek beschrijft de manieren waarop je dit kunt doen.

Op deze manier kan ik de vakantie toch gebruiken om meer inzichten te krijgen. En eigenlijk wordt dan heel duidelijk dat niksen best mag, dat niksen soms nodig is en dat door te niksen een hoop duidelijk wordt en dat het goed is voor je creativiteit en gemoedsrust. Het wordt tijd dat ik af en toe dat verantwoordelijkheidsgevoel eens loslaat, samen met het schuldgevoel laat wegvliegen.