Categories
Zomaar

Zoon en een boze bui

k kwam het schoolplein opgelopen en de kleuters waren nog buiten. Wel klaar om weer naar binnen te gaan en met hun tasjes/spulletjes weer naar huis te mogen. Zoon stond apart, niet bij de rest van de groep en ik zag al aan zijn gezichtje dat het niet goed zat. Het stond op onweer!
Toen ik zag dat de rest al binnen was en alleen Zoon nog lekker achter het fietsenhok op het schoolplein bleef staan, heb ik maar ingegrepen. Moeilijk punt. Moet ik dat op dat moment doen, ja of nee? De verantwoording ligt op dat moment namelijk nog bij de juf en niet bij mij. Maar goed…….het blijft natuurlijk wel MIJN kindje, dus ik heb hem naar binnen gebracht. In de hal heb ik gevraagd wat er scheelde en hij reageerde dat een vriendje hem had uitgelachen. Ik ken Zoon goed genoeg om te weten dat dat misschien helemaal niet is gebeurd, maar dat ze gewoon om hem hebben moeten lachen, wat hij al snel als uitlachen bestempelt. Ik kreeg hem uiteindelijk ook zonder mokken de klas in.
Toen ik weer buiten stond en de klas naar buiten kwam, maakte ik nog een opmerking tegen de moeders om mij heen, dat hij nu waarschijnlijk weer niet naar buiten zou komen. Alsof ik hem ken. Mijn kleine eigenwijze schattige dondersteentje. Natuurlijk kwam hij niet. De juf schudde haar hoofd al naar mij. Waarop ik maar weer naar binnen ging. Hij maakte er duidelijk een spelletje van. En daar doen we dus niet aan mee…….. Na wat gemopper van mijn kant, ging meneertje mee.
“Gaat het de hele ochtend al zo?”, vroeg ik aan juf D. “Nee! Juist niet…..”, antwoordde ze, “het ging supergoed. Het begon eigenlijk toen hij samen met een kindje met de blokken aan het spelen was en het andere kindje zijn toren omgooide. Toen was het foute boel”.
Zucht………wat kan ons manneke het zichzelf soms ook moeilijk maken. Zijn gevoel van onrecht is soms zooooo sterk. Hoe pak je dat nou het beste aan als ouders? Er zal in zijn leventje nog heel wat gebeuren wat niet eerlijk of niet leuk is. Hij zal er mee om moeten leren gaan.
Toen we uiteindelijk allemaal op de fiets onderweg naar huis waren, dacht ik dat ik het weer gehad had voor die dag. Niks was minder waar, helaas. Onderweg schoot hij weer op de dwarsstand en wilde geen meter meer vooruit of achteruit. En daar sta je dan. Met mijn fiets, zijn fiets, een boos kind en een dochter die naar huis wilde. Ik kan u verzekeren dat ik dan handen tekort kom. Afijn……fiets geparkeerd, zoon bij de arm gepakt (hij liep ondertussen al steeds verder weg de andere kant op ) zijn fietsje aan de andere arm en hem min of meer naar huis gesleept. Wat was hij boos!!!!! En mijn kookpunt was ook zo langzamerhand wel bereikt, dat begrijpt u. Dochter was erg onder de indruk en heel erg lief. Steeds bracht ze eerst mijn fiets een paar meter verder en ging dan (tevoet) haar fiets weer halen. Zo heeft ze 2 fietsen helemaal naar huis gebracht. Zo lief. Dat heb ik haar ook verteld en later uitgelegd dat Zoon zo ook niet wil zijn maar er waarschijnlijk niks aan kan doen. Eenmaal thuis heeft het nog wel even geduurd voordat hij uit z’n boze bui was. En daarna was hij heel verdrietig. “Ik wil wel lief zijn mama. Ik ben wel lief”, zei hij steeds.
Ik kan u vertellen dat je moederhart dan erg veel pijn doet. Vooral omdat ik weet dat hij eigenlijk zo’n ontzettend lief kind is…….alleen die buien bepalen soms zo z’n gedrag……..kon ik soms maar letterlijk eens in dat hoofdje kijken 🙁

Categories
Zomaar

Over de zon (die nu even nergens de bekennen is)

