Categories
Verhalen

Korte verhalen deel 9 – Verdriet

Suus lag klaarwakker in het ziekenhuisbed. Ze kon de slaap niet vatten. De wond deed pijn, maar ze weigerde de pijnstillers die de verpleging haar wilde geven. De fysieke pijn was altijd nog beter te verdragen dan de emotionele pijn. De fysieke pijn drong al het andere een beetje naar de achtergrond.

Wat een puinhoop was haar leven ineens. Alweer. Dacht ze net alle ellende achter de rug en haar leventje weer op de rails te hebben en dan gebeurt dit. Gisteren heeft Anja, de liefste verpleegkundige van de afdeling, haar verteld wat er is gebeurd met haar moeder. Ze is dood. Dood door haar schuld. Het kan niet anders dan dat haar moeders dood is veroorzaakt door de vriendjes van Steven.

De radartjes in Suus d’r hoofd bleven maar draaien. Allerlei scenario’s zijn al gepasseerd. Dan kreeg ze de aanval op haarzelf weer op haar netvlies en dan wat er met haar moeder gebeurd kan zijn. De details heeft ze nog niet precies te horen gekregen. Ze heeft er ook niet naar gevraagd. En dan dacht ze weer aan Ruud. Waarom heeft ze nog niks van hem gehoord? Hem nog niet gezien in het ziekenhuis? Niet dat ze nu al zo lang bij kennis is, dat niet. Ze hebben haar een aantal dagen kunstmatig in coma gehouden, maar ondertussen had ze wel gehoopt dat Ruud haar zou hebben bezocht.

De eerste gesprekken met de politie hebben ook al plaatsgehad. Die waren emotioneel en zwaar. Gelukkig bleef Anja steeds dicht in de buurt om de politie af te remmen als ze zag dat het te zwaar voor haar werd. Ze mag Anja graag. De rest van de verpleging is ook aardig en lief maar toch heeft ze liefst Anja aan haar bed. Die hoeft ze niks uit te leggen, die voelt haar goed aan. En aangezien praten alleen al super vermoeiend is, is dat wel zo fijn.

Suus heeft de politie in grote lijnen haar levensverhaal verteld. Details zijn nog niet verder besproken. Wel zijn er namen gevallen. Iets wat ze nooit van plan is geweest. Ze wist dat ze daarmee een heel groot risico liep. De complete criminele organisatie die Steven heeft opgezet, zal ze achter zich aan hebben. Haar leven zou nergens meer veilig zijn. “Was ik ook maar dood gegaan”, mijmerde Suus ongemerkt hardop. Dat had een hoop ellende gescheeld. Aan de andere kant zou Steven er dan weer mee zijn weggekomen en dat moest nu maar eens afgelopen zijn.

Haar moeder was dood door zijn schuld. Ze was er zelf bijna niet meer geweest door zijn schuld. Heel haar leven is kapot gemaakt door zijn schuld. Nu moest het maar eens stoppen. Nu moest zij ervoor zorgen dat er niet nog meer onschuldige slachtoffers zouden vallen. En als ze dat uiteindelijk met haar leven moet bekopen dan is dat maar zo. Wat heeft alles bovendien nog voor zin op deze manier? Ze wil ook niet meer leven met deze eeuwige angst. Het moet maar eens klaar zijn.

Ondertussen stond Anja haar vanaf een afstandje te bekijken. Ze bewonderde deze strijdlustige vrouw. Weinig andere mensen hadden zo’n aanval kunnen overleven, maar Suus vocht vanaf het moment dat ze binnen was gebracht met de ambulance. Anja wist dat ze hier een bijzondere vrouw hadden liggen en besefte heel goed dat ze goed voor haar moesten zorgen. Toen gisteren ook nog het nieuws via de politie bij hen kwam over de moeder van Suus wist ze het helemaal zeker. Deze vrouw moest heel wat hebben meegemaakt. Fijn dat er continu bewaking bij haar kamer aanwezig was. Dat gaf zowel haar als Suus een veilig gevoel.

Suus had de namen van een aantal kopstukken doorgegeven aan de politie. Ze kende ze niet allemaal even goed maar de laatste periode dat ze opgesloten had gezeten, had ze haar ogen en oren goed gebruikt. Ze wist dat Steven aan de top van de organisatie stond. Daarnaast had hij een aantal mensen direct onder zich die verantwoordelijk waren voor het witwassen van het geld en voor de logistieke processen. Één daarvan was Jeroen. Wat een engerd was dat zeg. Als ze nog terugdenkt aan die vreselijke avond dat hij haar verkrachtte, werd ze weer panisch. Die blik van Jeroen was zoveel harder en onverschilliger dan die van Steven dat ze de angst opnieuw kon voelen. Jeroen was wellicht nog gevaarlijker dan Steven. Fijn idee als die misschien ook voor langere tijd achter de tralies terecht zou komen.

