Categories
Zomaar

Het gesprek

Zo! Dat hebben we dus vanmiddag ook weer gehad. Een 2 uur durend gesprek met de ambulant begeleidster (verder genoemd als T.), de begeleidster van school, de zwangere en de nieuwe juf en dan wij met z’n tweetjes. Een flink gezelschap. En dat allemaal voor ons manneke.
“Dan moet het toch wel serieus zijn!”, was het eerste wat door me heen schoot. Alsof ik dat nog niet eerder had bedacht. T. was een super aardige en heel ervaren vrouw. Ze had gelijk mijn vertrouwen en wist goed waar ze het over had.
Ze vertelde meteen dat ze een aantal dingen erg verwonderlijk vond. Dat Zoon de vlinders aan de mobiel boven de tafeltjes “Mariposa” (=vlinder in het Spaans) noemde bijvoorbeeld. En dat hij het woordje aimabel had gebruikt. Maar ook dat hij het moeilijk vindt om zich lang te concentreren. En dat het dan lijkt alsof hij niet meer oplet, maar later toch alles weet wat er is gezegd/verteld of gedaan. “Een heel bijzonder kereltje”, zei ze. Alsof we dan nog niet wisten :).
Nadat we het opgestelde behandelplan hadden doorlopen, bleek dat we allemaal toch wel op één lijn zaten met onze bevindingen. Zowel school, als wij, z’n ouders. Ik had meteen het gevoel dat we wel met de juiste persoon in contact waren gekomen. Zij kan ons ongetwijfeld verder op weg helpen. Dat bleek later wel, toen de juf begon over wat voor stappen we nog meer kunnen nemen buiten school.
Volgens T. kan verdere diagnose eigenlijk pas gesteld worden als Zoon 6 jaar is. Maar wat we wel alvast kunnen doen is een intelligentietest en nog wat tests met betrekking tot z’n communicatie en fijne motoriek. Dus eigenlijk zo’n zelfde test als de logopediste heeft gedaan maar dan specifiek op Zoon gericht.
Niet niks wat dan zomaar in 1 zin wordt uitgesproken.
Tijdens het zien van de fragmentjes uit de film, kregen we meer uitleg en was het voor ons ook heel duidelijk. We hebben niets gezien wat we nog niet wisten of kenden, maar de verklaringen die we van T. erbij kregen, werkten wel verhelderend.
Kortom, ik ben blij met T. en haar bevindingen.
Wat er verder allemaal nog op ons ‘dak’ komt, wachten we maar even af. Het enige waarbij de haren van Man en mijzelf omhoog gingen staan was het feit dat verder onderzoek altijd via bureau Jeugdzorg zal plaatsvinden. En als er één instantie is binnen de Nederlandse grenzen waar wij het liefst he-le-maal niks mee te maken willen hebben dan is het wel bureau Jeugdzorg. De documentaires die daar de laatste tijd van op TV worden uitgezonden, geven niet veel vertrouwen. Wat een onprofessioneel zooitje ongeregeld is dat zeg…..
Maar goed, we doen natuurlijk alles voor ons kereltje, al is het via bureau Jeugdzorg.
Zo, en nu ga ik hem eerst een kus geven (dat mocht net namelijk niet voor het slapen gaan –> hij was boos omdat hij z’n tandjes moest poetsen)

Categories
Zomaar

Over hoe ons weekend er ineens heel anders uitzag….

