Ze zochten nog iemand. De Ouderraad van school. En ik dacht dat het misschien wel iets voor mij zou zijn. Zolang Dochter al op school zit, riep ik steeds: “als ze straks allebei op school zitten dan ga ik ook wat actiever deelnemen aan de typische schooldingetjes!”. Afijn, nu is het dus inmiddels zover. Nu is het geen “ver-van-m’n-bed-show” meer. De jongste is 4. Punt. Tijd voor actie. Punt. Geen smoesjes meer. Punt. En de eerste vergadering met de Ouderraad is dus inmiddels een feit. Een lange vergadering welteverstaan. Ik viel gelijk met m’n neus in de boter. De agenda was lang en er werden belangrijke wijzigingen voor volgend jaar besproken samen met de directie. Interessant. Dat wel. Maar ook vermoeiend. Vooral omdat ik een typje ben, wat de vergadering van zo’n avond nog even moet verwerken. Meteen m’n bedje in en slapen is er dan dus niet bij. Maar oké, ik zag het wel zitten. Die Ouderraad. Ik denk dat ik wel wat positiefs (en vooral kritisch) kan toevoegen. Dus ik ga het maar voor een jaartje proberen. Merk ik dat het te veel van me vergt, (ik ben immers ook geen 20 meer!), dan stop ik ermee. Al is het natuurlijk niet de bedoeling om bij de eerste de beste hoestbui zomaar op te geven. Dat zit niet in mijn aard. Los van het feit dat ik een ietsiepietsie nieuwsgierig van aard ben, ben ik ook geen echte quiter. Ik kan me best ergens in vastbijten. En dat zal ik dan ook in de Ouderraad gaan doen. De directie mag wel oppassen….oei oei oei ;-). Waarom nou dit verhaal over de Ouderraad zult u denken. Nou, zoals u boven kunt lezen, leek het mij allemaal zo’n goed idee. En ho, stop, ho, dat lijkt het me nog steeds hoor. Maar……….u voelt hem al?……..er is een maar……… Nu is het blijkbaar traditie om aan het einde van het schooljaar, de laatste vergadering tijdens een etentje te laten plaatshebben. Een soort van ouderraad-uitje. En ik mag ook al mee. “Wat is daar dan mis mee?”, zult u zich afvragen. Met dat etentje niks. Natuurlijk. Etentjes zijn wel aan mij besteed. Me, myself and I gaan graag uit eten. Maar……jaja daar ist’ie weer…….maar WE GAAN OP DE FIETS. Ook dat is traditie namelijk. En dan praat ik hier niet over een lullige 5km. Nee ze hebben iets gevonden wat maarliefst 15km heen en dus ook 15km terug is. Morgenavond. Met naar schatting zo’n 28 graden. Plotseling weet ik niet meer of het nou zo’n goed idee was……….die hele Ouderraad.
Month: June 2009
Kinderleed
Ze deden het zo goed. Onze Trixie, Harry en Nemo. Ze hadden het duidelijk goed naar hun zin in huize De Kock. Ze kregen op tijd wat te eten, hun verblijf werd regelmatig schoongemaakt en aan aandacht kwamen ze ook niks te kort. Was het niet Dochter of Zoon die ze uitgebreid zaten te bestuderen, dan was het wel onze kater die ze van boven gadesloeg. Ze waren van Dochter. Gekregen voor haar 6e verjaardag van opa en oma. Al tijden zeurde ze erover en uiteindelijk toen de verbouwing vorig jaar helemaal klaar was, kreeg ze haar lang verwachtte nieuwe huisdieren. Erg blij was ik er in eerste instantie niet mee. Voor mams brachten ze ook weer extra werk met zich mee. Maar goed, ze waren lief en vooral heel rustig. Dat schoonmaken namen we eens in de 2 weken maar voor lief. Wat een lange intro, hè lieve mensen, om te vertellen dat we een mini-aquarium hebben. En tot vandaag zaten daar 3 hele mooie sluierstaartgoudvissen (of zo iets) in. Dochter had ze meteen al de bovengenoemde namen toebedeeld. En u begrijpt inmiddels wel dat er iets gaande is met die mooie visjes. Er loopt hier in huis namelijk een kleine mini-mussolini rond. Eentje die het niet zo nauw neemt met de ethiek van het vissenleven. Eentje die waarschijnlijk vanochtend dacht: “ach, een visje vanavond op de bbq zal ook best smaken!”. Afijn, Zoon dus….die is gaan vissen vanochend. Iedereen boven onder de douche of in de badkamer en hij had het rijk alleen beneden. Samen met de vissen. Hoe de deksel eraf moest, had hij snel begrepen en met 2 handjes stond hij te graaien. En dit avontuur van onze mini-mussolini is één van de visjes duur komen te staan. Doodgeknepen. De ingewanden hingen er gewoon uit. De andere twee leven nog. Maar hun gemoedstoestand en hun sluierstaarten houden veel te wensen over. De vraag is dus of ze het gaan redden. Volgens Dochter, die de nodige traantjes heeft gelaten, was het Nemo die het loodje heeft gelegd. “Want dat was de kleinste en Harry en Trixie waren z’n papa en mama!”, was haar uitleg. Zoon is voor straf weer terug op bed gelegd en heeft de nodige preken te horen gekregen van zowel Man als mij! Maar de tranen van zuslief hebben de meeste indruk gemaakt. Dochter was helemaal van slag. Hoe kan het ook anders…..ze vindt het nog zielig als er een mier doodgaat en voor een lieveheersbeestje springt ze van de fiets. De komende dagen wordt het afwachten wat onze Harry en Trixie gaan doen. Mochten ze het niet redden, krijgt Dochter nieuwe vissen, betaalt uit Zoon z’n spaarpot!!!!
