Categories
Zomaar

Mijn Schatjes

Ohhhh……hellup! Wat waren ze druk toen ik ze had opgehaald bij de BSO vanmiddag. Ons lieve meisje moest haar rustig dagje van gisteren dubbel en dwars inhalen, lijkt wel. Ze was niet te stoppen. Een soort van locomotief zonder remmen. En Zoon? Die vond het prachtig. Die begon lekker mee te doen. Samen stuiteren is immers veel leuker dan in je eentje. En dat stuiteren móet samengaan met gillen. Heel hard gillen, lachen en stuiteren. U begrijpt, mijn geduld stevende het nulpunt voorbij. En dat van Man ook. Gezellige boel wordt het dan in huize De Kock.
Wat we ook probeerden, niets hielp. En negeren kon ook niet meer, daarvoor was het te erg. Ze braken de tent af…..bij wijze van spreken dan hè? Zou een mooie boel worden als de kleine ettertjes schatjes het letterlijk zouden doen.
Er zat niks anders op dan ze zo snel mogelijk in bad laten weken en soppen en dan hupsakee hun bedjes in. Nou mensen, dat had zelfs nog wat voeten in aarde. Inmiddels ligt het plat. Het gespuis. In bed. Of ze slapen dat is nog de vraag, maar het is in ieder geval rustig. En ik zit nu dus lekker met m’n beentjes omhoog, te genieten van de rust, nadat ik eerst de badkamer heb drooggemaakt want ook die stond inmiddels blank.
Geen lekker begin van de week, dat begrijpt u. En ja ja, ik weet het, ook dit hoort erbij. Mijn ‘zonnetjes’ zorgen niet alle dagen voor zonneschijn. Maar vandaag zijn ze er toch wel in geslaagd de pokkeregen van buiten heel goed te imiteren…….mijn kleine trolletjes schatjes.
Oh…..en ik hou van ze hoor……met heel mijn hart en ziel. Het is heerlijk om moeder te zijn…….maar er zijn van die momenten dat zelfs ik denk “nu even niet”!

Categories
Zomaar

Hoe ZsaZsa weer ter sprake kwam…

“Leuk jurkje heb je aan, zeker bij ZsaZsa gekocht?”, werd me grinnikend gevraagd gisteravond! En dat was het begin van een leuk gesprek. Met m’n achternichtje, een ex-medewerkster van ZsaZsa. Ik heb het één en ander gehoord over de werkwijze daar en kan nu misschien toch een ietsiepietsie meer begrip opbrengen voor het (toch wel onbeschofte) grietje. Ik heb gehoord hoe slecht er betaald wordt, hoe ze onder druk gezet worden om te presteren en hoe de sfeer er is. Walgelijk, dat wel. Maar als je dan in zo’n omgeving moet werken, kan ik me voorstellen dat je het soms wel hebt gehad. Dat je het hebt gehad met je baan als verkoopster, dat je het hebt gehad met lastige klanten (vooral met klanten die niet op hun mondje zijn gevallen). We hebben er gisteren uitgebreid over gesproken en er natuurlijk ook smakelijk om gelachen. Gelukkig maar. Gelukkig maar dat we er om kunnen lachen. Gelukkig ben ik niet het type om in zo’n negatieve sfeer te blijven hangen. It happened and it’s over……let’s move on. Al snap ik niet dat er totaal geen reactie is gekomen op een e-mail die ik achteraf nog had gestuurd. Maar goed, daar zal ook wel smakelijk om gelachen zijn, denk ik dan maar. En ook dat mag. Prima. Dat verbetert wellicht de sfeer in de winkel ook nog eens. En als ik dan het onderwerp moet zijn, so be it.
Verder was het gisteren een gezellig feestje. Rustiger dan we gewend zijn, maar desalniettemin wel heel erg leuk. Leuk om met familie samen te zijn. En hoe ouder ik word, hoe meer ik begin te merken dat dat wel belangrijk is. Dat ik superveel geef om alle mensen om me heen en dat het kei-leuk is om ze af en toe te zien en eens bij te kletsen. De familie is ondertussen aardig uitgedund. Door allerlei omstandigheden waar ik geen invloed op heb kunnen uitoefenen. Wat ik overigens ook niet zou willen. Maar wat er nog is, dat koester ik. En al zal mijn eigen gezinnetje altijd voorop staan, toch ben ik eigenlijk best wel een familiemens.