Gossienokkie………wat is het weer koud! Wat zijn we snel gewend aan dat mooie weer hè?! Zo werkt dat met mensen. Ik betrap mezelf op het klaarleggen van hoog-zomer-kleertjes voor de kids. En dan wanneer het ochtend is, denk ik: “oeps, laat ik ze toch maar een hemd aangeven en een iets warmer shirt en schoenen met sokjes”. Jammer, ik vond het wel gemakkelijk die sandalen, korte broeken en T-shirts.
Maar goed, zeuren over het weer heeft geen enkele zin. Als er iets in het leven is waar niks aan te veranderen valt, dan is het wel het weer. Hopelijk komen er nog veel van die prachtige weekends. Van die weekends waarop al vroeg de kussens in de tuinstoelen liggen, de parasol wordt opgezet en het waterspeelgoed tevoorschijn komt. Zelfs in de supermarkten wordt meteen op het zonnetje ingespeeld. Koop 3 bussen Karvan Cévitam en je krijgt er een waterpistool bij. Afijn…….6 bussen verder (gelukkig wilde de buurvrouw er 2 overnemen 😉 ) hadden we 2 waterpistolen. Mijn was aan de droogmolen was daar iets minder blij mee want dat bleek een erg leuk doelwit te zijn. Maar alles beter dan wanneer ze mij tot doelwit bombarderen 🙂 . Die was droogde immers toch wel met dat lekkere zonnetje.
Afgelopen zondag, 1e Pinksterdag, zijn we naar de IJzeren Man in Vught geweest. Het was er heerlijk. Koelbox met wijn, bier en drinken voor de kids mee (die mogen immers nog geen bier of wijn 😉 ) en genieten maar van het heerlijke weer. Het was er al druk! Zelfs in het water, wat achteraf maar 17 graden bleek te zijn. Wat was dat verdomde koud zeg……..maar nadat ik door zowat iedereen werd uitgescholden voor “watje”, liet ik mezelf natuurlijk niet kennen! En ging ik ook zwemmen. Kannone…..gelukkig heb ik geen kramp gekregen van de kou. En eigenlijk ben ik niet zo’n zwemster. Zwemmen is voor mij een noodzakelijk ‘kwaad’ om af te koelen als de zon een ietsiepietsie te heet wordt. En eigenlijk kon u dat al zien aan de vakantiefoto’s van vorige zomer. Heul veul foto’s van een zwemmende Man met zwemmende kids. En ik stond er niet op want ik maakte de foto’s……..aan de rand van het zwembad 😉 . Niet dat ik dan niet zwem hoor. Natuurlijk wel. Maar toch wel wat minder fanatiek dan de rest van ons gezin.
Man valt ook altijd af in de vakantie. En laat ik even voorop stellen dat dat niet komt door de biertjes die hij laat staan of het eten wat’ie niet lust! Simpelweg de beweging die hij anders niet heeft…………
Alleen daarom zou je al in Spanje gaan wonen!!!!!
Maar dan moeten we wel in de positie zijn dat we kunnen rentenieren hè…….als je dan daar moet werken, wordt het weer een heel ander verhaal……….