Veelbelovend begonnen we vrijdag aan een door de weermannen zonnig voorspeld weekend. Dat laatste bleek vandaag toch mee te vallen, maar de temperatuur was goed. Gisteren genoten de kids met volle teugen van het mooie weer. Sandalen aan en zonder jas naar buiten. Een genot voor ieder mens en vooral voor die kleintjes. Heerlijk hebben ze gespeeld en zelfs na het avondeten werd de fiets nog even gepakt voor een rondje om de blok. Samen met de buurmeisjes. Tot de buurman ons kwam halen omdat Dochter nogal hard was gevallen. We hadden niks gehoord, dus de eerste reactie was er niet echt eentje van paniek. Maar toen Manlief met een nogal slappe Dochter op de arm kwam aanlopen, veranderde de stemming meteen. Helemaal verdwaasd, slap en niet goed aanspreekbaar zat ze in de tuinstoel. Ze bleek op haar hoofd terecht te zijn gekomen en de fiets lag bovenop haar. Ze klaagde voornamelijk over buikpijn en daarnaast over hoofdpijn. Ze wist niet wat er was gebeurd en op een aantal vragen over wat we die dag hadden gedaan, had ze ook geen antwoord. De natte doek voor haar geschaafde elleboog liet ze moeiteloos toe, wat ook te denken gaf, want dochter is qua schaafwondjes en een beetje bloed ontzettend flauw. Toen Manlief haar in de auto zette, gaf ze aan niet goed te zien en dat baarde ons natuurlijk wel zorgen. Gelukkig konden we snel op de huisartsenpost terecht waar ze meteen op een bed mocht liggen. Langzaam kon ze wel alles weer helder en goed zien. Een hele opluchting. De huisarts deed vervolgens een aantal testen. Motorisch ging alles redelijk, op het lopen na. Haar geheugen liet duidelijk te wensen over en een groot stuk van de dag was ze kwijt. Vragen over langer geleden, wist ze keurig te beantwoorden. Ze wist wie ze was en wie wij waren. Ook de naam van de juf en de juiste groep wist ze te benoemen. Toch was de arts ook niet helemaal gerust, duidelijk een hersenschudding, vond hij. Hij wilde van ons weten of wij de nacht met haar aandurfden of dat we liever naar het ziekenhuis gingen. Hij gaf nog wel even aan dat ze in het ziekenhuis in eerste instantie ook niet veel meer zouden doen dan haar observeren en wellicht als er geen verbetering optreedde zouden ze vandaag dan een scan van haar hoofd hebben gemaakt. Na dit bericht en de paniekerige reactie van Dochter over het feit dat ze niet naar het ziekenhuis wilde, hebben we besloten haar gewoon mee naar huis te nemen. De arts zou ons 2 uur later nog bellen om de stand van zaken te bespreken en bij enige twijfel mochten we hem direct bellen. Drie kwartier later kregen we haar nog redelijk snel wakker en beantwoordde ze de vragen allemaal goed. Weer drie kwartier later, precies toen de arts nogmaals belde, ging het wat moeilijker. Ze had inmiddels al een paar keer gespuugd, allemaal symptomen van een hersenschudding. Na een minuut of 10 kregen we haar toch goed bij haar positieven en reageerde ze wat allerter. Dit process herhaalde zich gedurende de nacht. Steeds ging het iets beter en reageerde ze eerder en allerter. Oef……wat een geruststelling. “Rustig aan doen”, was het advies van de huisarts. Houdt haar rustig, niet te fel licht (dus een zonnebril voor vandaag), niet te veel lawaai en drukte. Nou, ik kan u vertellen, dat is bij zo’n hollewaai als Dochter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ze voelde zich vandaag een stuk beter. En dat wil zeggen dat ze voor haar gevoel alles weer kan. Dat dat niet zo is, is moeilijk uit te leggen. Uiteindelijk is het redelijk gelukt. Ze heeft wel gespeeld en aan de buitenkant is weinig te zien. Soms had ik het idee dat ze toch nog een beetje verward was, maar verder ging het vandaag zeker niet slecht. Onze drukke planning van vandaag, hebben we dus maar even omgegooid :). Geen punt, er komen nog weekenden genoeg. Nu moet eerst ons onfortuinlijk schatje maar weer eens helemaal beter worden. Het feit dat ze niet naar school mag morgen, werd niet zo goed door haar ontvangen, maar zeker op school hebben we geen zicht op wat ze doet. Laten we die controle de komende dagen nog maar eens mooi zelf in de hand houden……..