Categories
Zomaar

Gillende koppijn

Zo! Weekend! Weliswaar met een flinke hoofdpijn momenteel, maar dat zal ook weer wel overgaan. Het enige nadeel is dat de kindjes nogal druk zijn……met name Zoon. Meestal is het ons meisje die de boel aardig op stelten kan zetten, maar nu is het Zoon die het nodig vindt om zo hard mogelijk te zingen, gillen, roepen en wat al nog meer. Zelfs het nadoen van een politie-auto tijdens z’n spel gaat met het nodige kabaal. Misschien klinkt het zoveel harder doordat ik hoofdpijn heb…….dat kan natuurlijk ook. Deze ochtend mochten ze bij de BSO gaan spelen, dus ik had eigenlijk verwacht dat ze daar het merendeel van hun energie al wel verspild zouden hebben. Helaas pindakaas. Ze zijn er alleen maar superdruk van teruggekomen. En morgenochtend gaan ze nog een paar uurtjes! Dat belooft wat voor morgenmiddag…….gelukkig heeft Dochter dan een kinderfeestje (sorry mama van B.).
Ons meisje had niet zoveel zin om naar de BSO te gaan. Ze kwam er gisteravond zelfs voor uit bed om dat te vertellen. En wat doe je dan hè?! Ik was immers vanochtend gewoon thuis aan het werk, dus échte noodzaak was er niet. Toch weet ik aan de andere kant dat ze altijd enthousiast is als ik haar weer ophaal……dat spelen met andere kindjes eigenlijk haar favoriete bezigheid is…….dat ze daar maar kan aanknutselen en dat ze het dus prima naar haar zin zal hebben. Ik heb dus toch maar doorgezet. En gelukkig vond ze het leuk…..pffff……anders zou ik mooi iedere vakantie voor andere opvang moeten zorgen. Het is wat als werkende moeder. Dat zijn dan weer de nadelen. Maar goed dat er ook een heleboel voordelen tegenover staan. Al is het alleen maar om zo af en toe geen luidruchtige kids om je heen te hebben :). En natuurlijk zijn ze niet altijd en niet iedere dag zo…….. GODZIJDANK

Categories
Zomaar

Carnaval 2010

Ons avondje carnavallen zit er weer op! Vindt u ook niet dat ik al vroeg fris en fruitig achter de laptop zit??? Nou ja, fris en fruitig?!?! Met een kop vol snot weliswaar, maar zónder kater! Met de verkoudheid en de hoofdpijn die ik gisteren had, heb ik maar besloten om voor BOB te spelen. Wat achteraf heul erg fijn was, want dat scheelde weer een pokke-eind lopen van Ons Café naar huis! Bovendien heb ik geen alcohol nodig om lekker los te gaan en een superleuke avond te hebben. Maar eerlijk is eerlijk, een lekker pilsje had er best ingegaan. Of een wijntje. Of een cola-malibu (jaja, nu niet meteen gaan lachen, maar dat vind ik dus lekker!). Of een flügeltje. Maar allee, niks van dat al voor mij. Ik heb eens voor een keertje de ‘verstandige Lien’ uitgehangen.
Man niet. Man had het vannacht geloof ik een beetje zwaar. Ik heb hem meerdere keren uit bed horen gaan. Wat’ie allemaal ging doen, weet ik ook niet precies. Ik ben maar niet gaan kijken ;-).
Leuk om even wat terug te denken….. Aan alle outfits die zijn langsgekomen. Aan alle mensen die mij in eerste instantie niet herkenden. Zowel in de kroeg als vrijdag op school.
Het was weer gezellig. En het is weer voorbij. Morgen mag deze dame gewoon gaan werken.
Maar goed…niet getreurd…..donderdag staat er weer een feestje voor de deur!!!! Het kan niet op en dan is de feestlocatie zó dichtbij dat we zeker te voet gaan en dat ik zeker wel iets ‘lekkers’ kan drinken. Alhoewel……voor vrijdag staat weer een bezoekje aan de HHB gepand (=huishoudbeurs). Er zijn mensen die zeggen dat ik dit tegen niemand hardop moet zeggen, omdat ik dan waarschijnlijk gelijk 100 punten in aanzien zak . Nou…..mooi dat me dat niks kan schelen. Ik ben er ooit maar 1x eerder geweest en dat is al een jaartje of 4/5 geleden. Dus het wordt weer eens tijd dat ik samen met vriendin M. de boel onveilig ga maken. As ge mar leut hèt……of dat nou met carnaval, een feestje of de HHB is!!

