Categories
Zomaar

Loslaten…….

Iedere ouder krijgt met dit fenomeen te maken…….LOSLATEN…….het moeilijkste wat er is. Zeker voor zo’n emo-mom als ik.

Het begint al met de eerste kleuteruitstapjes op de lagere school. In tegenstelling tot de uitstapjes van groep 3, blijven deze uitstapjes nog vaak beperkt tot een duinendag of spelen in een speeltuin dicht bij huis. De uitstapjes vanaf groep 3 zijn van hele andere koek! Dochter ging haar eerste échte schoolreisje naar Bobbejaanland. Wat had ze een voorpret en ik een buikpijn. Op de dag zelf wist ik niet waar ik het zoeken moest. Bezig blijven was mijn motto! Niet stil gaan zitten, want dan ga je automatisch nadenken…….. Achteraf allemaal zorgen om niks, gebaseerd op niks! Dochter had de tijd van haar leven. Een superleuke dag, die ze voor geen goud had willen missen. Natuurlijk niet!!! Wat dacht ik wel?!?! Dat ze mij zou missen??? Niet onze Dochter! Onze lekkere zelfstandige flierefluit. Inmiddels zit ze in groep 5 en raak ik een beetje gewend aan de uitstapjes met school. Dit jaar gaan ze naar Burger’s Zoo en morgen mogen we het schoolreisje contant (en dat in 2012!!!!) komen betalen op school. Bij het noemen van de bestemming dit jaar, begon ons dametje al te glunderen. Die voorpret en alle bijbehorende voorbereidingen gun ik haar van harte. Al ben ik achteraf altijd weer heel gelukkig als ze heelhuids terug in haar eigen bedje ligt.

Vorig jaar september was het tijd voor haar eerste kamp met de turnvereniging. 2 Nachten bleef ze weg. En weer vond ik het niks. Dat hele weekend moest ik steeds aan haar denken. Zou ze het leuk hebben? Zou ze kunnen slapen? Zou het niet te koud zijn? Wat een ‘muts’ voelde ik me naderhand! Toen we haar uiteindelijk op zondag gingen halen, kwam er een stralende, spierwit van vermoeiheid uitziende Dochter op ons af. Wat had ze genoten! Hele verhalen hebben te horen gekregen. Ze vond het FANTASTISCH. En wat was ik trots dat ze dat toch allemaal maar gewoon deed, zonder enige vorm van heimwee…..

Inmiddels heeft het loslaten weer een nieuwe fase bereikt. Alleen (of met vriendinnen) naar het openluchtzwembad in ons dorp. Ze moet een erg drukke weg oversteken om er te komen. Niet alleen dat baart me zorgen, maar ook simpele dingen als raakt-ze-haar-fietssleutel-niet-kwijt en neemt-ze-alle-spullen-mee-terug en laat-ze-geen-kleding-in-de-kleedhokjes-liggen?????? En tot nu toe doet ze niks van dat alles!!! Ze is keurig op tijd thuis, heeft alles mee terug en komt heelhuids met haar fietsje aangereden. Wat wil ik nou??????? Ze is al 9 jaar!!!!! Het wordt tijd voor deze moeder om de teugels wat meer te laten vieren……..ze heeft nu bewezen dat ze het kan, dus nu ligt het balletje weer bij mij. Ik zal moeten loslaten!!! Het kostbaarste wat ik bezit, moet ik leren loslaten……… En dat komt ook weer wel goed………..beetje bij beetje………..

Ik wil namelijk ook dat ze opgroeit tot een zelfstandige, vrolijke, eigenwijze en een soms nog een beetje aan haar moeder denkende tiener!!!

Categories
Zomaar

What’s next?

Daar zit ik dan……met een leeg velletje papier voor m’n neus. Advies van een lieve ex-collega. “Ga gewoon eens zitten met een leeg vel papier en laat je gedachten gaan. Schrijf op waar je aan denkt en je zult zien dat er vanzelf ideeën komen”, was zijn advies. Ik probeer het wel, maar er komt niks. Niks op dat papiertje in ieder geval. Natuurlijk zijn er wel gedachten, maar vooralsnog voelen ze te stom om op te schrijven. Misschien zit daar wel het probleem en vind ik op dit moment alle ideeën te dom om verder over na te denken. Toch moet ik door met dit proces. Wat moet ik anders??? Ik wil straks na deze baan wel verder!! Zaak dus om te zoeken waar mijn kracht zit en wat ik nu precies wil. Mijn leven heb ik immers voor een groot gedeelte in eigen hand. Ik zal er zelf uit moeten halen wat er in zit. Natuurlijk zijn er dingen die je overkomen. Dingen waar je weinig aan kunt doen en waar je weinig invloed op kunt uitoefenen, maar toch……..er blijft nog steeds een grote pluk over waar je wel zelf de leiding over kan hebben. Waar ik op z’n minst kan proberen zelf sturing over te hebben. Klink ik nu te zweverig? Misschien wel, maar niemand van jullie kan ontkennen dat het klopt wat ik hierboven schrijf.

Eerst wilde ik mijn hobby’s op papier zetten. Waarom zou ik daar niet mee beginnen?? Die maken mij ook voor een groot gedeelte tot wie ik ben! En dan kom ik al snel uit op schrijven, lezen. In ieder geval alles wat met boeken, tijdschriften en columns te maken heeft. Ik schrijf zelf graag op dit blog. Maar ik vind het minstens even leuk om de belevenissen van anderen te lezen. Of ze nou echt zijn of in verhaalvorm geschreven. Zou ik daar wat meer mee kunnen? Ik weet het niet. Voor mijn gevoel ben ik niet genoeg geschoold om een boek te schrijven. Ik heb geen journalistiek gestudeerd en ben geen Neerlandicus. Of is schrijven gewoon iets wat je kan of niet kan? Moet ik mezelf misschien niet onderschatten en gewoon eens zien wat ik ermee zou kunnen?