Hopelijk heeft hij nu begrepen dat “visjes vangen” not done is in huize De Kock. We doen in ieder geval ons best om hem deze ethiek wat bij te brengen……
Onrust en uitdagingen
“Misschien heb je het al gehoord?”, kwam een collega me vragen/vertellen, “maar eh….die-en-die is teruggeroepen van vakantie (de voorzitter van onze OR)”. Stil. “Er komen nieuwe ontslagrondes en vanmiddag om 12h30 is er een mededeling aan de afdeling”. Nou poeh, lekker dan. Niet dat het geheel onverwacht is, maar als het dan werkelijkheid wordt, voelt het niet prettig. Onrust. Rare sfeertjes. Onzekerheid. Het is op de hele afdeling voelbaar. Je hoort bijna iedereen hardop denken: “Wat als ik erbij zit? Hoe dan verder?”. Tijdens de officiële mededeling zijn we niet veel meer te weten gekomen. “Er zijn adjustments nodig binnen de organisatie, die de situatie op de markt weerspiegelen”. Oh ja, en die adjustments gaan plaatsvinden binnen de afdeling R&D (Research & Development) en G&A (General Management & Administration). Goh, laat ik nou voor de eerste afdeling werkzaam zijn. Nog meer onrust. En dat gevoel laat me de hele dag niet meer los. Raar, want alle scenario’s zijn al eens uitgebreid met Man besproken en er zijn mogelijkheden genoeg, mocht ik mijn baan verliezen. Bovendien hoeft het ook niet altijd nadelig uit te pakken. Het dwingt mij namelijk om eens goed te kijken wat ik dan verder zou willen. Wil ik iets voor mezelf beginnen? Secretariële ondersteuning kan best op freelance-basis. Er zijn genoeg kleine bedrijven die werk zouden willen uitbesteden maar die niet iemand voor vast willen aannemen. Wil ik me misschien meer gaan verdiepen in Man z’n vakgebied, zodat ik ondersteuning aan zijn bedrijf kan bieden? Alhoewel……Man is een schatje…..maar als baas????!!!! Of wil ik misschien helemaal iets anders? Een webshop met leuke kinderkleding of speelgoed of hebbedingetjes. Of ga ik me richten op het schrijven? Dan heb ik eindelijk de tijd om aan een boek te beginnen. Maar zijn mijn capaciteiten goed genoeg om zo’n project te laten slagen? Daarvoor heb ik dus jullie hulp een beetje nodig.
Mijn vraag aan jullie:
Geef mij een onderwerp waarover je het leuk zou vinden als ik een verhaal(tje) schrijf.
Ik ben benieuwd wat eruit komt en of het mij lukt………..
Deel III – Slot
Mijn leven ging lekker zo. Ik maakte allerlei plannen, ging op wintersport voor het eerst in mijn leven en dacht al aan een zomervakantie in m’n ééntje. Die nieuwe hij zou vast nog wel eens komen, maar nu even niet…… Tenminste, dat was wat ik toen dacht. Maar een nieuwe collega op onze IT-afdeling gooide al die plannen aardig in de war. Die nieuwe collega was er namelijk ééntje die na ons eerste korte gesprekje al een behoorlijke indruk achterliet. Hij had niet het standaard ‘nerd’-uiterlijk van een ITer en had een hele vlotte babbel. Blijkbaar was de aantrekkingskracht aan beide kanten voelbaar, want hij kwam voor de meest onbenullige dingen van verdieping 3 naar verdieping 1 om ze bij mij te lenen/halen. Tot ik hem daar op een gegeven moment mee confronteerde. Zeg….die 4-gaats perforator stond ook echt wel bij de secretaresse op de 3e verdieping! Ik was zeker niet de enige met zo’n ding in het pand. Maar leuk vond ik het stiekem wel…..