Categories
Zomaar

Het verhaal van de logopediste

Nou, we hadden het weer ‘aan onze broek hangen’! Ongeveer 2 weken geleden kwam de logopediste van de GGD, op een overvol schoolplein, op manlief afgestormd. “De papa van J.?”, vroeg ze. Ik deed er blijkbaar niet toe 😉 . En eigenlijk was het achteraf wel leuk om het tafereel van een afstandje te bekijken. Ze gaf manlief een hand en stelde zichzelf voor als de logopediste. Ze wilde graag een afspraak met Man maken om Zoon z’n ‘toets’ te bespreken. Achteraf vind ik het eigenlijk te zot voor woorden dat ze dat op een overvol schoolplein deed, maar goed, het gevoel van schaamte zijn we inmiddels al lang gepasseerd en de meeste ouders weten wel dat Zoon niet helemaal binnen de vastgestelde kaders van school valt. Zoon is nu éénmaal Zoon.
Afgelopen vrijdag, tijdens de sportdag, had Man dus z’n afspraak met mevrouw de logopediste. We waren erg benieuwd naar de bevindingen van deze mevrouw. In onze ogen is Zoon al zo ontzettend veel vooruit gegaan in spraak, dat we op dit moment zelf geen noodzaak voor logopedie zagen. Maar je weet maar nooit hoe een buitenstaander daar over denkt. Bovendien staan we natuurlijk altijd open voor suggesties.
Afijn. Vrijdagochtend dus. Wat een desillusie. Het eerste en eigenlijk het enige waar ze het over wilde hebben, was Zoon z’n gedrag. Nou en dat schoot dus bij Man in het verkeerde keelgat. Man deelde dus in niet mis te verstane woorden mede dat hij het met haar graag wilde hebben over Zoon z’n communicatie, z’n woordenschat en z’n uitspraak, maar niet over z’n gedrag. We weten dat daar een probleem zit en daar wordt aan gewerkt. Echter vond hij (en vind ik) dat de logopediste daar niet voor is.
Het bleek dat hij een aantal testen gewoon simpelweg niet had gedaan. Waaruit zij vervolgens de conclusie had getrokken dat hij het niet kan. En steeds weer kwam ze terug op zijn gedrag: “hij moet toch gewoon doen wat ik aan hem vraag?”. WAKE-UP!! “Nou”, zei Man, “dat ligt eraan wát er aan hem wordt gevraagd en hoe het aan hem wordt gevraagd”. “Bovendien”, zei Man vervolgens, “als u met Zoon net zo heeft gecommuniceerd als u nu met mij doet, dan snap ik wel dat mijn zoon niet reageerde of niets zei! U zit alleen maar naar uw laptop te staren en kijkt mij niet 1x aan als u tegen me praat. Bovendien gaat u vervolgens met uw armen over elkaar zitten als ik een kritisch antwoord of kritische vraag stel.” En toen was het even stil.
Op de vraag van Man hoe ze vond dat Zoon communiceerde, kon ze eigenlijk geen antwoord geven.
Man doelde op de vraag of hij auditief, visueel of via z’n gevoel communiceert. Hij moest mevrouw de logopediste uitleggen wat hij ermee bedoelde. Hoe beschamend is dat dan?
Uiteindelijk hebben ze het toch nog kort over z’n uitspraak en zinsopbouw gehad. Waar het mijns inziens hoofdzakelijk over zou moeten gaan. Maar ja, wie ben ik? Z’n woordenschat is niet groot genoeg. OK, we zullen nog consequenter voorlezen. Z’n R rolt niet genoeg. Waarop Dochter hem de hele middag “ROOS” liet zeggen. Nou mensen, ik weet niet hoe rollend ze hem wil hebben………
Verder is er afgesproken dat hij aan het einde van het jaar de test nogmaals doet. U begrijpt dat dat alleen zal gebeuren in het bijzijn van Man of mij.

Categories
Zomaar

Nog 1 nachtje slapen……..

