Categories
Verhalen

Korte verhalen deel 13 – Paranoia

Suus kon de rust maar niet vinden thuis. Er was zoveel gebeurd de afgelopen tijd dat het moeilijk was om te ontspannen.
Ruud heeft haar de afgelopen dagen geen moment alleen thuis gelaten en dat deed haar goed. Maar vandaag zou hij toch weer voor een halve dag naar zijn werk gaan. Ze zou dus alleen haar draai moeten zien te vinden in Ruud zijn appartement. Haar angst zat diep geworteld. Dat kon ze merken aan haar reacties op alleen al de telefoon en de deurbel.

Ruud vertrok met lood in zijn schoenen richting kantoor. Hij zag hoe moeilijk Suus het had, maar hij kon niet anders. Het werd langzaam tijd om de draad weer een beetje op te pakken. Suus was veilig in zijn appartement. En toch had hij een vreemd onderbuikgevoel. Wat als het nu mis ging? Wat als ze toch achter haar en zijn adres zouden zijn gekomen? Gek werd hij van die gedachte.

Hij werd door zijn collega’s goed opgevangen en het was dan ook erg fijn om weer even terug op kantoor te zijn. Alleen de directie was op de hoogte van wat er precies was gebeurd. Uit veiligheidsoverwegingen was besloten om dat niet aan zijn collega’s te vertellen. Ruud was thuis geweest vanwege familie-omstandigheden zonder verder in detail te treden. Gelukkig werd er ook niet al te ver op doorgevraagd. Ruud had juist behoefte aan een ‘luchtige’ ochtend en het lukte hem om niet de hele tijd aan zijn angstige gevoelens toe te geven.

Suus daarentegen werd gek van angst en kon haar onrustige gevoelens bijna niet onder controle krijgen. Ook vragen als wanneer ze weer eens naar buiten zou kunnen zonder gevaar te lopen, spookten door haar hoofd. Ze voelde zich opgesloten, bijna net als een gevangene. Ze hoopte vurig dat Jeroen zich momenteel ook zo ellendig zou voelen. En dan Steven……zouden ze hem al gevonden hebben? Zou hij zich ook al in een cel bevinden? Of zou hij nog ergens vrij rondlopen en wellicht nog meer onschuldige mensen in zijn web spannen? Hoeveel ellende kon een mens ongestraft veroorzaken? Ze kon niet meer dan hopen op gerechtigheid!!

Terwijl Suus zo zat te mijmeren, ging de deurbel. Suus schrok op uit haar gedachten en voelde haar hart als een razende tekeer gaan. Open doen was geen optie. Ze had afgesproken met Ruud dat ze geen telefoon zou aannemen en geen deur zou openmaken als ze alleen was. De persoon aan de andere kant was echter ongeduldig en drukte nogmaals op de bel. Met knikkende knieën ging Suus toch richting deur. Ze wilde door het kijkgaatje zien wie er voor de deur stond.

Het was een vrouw. Suus kende haar niet, maar keek goed naar hoe ze er uit zag. Iets in haar waarschuwde haar dat dat wellicht nog belangrijk zou kunnen zijn. Ze was niet heel groot, 1,65m schatte Suus, donkerrood haar, kort geknipt en een opvallende zwarte bril. De vrouw had een bos bloemen in haar handen. Ze drukte nogmaals geïrriteerd op de bel. Die bloemen kan ze ook wel gewoon bij de deur neerleggen, dacht Suus en ze besloot niet open te doen.

Nadat de vrouw was weggegaan en inderdaad de bloemen bij de voordeur had achtergelaten, deed Suus voorzichtig open en haalde de bos bloemen naar binnen. Wie zou er bloemen hebben gestuurd? Naar haar of naar Ruud? Hopelijk naar Ruud want niemand zou op de hoogte mogen zijn van haar verblijf in dit appartement. Weer die gedachten in haar hoofd die ze maar niet onder controle kreeg. Zoveel onrust, zoveel angst. Al zoekend naar het kaartje, wist ze ineens wat haar te doen stond.
Ze zou een dagboek gaan bijhouden. Op die manier had ze wat te doen en kon het haar en/of de politie wellicht helpen om nog meer dingen duidelijk te krijgen. Ze besloot al haar gedachten en angsten op te schrijven. Ook de omschrijving van de bloemiste kon ze op die manier meteen vastleggen zodat ze zeker niks zou vergeten. Zelfs tijdstippen van deurbel en telefoon ging ze bijhouden. Wellicht werd ze totaal paranoia, maar het zou ook de politie kunnen helpen als het wel mis ging! Dan was er een naslagwerk waar ze hun onderzoeken mee zouden kunnen starten.

Net toen ze zich, voor het eerst sinds ze in Ruud’s appartement verbleef, wat rustiger voelde, sloeg de schrik haar om het hart. Het kaartje zat diep in de bos bloemen verstopt.

Beterschap
Lieve Suzan,
Vergeef me wat ik je heb aangedaan.
Het zal nooit meer gebeuren.
Je bent nu veilig.
S.

Alles duizelde en ze liet de bloemen uit haar handen vallen. Ze voelde zich slap worden en alles begon om haar heen te draaien……..toen werd alles zwart……..