Natuurlijk is schrijven niet het enige wat ik leuk vind en/of goed kan. Van nature ben ik geboren als een gestructureerde duizendpoot. Ik kan mijn aandacht feilloos verdelen over verschillende dingen en dan nog zorgen dat de juiste prioriteiten worden gesteld. Daar zit voor een stuk ook mijn kracht. Zeg tegen mij wat je gedaan wilt hebben en ik zorg er voor dat het er is op het juiste moment. Misschien kan ik hier wat mee als zelfstandige. Zouden er bedrijven zijn die mij willen inhuren voor het uitwerken van rapportages, het maken van verslagen, het vertalen van bepaalde stukken of het maken van een presentatie? Allemaal dingen die me bezig houden maar die niet op dat ene velletje papier komen.

Verder zou ik nog de kwaliteiten van manlief kunnen benutten natuurlijk. Ik kan zijn bedrijfje verder mee ondersteunen of zelfs iets voor mezelf gaan doen. Een webshop opzetten bijvoorbeeld! Maar waarin dan? De technische en zakelijke mogelijkheden zijn er voldoende. Als ik wil kan ik vandaag nog beginnen. Maar wat wil ik dan gaan verkopen. Moet ik het zoeken in de branche van manlief waar ik eigenlijk niet zoveel affiniteit mee heb? Of moet ik iets heel eigens gaan bedenken? Ik kan goed omgaan met mensen. Verkopen zou geen probleem moeten zijn. Mijn ervaringen opgedaan als medewerkster op een verkoopafdeling bij een groot kledingconcern kan ik altijd benutten in een eventueel eigen bedrijfje.

En zie nu hierboven……….wat een mogelijkheden staan er ineens indirect op papier! Niet op dat ene witte velletje, maar gewoon hier! Op dit blog! Ik ben er nog niet. Nog lang niet zelfs. Maar het begin van het proces is gemaakt. Nu de kracht, de energie en de lef zien te vinden om één van deze dingen concreet te maken!!! Mijn huidige baan zal ik niet kunnen behouden, maar wat ik in ieder geval meeneem, is een berg ervaring, een heleboel leuke contacten en mijn eigen kracht, wil & kwaliteiten! Dus het sluiten van ons bedrijf zie ik voor mezelf niet als een probleem, maar eerder als een nieuwe uitdaging………………

Categories
Zomaar

Kwaliteit verkleurt niet…….

Ik heb al eens eerder geschreven over mijn pigment, of betergezegd mijn gebrek eraan! En met de zomer in aantocht komt dat onderwerp weer automatisch naar de oppervlakte drijven. Een ieder jaar terugkerend item, waar ik tijdens Koninginnedag 2012 weer even heel erg bewust van ben geworden. Ondanks het smeren (wat ik standaard doe als de zon hoog aan de hemel staat) ben ik toch verbrand. Met als gevolg dat ik nu nog steeds m’n bavariajurkje aan heb, maar dan in het wit ;-).

Vroeger, in mijn tienerjaren (jaja, heel lang geleden dus), had ik last van mijn witte huid. Ik wilde, net als mijn vriendinnen, mooi bruin worden en deed er van alles voor. Zodra ik geld verdiende via allerlei baantjes, heb ik van mijn eerste salaris een zonnebank gekocht. Bijna wanhopig zoekend naar die mooie bruine teint. En gelooft u me……die kwam niet. Ook niet door die zonnebank. Natuurlijk kwam er wel een licht tintje, maar niet die mooie bruine huid van mijn vriendinnen. Gelukkig zijn we die fase gepasseerd. Met mijn 40+ heb ik er al lang geen last meer van. En iedereen die dat wel heeft, kijkt simpelweg maar de andere kant op. Tegenwoordig kan ik er zeker wel om lachen. Een beetje zelfspot doet namelijk wonderen.

Opmerkingen van “de nieuwe campina-reclame” tot “Lien Witvis” zijn me niet vreemd en vaak zijn ze door mij zelf bedacht ;). Zo hoorde ik ooit van een kennis de opmerking dat zijn vrouw wel van hele goede kwaliteit moest zijn…….ze verkleurde namelijk nooit. Hilarisch vond ik die opmerking! Die gebruik ik dus tegenwoordig zelf ook als mijn witte huid weer ter sprake komt.

Het meest dramatische gedeelte van mijn gebrek aan pigment zit echter in de benen! De rest van mijn lijf wordt tegenwoordig na wat inspanning van mijn kant, redelijk bruin…….MAAR DIE BENEN……..poeh poeh! En bij iedere mooie dag die in het voorjaar voorbij komt, word ik altijd pijnlijk aan dat feit herinnert. Bij de eerste zonnestraaltjes wil ik het liefst mijn zomerjurken tevoorschijn halen en zocht ik voorheen wanhopig naar mijn “bruin-uit-een-potje”!!!! En ik weet niet wie dat ook wel eens op z’n benen heeft gesmeerd, maar dat spul stinkt!!! Tegenwoordig ben ik daar dus ook mee gestopt. Geen “bruin-uit-een-potje” meer voor Lien.

Ik ben nu eenmaal wie ik ben! What you see, is what you get……… En iedereen die daar problemen mee heeft, heeft mooi pech! (zegt zij, die stiekem na 3 jaar haar zonnebank weer onder het stof vandaan heeft gehaald en wel weer is begonnen met kuurtje……..maar dat vertel ik hier niet hardop natuurlijk……..ssssstttttt)