……en dan wordt onze kleine grote Man 5 jaar! Alles staat klaar. De traktaties voor zowel school als de kindjes die op visite komen. De slingers en de ballonnen hangen. Z’n cadeau staat keurig onder een groot zeil te wachten.
Ik ben reuze benieuwd wat hij ervan gaat zeggen/vinden. Hij krijgt namelijk een skelter. Zo’n grote, weet u wel? Zo’n typisch stoer mannending waar al die kleine kereltjes razend op zijn. U begrijpt ongetwijfeld wiens idee dit cadeau was? Juist ja, van dat 1m85 grote kereltje :).
Maar……jaja er is een maar……..hij is niet blauw! En aangezien Zoon een zéér uitgesproken voorkeur heeft voor de kleur blauw, weet je dus maar nooit hoe hij het gaat vinden. Alhoewel ik inschat dat hij er reuzeblij mee gaat zijn. En anders heeft papa er een nieuw speeltje bij (kan toch eindelijk z’n motor eruit…..oeps)
Van opa en oma krijgt hij nog een kar die erachter moet. En van de andere opa en oma een skateboard! Dus hierbij een berichtje aan onze lieve buurtbewoners: maakt u zich de komende tijd uit de voeten, parkeer de auto’s niet te dicht tegen de stoep en kijk uit met oversteken ;-). Al zal ik proberen dat hij z’n rijkunsten zoveel mogelijk richting Eucalypta en Lambiek oefent….hihi…..”bad” is my middle-name.
Ik zal u verder mijn jaarlijks terugkerende bevallingsverhalen besparen, zo op de vooravond van. Ik merk namelijk dat ik daar iedere keer erg geneigd toe ben. Ik vind het heerlijk om het over de bevalling te hebben en ik vind het ook heerlijk om het van anderen te horen. Geen idee waarom. Misschien omdat het me heeft overtuigd van de oerkracht die vrouwen bezitten. Het heeft me trouwens ook deels van mijn angst voor de tandarts afgeholpen. Sja, kom op zeg, als ik 2 kids op de wereld kan zetten, dan kan ik ook wel tegen een kiesje laten boren zonder verdoving! Als ze tot 2x toe de boel daar beneden weer aan elkaar hebben moeten naaien, nou dan kan ik u vertellen dat een gaatje boren écht niks voorstelt! Maar genoeg geleuter……….want nu begin ik toch weer over die verdomde bevallingen!
Het wordt nu tijd om lekker te gaan slapen. Even uitrusten voordat het feestgedruis morgen losbarst. U zult de komende dagen weinig van mij lezen/horen. Te druk, te moe, te veel op te ruimen en te veel nieuwe cadeautjes die een plekje moeten krijgen.
Ik wens u allen dan ook maar vast een fijn weekend. Ik ga nu dromen (vast over de bevalling van 5 jaar terug ;-))