Anja kwam binnen en ging naast haar zitten. Ze zei niks maar keek haar alleen maar aan. En toen gebeurde het, Suus brak, voor het eerst. Tranen bleven maar komen, ze kon ze niet meer stoppen. Haar wond deed ongelofelijk pijn van het huilen maar dat voelde juist goed. Fysieke pijn kon ze verdragen. Anja zei niks en liet het gebeuren, ze hield enkel haar hand vast en kneep er zachtjes in. Uiteindelijk viel Suus uitgeput in een rusteloze slaap………..even rust, even niks voelen, even geen verdriet.

Categories
Verhalen

Korte verhalen deel 8 – Schaakmat

Wéér politie, wéér een ambulance en wéér was Ruud in de buurt. De paniek sloeg in als een bom. Waar was hij in terecht gekomen? Het leek werkelijk een horrorfilm. Deze keer heeft hij wel rustig kunnen vertellen waarom hij hier was. Wat zijn beweegredenen waren om de moeder van Suus op te zoeken. Dat moest toch plausibel overkomen op de politie? Of zou het hem in een nog slechter daglicht plaatsen? “Oh mijn god”, dacht Ruud, “volgens mij wordt het tijd voor een advocaat”. Hierin had hij begeleiding nodig. Het was immers al meteen duidelijk dat hij weer mee moest naar het bureau.

De moeder van Suus had de aanval op haar niet overleefd. “Wie doet zoiets onmenselijks?”, mijmerde Ruud. Wist hij het antwoord maar. De aanslag op Suus en haar moeder zullen vast iets met elkaar te maken hebben. Dat kan niet anders. Maar vanaf nu is het aan de politie om dit verder uit te zoeken. Hoe graag Ruud ook zelf voor detective zou spelen, hier kon hij geen verdere rol van betekenis in spelen. Dit was té erg, té aangrijpend en té onwerkelijk.

Momenteel had Ruud maar één wens en dat is duidelijk maken dat hij hier niks mee van doen had. Dat hij niet de dader was van deze gruwelijke misdaden. Dat hij alleen maar het beste voor had met Suus en natuurlijk met haar moeder. Dat hij ongewild in deze film terecht is gekomen. Ineens duizelde alles hem. Ruud wankelde op zijn benen. Een agent stond gelukkig in de buurt en kon hem opvangen. Even werd alles zwart om hem heen……wel een prettig gevoel eigenlijk…….

Ruud werd wakker in de ambulance, waar ze hem ter controle maar even in hadden gelegd. Het ging alweer wat beter met hem. Na een slokje water mocht hij langzaam weer omhoog komen en kreeg hij te horen dat hij mee moest naar het bureau voor verder verhoor. Ruud snapte het. Hij moest nu kalm blijven en erop vertrouwen dat alles wel goed zou komen. Hij had het niet gedaan en dat zou de politie uiteindelijk ook inzien.

Éénmaal aangekomen op het politiebureau merkte Ruud meteen dat het serieus werd nu. Dat ze hem deze keer niet zomaar naar huis zouden sturen. Dat hij waarschijnlijk wel in voorarrest werd geplaatst. Voordat hij er erg in had, leegde hij zijn volledige maaginhoud in de verhoorkamer. Ook dat nog………

Ruud werd in de gelegenheid gesteld om een advocaat te regelen. Gelukkig wist hij de naam van het kantoor waar zijn werkgever zaken mee deed. Geld speelde even geen rol. Hij wilde naar huis en het liefst de komende maanden onder zijn dekbed wegkruipen om weer boven water te komen als alles was opgelost. Als alles weer als vanouds was. Helaas zal dat nooit gebeuren. Toen hij zich dat realiseerde rolden de tranen over zijn wangen. Voor het eerst. Hij kon het niet meer tegenhouden en liet het maar gaan……wat een puinhoop was zijn leven ineens. Hoe kun je in zo’n onrealistische film terecht komen terwijl je totaal onschuldig bent? Een kwestie van op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn.

Hij had ook kunnen wegrennen bij het huis van de moeder van Suus en vervolgens kunnen doen alsof hij er nooit was geweest. Hij had het even overwogen, maar dat kon hij niet. Stel je voor dat het mensje nog had geleefd. Dan had hij voor zijn gevoel wel een moord gepleegd als hij geen hulp had ingeschakeld. Dit alles zou hij de politie toch wel duidelijk kunnen maken? Als hij de dader zou zijn geweest, had hij in beide gevallen toch gemaakt dat hij wegkwam? Dan had hij toch niet vervolgens hulp ingeschakeld en de politie gebeld???? Bij deze gedachte werd Ruud al wat rustiger. Het zal wel goed komen. Het moest wel goed komen.