Wanneer precies onze mailwisseling begon, weet ik eigenlijk niet meer. Wel weet ik dat er in die dagen weinig werk uit mijn handen kwam en dat ik al begon te stralen als ik mijn PC hoorde piepen dat er weer een mailtje binnenkwam. De film “You’ve got mail” was er niks bij…….
De uitwisseling van onze telefoonnummers was eigenlijk het begin van het einde 😉 . De eerste date was zo gemaakt en eigenlijk ging het daarna in sneltreinvaart. Op het werk hebben we het nog zeker een half jaar geheim gehouden maar tijdens het personeelsfeest in december 1999 werd alles duidelijk. Aha….die ITer van de 3e verdieping was de nieuwe liefde van Lien!!! De verbaasde gezichten van sommige collega’s kan ik nu nog voor me halen.
Gelukkig werkt Man (jaja dat is/wordt ‘m) al jaren niet meer bij ons. Ik vind het heerlijk om ieder ons eigen stekje te hebben in de werkende maatschappij. Het liefst niet bij dezelfde werkgever……
Begin 2000 kochten we vervolgens ons huidige huis samen. Dat was me wat. Ik had veel moeite om mijn eigen plekje op te geven. Mijn appartementje wat ik helemaal zelf had gekocht en wat helemaal van mij alleen was. Maar ik wist ondertussen ook dat het te klein was voor ons samen. Zeker met Man z’n werk/hobby. Op een gegeven moment stonden de PC’s overal en had ik nergens meer een plekje voor mezelf. Dat grotere huis was een noodzaak als we samen verder wilden. In augustus 2000 trokken we uiteindelijk in ons huis en tot op heden voel ik me hier super gelukkig. Een stekje waar we ons allebei heel erg thuis voelen. Een stekje waar vervolgens onze 2 kindjes zijn geboren. Dochter in november 2002 en Zoon in april 2005. Na alle tegenslagen die ik eerder te verwerken kreeg, was dit het mooiste wat me ooit was overkomen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat hoe zwart de lucht ook is, hij klaart altijd weer een keertje op!. Je zult alleen in jezelf moeten blijven geloven en proberen positief te blijven. Natuurlijk valt dat niet altijd mee! Soms krijgt een mens zoveel tegelijk te verwerken dat het nauwelijks mogelijk is om nog overeind te krabbelen. Maar zolang je in jezelf blijft geloven, dan lukt dat!
Ben eerst gelukkig met jezelf, voordat je gelukkig kunt zijn met iemand anders.
Man is één van de beste dingen die me is overkomen, maar ik ben ook nuchter genoeg om te weten dat ik er geen garantie bij krijg.
Zelfs niet na ons huwelijk! We hebben het fijn samen, met ons viertjes, maar het belangrijkste is dat ik weet dat ik het ook alleen kan! Al hoop ik natuurlijk samen met Man heeeeeeel erg oud (en stijf en rimpelig) te worden. Ja…..ons streven is te worden zoals de oudjes van de muppetshow! We zijn in ieder geval al goed op weg………
Story of my life – deel II
Éénmaal thuis kon ik niet meer eten van verdriet. Zelfmedelijden wisselde zich af met schuldgevoel en een gevoel van falen. Weer was het me niet gelukt een relatie te laten slagen. Eerst een mislukt huwelijk met mijn jeugdliefde en nu dit weer. Er moest wel iets heel erg mis zijn met mij! Een relatie waarin ik mezelf totaal had gegeven, waarvoor ik alles opzij had geschoven (zelfs sommige vrienden, tot mijn grote spijt)…..ook deze relatie mislukte volledig. In een paar dagen tijd viel ik ruim 8 kilo af.
Toen kwam echter het keerpunt. Het keerpunt waarbij mijn eindeloze verdriet omsloeg in boosheid. Het keerpunt waarna ik eindelijk kon beginnen met nieuwe plannen maken. Ik was immers die zelfstandige jonge vrouw, die best voor zichzelf kon zorgen!! Ik kocht een leuk appartementje in het centrum van Waalwijk en begon opnieuw. Mijn ouders, familie en vrienden ben ik nog dankbaar voor alle hulp die nodig was om mijn nieuwe optrekje op te knappen. Met een totaal nieuwe look (haar eraf!), nieuwe outfits (ik had inmiddels maatje 34!) en een compleet nieuw interieur (Hij mocht alles houden!) maakte ik een frisse start. Wat eens was, liet ik achter me. Voor de 2e keer. Ondanks de moeilijke momenten die er ook echt wel waren, had ik het goed naar m’n zin. Ik en mijn langharige perzische kater. Dat was immers de enige kerel die het goed bij me uit hield 😉 Bovendien was ik net 30 en had ik voor mijn gevoel de mooiste 10 jaar van m’n leven voor de boeg. Ik hield mezelf voor dat áls ik ooit moeder zou worden, het in de komende 10 jaar zou gebeuren. Er waren in het begin wel wat dates, maar daar bleef het dan ook bij. M’n leven kwam langzaam weer wat op de rails. Daar hoefde voor mij voorlopig geen HIJ meer bij. Ik deed leuke dingen en wonen in het centrum beviel me uitstekend.