Categories
Zomaar

Over het waarom van het bloggen

Zo! Even tijd voor een nieuw blogje. Het valt de laatste tijd niet altijd mee om frequent iets te bloggen. Soms gaat het zomaar en soms zit het er gewoon even niet in. Niet door gebrek aan inspiratie, maar eerder door gebrek aan tijd óf zin. Zoals ik al wel eens eerder vermeldde, is schrijven mijn ‘uitlaatklep’. Op die manier krijg ik alles een beetje helder in m’n hoofd. Algemene dingen, maar soms ook de zwaardere materie. De dingen rondom Zoon bijvoorbeeld. Al gaat het langzaamaan steeds beter met hem, hij blijft toch een soort van ‘zorgenkindje’. Misschien is die term ook weer niet helemaal juist, maar toch werkt het met hem allemaal nét even anders als bij de meeste kindjes. Wat hem trouwens ook weer heel erg uniek maakt natuurlijk 🙂 . En soms lukt het heel goed om de boel te relativeren. Maar soms gaat dat ook niet en lijkt alles erger en heb ik er enorm ‘last’ van.
In het laatste geval is het heel fijn om er over te bloggen. Over mijn gevoel, over m’n frustraties en over m’n trots als de dingen wél eens goed gaan. En al zou niemand het lezen, dan nog heeft het voor mij zin om te bloggen. Simpelweg omdat ik het dan op die manier toch enigszins van me af kan schrijven. En zo werkt het bij ieder mens weer anders. Iemand anders zou zich wellicht 3x in de rondte sporten of een borrel drinken of de komiek uithangen. Dat laatste doe ik soms ook hoor mensen. De boel met een gezonde dosis zelfspot een beetje weglachen. Ook dat werkt. Maar meestal maar voor even. Schrijven daarentegen helpt mij om de dingen helder te zien. Om dus letterlijk de boel op een rijtje te krijgen. Je kunt dus wel stellen dat ik erg blij ben met het feit dat ik dit kan. Dat ik het op papier krijg en dat er (verdomd nog aan toe 😉 ) ook nog mensen zijn die het leuk vinden om te lezen. Dus via deze weg wil ik u dan ook allemaal bedanken voor het feit dat u steeds de moeite neemt om mijn verhaal te lezen. Al meer dan 4 jaar lang!
Als ik de eerste berichtjes nu teruglees, zie ik zelf ook wel dat ik erg vooruit ben gegaan…..haha. Was het eerst nog vooral ‘platte humor’ die ik op papier kreeg, zijn het nu juist de wat meer uitgediepte stukjes. En dat ik de kans heb gekregen om te gaan schrijven heb ik verder te danken aan mijn persoonlijke computernerd. Mijn lieve lieve husband, mijn steun en toeverlaat en de meest trouwe lezer die er maar bestaat. Met overigens ook nog eens een heel scherp oog voor detail. Ieder taalfoutje ziet hij meteen. Soms ook wel frustrerend, maar het is hem vergeven 😉 .
Voorafgaand aan de start van mijn weblog heb ik in 2005 (tijdens mijn zwangerschap van Zoon) een cursus Reiki gedaan. Niet iedereen zal hiermee bekend zijn, maar heeft u interesse, google dan maar even 🙂 . Tijdens die cursus kwam naar voren dat ik me vooral moest gaan richten op mijn creativiteit. Die was totaal niet ontwikkeld. En als ik daar dan soms aan terugdenk, dan valt alles nu op z’n plaats…………zoals ik laatst al bij een medeblogster las “Toeval bestaat niet”. Ik ben ervan overtuigd dat alles een reden heeft. Een groter doel, als het ware…………….

Categories
Zomaar

Pluim voor Sauna Fit!

Zoals ik in mijn eerdere blog al vermeldde, ging het met Zoon en z’n zindelijkheid ineens niet meer zo goed. De afgelopen dagen gelukkig weer wel. Hij zit weer in z’n ritme. Maar het hele gebeuren heeft me wel aan het denken gezet.
Zoon, die alle stemmingen feilloos oppikt, kan ook wel eens een hoop last hebben van mijn gestress op donderdagmiddag! Dan moet hij al de hele dag op school blijven, inclusief tussen de middag en dan staat daarna om 15h15 mama nog eens te popelen om meteen door naar de zwemles te gaan. Super in de stress of Dochterlief wel op tijd naar buiten zal komen. Iedere minuut telde, omdat het de bedoeling was dat ons ventje om 15h45 in het water lag. Wellicht iets te veel van het goede.
En eerlijkgezegd ook voor mij. Ik begon op woensdagavond al op te zien tegen de donderdag. Niet echt gezond natuurlijk. En na het poep incident van vorige week, vond ik het nu tijd voor actie.
Vandaag heb ik gebeld met de zwemschool en de situatie uigelegd. Ik verwachtte niet meteen een plekje op de zaterdagochtend, maar al plaatsten ze ons maar alvast op de wachtlijst. Desnoods konden we een aantal maandjes stoppen en dan opnieuw beginnen.
Maar de oplossing die ze nu bedacht hebben, overtreft al mijn verwachtingen. Hij mag mee gaan zwemmen met de 4-jarigen. Op zaterdagmiddag. Een half uurtje maar en één ouder mag mee het water in. Ik denk persoonlijk dat dat een schot in de roos gaat zijn voor Zoon.
Op die manier proberen ze zijn niveau iets verder op te krikken zodat hij wellicht in een groep die momenteel al iets verder is kan instromen. Ik vind het super en ben helemaal blij.
En niet in de laatste plaats omdat manlief nu de honneurs kan waarnemen ;-). Meer rust had ik niet kunnen wensen.
En Sauna Fit? Chapeau voor de aangeboden oplossing! 🙂