Ondertussen had Jeroen de tijd van z’n leven. Hij was er inmiddels achter gekomen wat zich rondom Suzan had afgespeeld. Hij wist dat haar moeder de overval niet had overleefd. Wat kan het toch verrekte handig zijn om wat vriendjes bij de politie te hebben. Wat hij alleen niet had kunnen achterhalen is of Suzan nog leefde. Daar was geen enkele informatie over beschikbaar. Tenminste…..niet op het niveau waar zijn vriendjes bij de politie werkten. Steven zat in de problemen. Diep in de problemen. En Jeroen ging daar nog eens een schepje bovenop doen. Wat kon het leven soms toch ineens een rare mooie wending maken…….
“Schaakmat Steven!”, riep Jeroen hardop.

Categories
Verhalen

Korte verhalen deel 7 – Hoogmoed

Pffff…..Steven kon zichzelf wel voor z’n kop slaan. Hoe had hij in godsnaam Jeroen in vertrouwen kunnen nemen. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat dat een grote vergissing was. De blik van Jeroen toen hij hem vertelde dat hij een tijdje weg ging, kon hij nog zo voor zich halen. Meteen had hij geen goed gevoel gehad. Noem het intuïtie of inzicht, maar hij wist dat het foute boel was met Jeroen. Natuurlijk had hij hem niet zijn echte verblijfplaats doorgegeven. Dat zou ook dom zijn geweest. Niemand wist waar hij uithing.

Steven was per auto vertrokken. Een gehuurde auto die hij onderweg nog een paar keer had gewisseld om zo eventuele speurders op een dwaalspoor te brengen. De gehuurde auto’s waren ook steeds op een andere naam gereserveerd en cash betaald. Ook de huur van zijn vakantiewoning had hij cash voldaan en met een valse identiteitskaart geboekt. Hier zat hij voorlopig veilig. Veilig genoeg om orde op zaken te stellen en goed te overdenken wat er nu verder moest gebeuren.

Zijn gevoel dat Suzan misschien nog wel eens in leven kon zijn werd ook alsmaar sterker. In het begin was hij overtuigd geweest dat ze dood was. Hij had haar gezien. Haar bleke gelaatskleur toen ze in elkaar zakte. Wat zag ze er kwetsbaar uit. De neiging om haar in zijn armen te nemen moest hij toen heftig onderdrukken. Maar hoezeer hij ook de kranten in de gaten hield er stond geen overlijdensadvertentie van haar in. Zijn vermoeden dat het misschien allemaal anders was verlopen nadat hij in zijn auto was weggescheurd werd steeds groter. Wat als dat het geval was? Dat ze zijn aanval overleefd had? Dan zat hij nog verder in de shit. Ze wist wie haar dit had aangedaan. Ze had hem recht in de ogen aangekeken. De angst die ze had uitgestraald deed hem onverwachts veel. Nondeju……wat deed ze hem veel. Nog steeds.

Hij zou morgen proberen één van zijn andere werknemers uit te laten zoeken of ze wellicht ergens in een ziekenhuis was opgenomen. Dat ging hij niet via Jeroen doen. Hij moest alles even goed overdenken en een plan maken. Maar nu ging hij eerst proberen te slapen. Hopelijk had de fles wijn die hij inmiddels had leeggedronken zijn werk gedaan en had hij een goede nachtrust. Dat kon hij wel gebruiken na zo’n vermoeiende reis.

Jeroen begon zich ondertussen steeds beter te voelen. Hij zou ervoor zorgen dat Steven buiten spel werd gezet. Hij ging zorgen dat hij de man zou worden aan hoofd van het imperium dat Steven had opgebouwd. Hoe wist hij nog niet precies, maar hopelijk bleef Steven lang genoeg weg om zijn plan te kunnen smeden en, nog beter, te kunnen uitvoeren. Eerst zou hij iemand op Steven afsturen. Hem een beetje angst aanjagen. Dat zou hem vast leren. Als hij dacht dat hij veilig zat, had hij het mooi mis. Steven zou meteen weten dat het van Jeroen af zou komen dus het moet lijken op een toevallige overval. Steven mocht niet dood dat niet. Dat zou te veel opvallen. Maar hem even goed de schrik van zijn leven bezorgen dat was het idee. Jeroen kon een valse lach niet onderdrukken.

Hij had al één van zijn mensen de opdracht gegeven bij Suzan langs te gaan. Hij wist dat Steven via de moeder van Suzan haar nieuwe verblijfplaats en nieuwe naam had achterhaald. Al dit gedoe moet met haar te maken hebben, dus daar ging hij eerst maar eens achteraan. Zodra hij wist wat er was gebeurd kon hij verder met plannen maken. Zowel Suzan als Steven gingen spijt krijgen. Spijt van hun relatie. Spijt dat er destijds niet naar hem werd geluisterd. Als het moest zou hij zich nogmaals aan haar vergrijpen. Ze was best lekker. Zeker toen ze zo tegenstribbelde. Dat had Jeroen het liefst. Dan kon hij zijn macht doen gelden. Daar kickte hij op…… Oh wat was hij blij met deze wending in zijn leven! Alles zou anders worden en met die gedachte snoof hij nog maar een lijntje coke. Wie deed hem wat?!?!