Categories
Zomaar

De Schrik

Zo! 2 Dagen na het voorval in de Efteling, ben ik eindelijk een beetje van de schrik bekomen. Sjongejonge wat kun je in je rats zitten als één van de kids ineens spoorloos blijkt. En eerlijkgezegd verwachtte ik dit eerder van Zoon dan van Dochter. Dochter blijft ondertussen al goed bij ons in de buurt en als ze wel even ergens heenloopt houdt ze ons goed in de gaten. Zoon daarentegen loopt als een kip zonder kop op alles af wat z’n interesse trekt. Zonder ook maar na te denken over het feit dat wij dat wel eens niet kunnen zien. Ik probeer dan ook altijd heel goed op te letten waar mijn kroost allemaal uithangt. Dat dit dan uitgerekend mij moest overkomen, kon ik maar moeilijk begrijpen. Ik heb nu dus wel geleerd dat het in een fractie van een paar tellen gebeurd kan zijn.
We waren al onderweg naar de uitgang, toen Dochter ter hoogte van de Pandadroom riep dat er jonge eendjes zwommen. Zo schattig. We stonden dus even te kijken. Man, Zoon en ik. Zo’n 2 meter van Dochter verwijderd. In mijn ooghoeken zag ik steeds het rode jasje wat ze aan had. Toen ik echter opkeek, bleek er een ander kindje in dat rode jasje te zitten. Schrik. “Waar is ze?”, dacht ik eerst. Voorzichtig waarschuwde ik manlief, die net als ik eerst nog dacht dat Dochter een grapje met ons uithaalde en achter één van die groene vuilnisbakken was gaan zitten. Een rondje van Man langs alle vuilnisbakken leerde ons snel dat dat niet het geval was. Ze was écht foetsie. Nog redelijk rustig vermoedde ik dat ze al doorgelopen moest zijn richting de uitgang. We besloten dat ik met Zoon zou wachten bij de uitgang van Pandadroom en dat Man zou gaan kijken. Al snel kreeg ik een telefoontje dat hij haar bij de uitgang nergens kon vinden. Ook niet in het winkeltje. Toen ik opperde dat hij dan maar even bij de auto moest gaan kijken, antwoordde hij dat hij zeker niet verwachtte dat ze daarheen zou zijn gelopen. Had hij nu maar wel even daar gekeken, maar ja, dat is achteraf.
Éénmaal terug bij mij, is hij nog in de winkel van Pandadroom gaan kijken en is hij nog de andere kant opgelopen. U begrijpt dat mijn hart aardig in mijn keel klopte en dat er al allerlei scenario’s door mijn hoofd spookten.
Het zal ongeveer 20 minuten zijn geweest totdat we een verlossend telefoontje kregen van een vriendin, die toevallig bij de uitgang stond. Ze was, nadat ze de auto niet had kunnen vinden, toch maar teruggelopen naar de ingang. Daar zag ze F. en vertelde dat ze ons kwijt was. F. belde mij en zodra ik haar naam zag, slaakte ik een zucht van verlichting. Ik wist intuïtief dat het toen goed zat, dat Dochter bij haar was.
Op de vraag wat ze had gedaan als F. daar niet was geweest, antwoordde ze “dan had ik tegen de mevrouw van de Efteling gezegd dat ik jullie kwijt was”. Dat vonden we een goed plan. Maar voor de volgende keer hebben we toch maar afgesproken dat ze niet meer in d’r ééntje door de poortjes van de uitgang moet gaan.
Het is natuurlijk een belachelijk idee……een 7-jarig meisje met een mobieltje…….maar ik kan u verzekeren dat ik gedurende die 20 minuten maar wat vaak heb gedacht “had ze nu maar een GSM! Dan kon ik haar gewoon bellen!”.

Categories
Zomaar

Moederdag

Commercieel gezien is het natuurlijk een hele slimme zet……dat hele moeder- & vaderdag gebeuren. Zelf heb ik eigenlijk altijd zoiets van…….schaf af joh, die onzin!!! Net zoiets als secretaressedag, wat een onzin! Inmiddels heb ik een nieuwe functie en ben ik dus geen secretaresse meer. Pfffjjjew……dacht ik dit jaar, totdat ik toch nog een grote bos bloemen overhandigd kreeg. Ik had het verdiend! (Offcourse :)) En een bos bloemen is natuurlijk altijd leuk, maar ik heb tenslotte veel meer aan een flinke opslag omdat ik zo goed m’n best heb gedaan! Ja toch? 😉
Maar dan moederdag. Wel veel leuker sinds ik zelf ook moeder ben geworden. Ondanks de commerciële achtergrond, is het natuurlijk prachtig om die trotse gezichtjes te zien als ze me een ontbijtje op bed komen brengen. Heel voorzichtig het dienblad dragend. De spanning is van hun gezichtjes af te lezen. Ze willen allebei als eerste hun zelf geknutselde cadeautje geven. Gelukkig loopt het niet uit op ruzie 😉 . Dochter die vervolgens al zelf haar gedichtje kan voorlezen en dan haar prachtig ingepakte en zelfgemaakte windlichtje met geurkaarsje overhandigd. Zoon die natuurlijk nog niet kan lezen, maar ontzettend goed z’n best heeft gedaan om voor mij een gouden medaille te maken. Met….jaja…..een tekening van mij achterop! Superknap gedaan van mijn kereltje die normaal een ‘broertje-dood’ heeft aan knutselen en tekenen. Hij heeft het heel mooi gemaakt!!!
En dan komt er ook altijd nog een cadeautje wat samen met papa is gekocht. “Dat hoort erbij!”, vindt Manlief, “je denkt toch niet dat je niks krijgt!”. Apetrots geven ze een prachtig ingepakte geschenkendoos. Ik zie aan de verpakking al uit welke winkel het komt, maar zeg natuurlijk niks 🙂 . Een heerlijk nieuw luchtje van Gucci! Wat een verwennerij……
En ondanks het feit dat ik het dus allemaal maar commerciële onzin vind, is het wel leuk om zo verwend te worden.
Op de vraag van Dochter wanneer het nou eens eindelijk een keertje Kindjesdag is, antwoord ik dan ook lachend: “het is 1 dag per jaar moederdag en 1 dag per jaar vaderdag…….de overige 363 dagen is het kindjesdag!” Waarop ze natuurlijk verontwaardigd reageerde waarom ze dan niet alle dagen een cadeautje krijgt! De slimmerik…………
Ik kan dan vervolgens natuurlijk gaan uitleggen dat de liefde van ons, haar vader en moeder, het mooiste cadeautje is wat ze maar kan wensen. En dat echt niet alle kindjes van de wereld dat hebben/krijgen. Maar dat laat ik nog maar even achterwege…….te zware kost op de vroege moederdagochtend 😉