Categories
Zomaar

Poeplogje….en oh ja….ook nog Fijne Paasdagen!

Zucht! En niet alleen omdat ik mezelf niet helemaal lekker voel. Al dagen niet. Ook weer niet ziek genoeg om in m’n bed te duiken, maar laten we zeggen dat ik me al wel eens veel lekkerder heb gevoeld. Keel, buik, hoofd. Ik voel ze allemaal wel. De één wat meer dan de ander. Het wisselt elkaar eigenlijk een beetje af.
Maar oké, morgen is het Pasen. De spullen voor de paasbrunch zijn in huis en de taart is besteld bij schoonmama (zij kan dat tenslotte veel beter dan ik 🙂 ). Zometeen nog snel even de stofzuiger door de hele kiet en dan ga ik het een paar daagjes rustigaan doen.
Tenminste……..als Zoon niet aan de gang blijft met poepbroeken produceren.
Deze week zakt de moed me werkelijk in de schoenen. Hij is helemaal zindelijk. Natuurlijk. Wat wil je? Hij wordt over 1,5 week 5 jaar! Maar…….als het té spannend wordt of als de dingen nét iets anders gaan dan gebruikelijk, dan wil er nog wel eens een ‘losse flodder’ in z’n broek vliegen. Alsof hij dan het verschil niet voelt tussen een windje of een keutel. Zoiets. Nooit zo heel erg, maar soms wel vreselijk onhandig. Zoiets gebeurt meestal niet op de meest gemakkelijk plekken.
Uit voorzorg heb ik altijd een extra broek en natte doekjes in m’n tas. En al tijden heb ik ze niet nodig gehad.
Maar dan nu ineens…….de afgelopen weken……..is het weer he-le-maal mis. Het lijkt soms wel dat we op het ene terrein winnen en dan tegelijkertijd op het andere terrein weer verliezen. Zo voelt het in ieder geval wel voor mij. Op sociaal gebied gaat hij momenteel zo ontzettend goed vooruit. De paas-speurtocht met school gisteren ging bijvoorbeeld ontzettend goed. Hij deed enthousiast mee en spoorde zelfs de groep telkens aan om weer verder te gaan. De juf stond versteld en was heel erg trots op hem.
En dan het fietsen!! Zomaar ineens doet hij het! En niet eens zo heel erg laat (qua leeftijd dan hè ).
En het zwemmen! Was hij eerst nog een ongeleid projectiel wat door het hele zwembad schoot, is hij nu zo ongeveer het braafste jongetje van de zwemles. Hij let op en doet wat er van hem gevraagd wordt. Zonder zelfs maar “bommetje” te roepen. Best knap.
Maar werkelijk……..als hij het dan vandaag tot zeker 4x toe in z’n broek doet, dan kan ik je vertellen dat ik de wanhoop nabij ben.
En ik weet best wel dat ik het het beste kan negeren. Dat ik hem moet blijven aanmoedigen om op tijd naar toilet te gaan. Dat ik het beste niet kan mopperen. Maar ook ik ben maar een mens. Een mens wat het af en toe niet meer trekt. Met als gevolg dat ik dus wél heb gemopperd. Niet te zuinig. En hem dus écht wel een luierbroekje heb aangedaan.
En Zoon? Die zit er totaal niet mee. Die heeft geen enkel probleem met dat luierbroekje en met z’n vieze billen. Zonder enig gemopper laat hij alles weer schoonmaken en stapt vervolgens weer lachend het bad of de douche uit. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Zucht……..