Categories
Zomaar

Jeugd

Laat ik u nu eens iets gaan vertellen over mijn verleden. Over mijn jeugd. Mijn jeugd in Sprang-Capelle, of all places! Ik heb het fijn gehad. Fijn thuis, fijn in ons gezin, fijn op school en fijn met m’n vriendinnen. Mijn ouders hebben er, ondanks het feit dat ze heel jong zijn getrouwd (omdat ik op komst was), alles aan gedaan ons zo goed mogelijk op te voeden. En dat is best gelukt, al zeg ik het zelf :).
Als we iets wilden, werd er altijd naar een mogelijkheid gezocht om dat te verwezenlijken. Mijn jongere broertje en ik wilden wielrennen. Dus gebeurde dat. Één tot twee keer per week trainen bij Presto in Drunen en 1x per week een wedstrijd, ergens in het land. Ik spreek nu nog vaak mijn waardering uit naar mijn ouders dat ze dat al die jaren hebben volgehouden. Ieder weekend vertrokken wij, als gezin, met fietsen op het dak, tassen met wielerkleding achterin, klapstoeltjes, koffie, broodjes en een koelbox met drinken, richting de jeugdwedstrijden. Ieder weekend weer. Onvoorstelbaar. Nu ik zelf kinderen heb, bedenk ik me des te meer hoe moeilijk dat soms moet zijn geweest. Ik houd zielsveel van mijn kids, maar ik zie me dit nu écht nog niet 1, 2, 3 doen.
Verder had ik nog een passie. Dansen. Stijldansen. Op mijn twaalfde begon ik bij Dansschool Lizan in Waalwijk. Dat hoorde volgens mijn ouders bij de opvoeding! En ik vond het léuk joh! Ik heb me daar wat tijd doorgebracht…..sjongejonge. Iedere zondagavond was ik er op de vrije dansavonden te vinden. Mijn eerste liefde heb ik er zelfs ontmoet. En fanatiek dat ik was. Jammer dat ik dat fanatisme en doorzettingsvermogen tijdens het wielrennen nooit zo heb gehad ;-). Maar afijn, dansen dus. Toen het met deze eerste liefde wat serieuzer werd, werd het dansen een stuk minder fanatiek hoor. Dat wel. Prioriteiten, mensen, prioriteiten.
Later zijn we samen weer fanatiek aan het wedstrijddansen geslagen maar dit keer bij Dansschool Grijsbach die destijds net was overgenomen door een nieuwe eigenaar uit Rotterdam. Ik heb daar zelfs nog een jaar lang fulltime gewerkt en lesgegeven. Iedere maandagmiddag vertrok ik richting Den Haag om les te krijgen van mevrouw Bronmeijer in haar dansschool op de Lange Poten. Ook dat was een superleuke tijd. Alleen kwam ik er na een jaartje wel achter dat mijn verdere sociale leven op een zeer laag pitje kwam te staan. Ik moest immers altijd werken als andere mensen (lees: vrienden) vrij waren. Je wereldje wordt heel snel, heel klein als je 7 dagen per week in de avonduren werkt. Het bleek niks voor mij. Niet fulltime tenminste.
Ik heb het dansen vaarwel gezegd en ben tot nu toe nooit meer in een dansschool geweest. Jammer. Dat wel. Zeker nu de huidige manlief geen meter schijnt te kunnen dansen :). Nou ja, geen meter, de laatste avond voor onze bruiloft heb ik hem snel nog een paar pasjes geleerd en tijdens de openingsdans heeft’ie het er nog aardig vanaf gebracht. Misschien toch een natuurtalentje???? 🙂
Maar om even terug te komen op mijn jeugd. Die is dus eigenlijk heel vlekkeloos verlopen. Geen rare dingen en altijd ouders in de buurt om op terug te vallen. Aan mijn schooltijd heb ik ook alleen maar fijne herinneringen, terwijl er toen ook best dingen gebeurd zullen zijn die minder leuk waren. Die zijn alleen niet in mijn geheugen blijven hangen, dus dat is dan weer een goed teken, denk ik zo. De MAVO die daarop volgde stond ook in ons dorp. Inmiddels is de school afgebroken en staan er nieuwe huizen op. Jammer. Ik vond het best wel een fijne school. Kleinschalig met zo’n 250 leerlingen. Dichtbij. Als het sneeuwde of het was glad kon ik er gemakkelijk tevoet naartoe. Wat minder fijn was, was de omschakeling van de MAVO naar een heel grote scholengemeenschap in Tilburg. Ik wist niet wat me overkwam. Ineens op een school met wel 1500 leerlingen (als het er niet meer waren!). Ik voelde me ineens heel klein. Dat herinner ik me nog heel goed. Ik had mijn boeken opgehaald en ben huilend thuisgekomen met de snikkende boodschap “dat ik ze de volgende dag wel terug ging brengen, want daar ging ik écht niet naartoe!”. Haha……kan er nu hard om lachen. Natuurlijk. En het kwam helemaal goed hoor, daar niet van. Ik heb m’n weg wel gevonden en heb daar vervolgens ook een prima tijd gehad. Ik was (samen met mijn vriendin) wel het boerinneke uit Sprang, maar dat is achteraf ook wel in orde gekomen :).
En nu hebben we zelf schoolgaande kinderen. Kinderen die je een fijne jeugd mee wilt geven. En hopelijk gaat dat lukken. We doen in ieder geval onze stinkende best. And that’s all there is……….