Categories
Zomaar

Het Weekend

Wat een heerlijk en rommelig weekend hebben we achter de rug. Nou ja, achter de rug niet echt natuurlijk. Het is pas zondagochtend. We hebben dus nog een dagje. Maar wat is het vandaag triest weer buiten. Sjonge…..lang leve de vakantie. Gelukkig kunnen de kindjes morgen naar de BSO. Daar is voldoende georganiseerd om ze de hele dag te vermaken. Nog 1 weekje werken voor mij en dan heb ik ook lekker een hele week vakantie. Hopelijk trekt de temperatuur de komende week wat bij en drijven de buien naar een ander continent. Al zijn ze maar weg uit Brabant ;-). Na die paar mooie dagen van afgelopen week, was ik al redelijk gewend aan het buiten-eten, buiten-zitten, buiten-rommelen en het buiten-spelen van de kids. Gaat vandaag niet lukken. Helaas.
Koninginnedag begon voor ons met de aubade op het Raadhuisplein. Gaan we altijd even naartoe, ondanks het feit dat onze school niet aan die activiteit deelneemt. Meestal zijn er toch genoeg klasgenootjes van onze kids om het toch even leuk te hebben, mee te zingen en ballonnen op te laten. Maar helaas. Deze keer dus niet. We hebben, om precies te zijn, 1 meisje gezien van onze basisschool. Dat was het. En koud, lieve mensen, koud dat het was. Brrrrr…….
Het evenementen terrein hebben we ‘s-middags dus maar even overgeslagen. Om met die regen op een drassig grasveld te gaan lopen en naar een rommelmarkt te kijken (waar achteraf 1 kraam stond), zag ik niet zo zitten. Het werd de Makro! Ja, je moet wat. En als er ergens te shoppen valt, ben ik wel te porren :). Waarschijnlijk heb ik aangevoeld dat we dit weer zouden krijgen, want ik heb van die hippe gebloemde regelaarzen voor mezelf gekocht. Of was dat wellicht de Goden verzoeken??????
Afijn, een volle kar en een lege portemonnee later, waren we aan het begin van de avond weer thuis. Om toch nog even een bezoekje aan de feesttent op het evenementen terrein te brengen. De Playback-show begon net en de kids keken hun ogen uit. Er waren nog meer kindjes van school en het was best heel gezellig eigenlijk. Het bier smaakte goed en iedereen had het naar z’n zin. Toen we uiteindelijk besloten om de kids op bed te gaan leggen, konden we Dochter niet zo snel vinden en voelde ik de biertjes al aardig zitten……duidelijk niks meer gewend. Dochter vond het zo gezellig dat ze gisteren de hele dag vroeg of we weer zouden gaan. Maar 2 avonden achter elkaar om 10 uur naar bed, dat trekt ons dametje niet. En ik de volgende dag ook niet (als ze niet te genieten is 😉 ).
Gisteren was vervolgens de officiële opening van de nieuwe kapsalon van zuslief. De zaak ziet er supermooi uit en voor iedereen stond er een glaasje Prosecco of een pilsje klaar…….met als gevolg dat deze dame al rond 11 uur aan de Prosecco zat. Het kan slechter…………
En voor vandaag? Ik denk dat er niks anders op zit dan m’n nieuwe laarzen te gaan testen…………..