Categories
Zomaar

hè hè….weer een logje!

Het was weer even stil in blogland….. Het leuke daarvan is weer wel dat er dan vervolgens allemaal mailtjes komen met de vraag waarom het zo stil is :). Er zijn dus genoeg mensen die zo nu en dan even aan me denken, of betergezegd, aan m’n blog denken. Het is niet dat ik geen zin had om weer eens wat op papier te krabbelen, maar de tijd ontbrak. Bovendien heb ik de laatste dagen weer enorm last van mijn ogen. Ik kan ‘s-avonds werkelijk geen beeldscherm meer zien. Het felle licht zorgt accuut voor tranende ogen. Voor mij toch het bewijs dat het niet helemaal goed kan zijn voor je gezondheid om de hele dag achter een beeldscherm te zitten. En laat dát nou net mijn werk zijn. De hele dag een bietje met de keputer aanklooien.
Maar stof om te bloggen is er zat mensen, zat…..
Wat dacht u van een avondje Tonproaten het afgelopen weekend. Het was weer leuk. Van de 6 acts waren er toch wel 4 om te gieren. 2 Anderen zijn vrij nieuw in het vak en die hadden hun buut (zo noemen ze een tonproat-sessie) erg op de locale mensen gericht. Wij, de mensen van buiten de Ketsheuvel, konden dan niet alles meteen volgen. Bovendien hadden we vrienden van ‘boven de rivieren’ eens meegenomen! Haha…..ze konden het allemaal verstaan! Dat viel weer mee en ze vonden het ook prachtig om eens meegemaakt te hebben. En dan hebben ze nog niet eens gecarnavald!!!!
Ook op deze avond hebben ze het gezegde: “save the best for last” gehandhaafd. Och och wat was het weer lachen, gieren, brullen met Harry van den Elshout. Die beste man hoeft niks te zeggen, alleen om dat bakkus (gezicht) wat hij trekt moet je al lachen. Wat een man! Verkleed als jager kwam hij binnengelopen, helemaal in een groen regenpak. En grapjes als “dat hij een zilvermeeuw uit de lucht schoot en toen d’ie éénmaal op de grond lag, stapte er 120 man uit” vlogen in het rond. GE-WEL-DIG. Ik heb genoten en met mij nog vele anderen. Wat ik wel even moet toegeven is dat de gemiddelde leeftijd van de bezoekers van zo’n avond redelijk hoog ligt. Ik voelde me weer even lekker jong 🙂 :). Maar dat maakt het écht niet minder leuk!
Ik hou nu éénmaal van deze platte humor. Misschien zegt dat ook meteen iets over mij………….