Na een paar maandjes kreeg ik een nieuwe buurman. Het bleek een heel gezellige buurman! Deze buurman had ook nog een hele leuke zus en zo ontmoette ik een hoop nieuwe mensen. Mensen met wie ik op stap ging en waarmee ik ontzettend heb gefeest en gelachen. Ik ben ze eeuwig dankbaar voor het feit dat ze mijn pad hebben doorkruist. Vooral toen het later ook met Man bleek te klikken. Buurman is dan ook één van onze getuigen op 19/9/09.
Hoe mooi is dat dan???
To be continued……………..
Story of my life – Deel I
Het was augustus 1998, net voor mijn 30e verjaardag, toen er voor de zoveelste keer werd opgehangen als ik onze rinkelende telefoon opnam. Een onbestemd gevoel bekroop me. Een gevoel wat me de laatste tijd wel vaker overviel. Een gevoel wat ik toen nog niet precies kon plaatsen, maar wat later heel erg duidelijk werd. Ik woonde samen. Al zo’n kleine 5 jaar. En het liep al een tijdje niet zo lekker. Hij deed afstandelijk, was steeds vaker weg en werkte nogal veel over. Ik kwalificeerde het onder de bekende ‘sleur’ in de relatie. Er moest dus nodig wat gebeuren om de boel weer eens op te frissen. Een vakantie bijvoorbeeld. Na wat gemor en geknik, ging hij ook akkoord en we gingen op zoek naar een leuke vakantiebestemming. Isla Margarita werd het. Een vakantie naar een subtropisch paradijsje (dat deden de brochures in ieder geval wel geloven, de werkelijkheid was toch ietsie anders) hield me destijds op de been. Het zou wel goedkomen allemaal. Tot hij voor de zoveelste achtereenvolgende keer alleen op stap ging en zelfs niet thuiskwam ‘s-nachts. Het smoesje van “te dronken” en het “slapen bij een collega” geloofde ik nog ook. Hoe naïef kun je zijn? En steeds tussendoor weer die telefoontjes die ik niet kon plaatsen. Als ik nu terugkijk, denk ik dat ik het gewoon niet wilde zien. Dat ik steeds toch maar het goede in hem wilde blijven zien. En toen dan toch, net voordat we op vakantie zouden gaan, kwam het hoge woord eruit. Hij wilde niet samen verder. Hij zou bij me weg gaan. Na de vakantie. De emotionele rollercoaster waar ik toen in terecht kwam, is moeilijk te beschrijven. Ik was kapot. Ik wilde het nog niet tegen iedereen vertellen. Ik moest hier eerst alleen uit zien te komen. Wellicht moest ik toch nog maar op vakantie gaan. Wie weet kon de relatie toch nog gered worden. En weer kan ik nu, als ik zo terugblik, mijn eigen naïviteit niet geloven. Ik, een nuchtere hollandse vrouw, geloofde alle leugens die ik op de mouw gespeld kreeg. De vertrekdatum van de vakantie kwam ondertussen erg dichtbij en ik wist het even allemaal niet meer. Uiteindelijk zijn we toch gegaan. Dan maar als afsluiting van iets wat toch een hele tijd heel mooi was geweest. We vertrokken op mijn 30e verjaardag. Toen hij zelfs de moeite niet nam om me te feliciteren die ochtend, was het voor mij overduidelijk. Met deze man wilde ik niet verder. De koek was op. De vakantie was een groot drama. Ik belde maar niet te vaak met het thuisfront om ze niet al te ongerust te maken. Mijn ouders en mijn zus wisten al wel een beetje van wat er speelde. Eten deden we wel samen, maar het leek alsof er een compleet vreemde man tegenover me zat. Een egocentrische eikel die niks anders kon dan vernederende opmerkingen maken richting mijn persoontje. Totaal vervreemd van de man die ik zo lief had, kwam ik thuis. Het was duidelijk. Het was over. Over en uit.
To be continued……..
Ondertrouw en het gebrek aan koffie
Ik wist het natuurlijk wel. Dat het niet veel zou voorstellen. Het was voor mij immers de 2e keer. Ware het niet dat er toch nóg iets, en let wel….ten nadele, is veranderd in het ondertrouw-process. Mochten we ‘vroeger’ (ahum….wel 17,5 jaar geleden) nog mee naar een mooi kantoortje, zit je nu in Waalwijk in een aftands balie-4-kantoortje. Een hokje van 2 bij 1,5….ja zoiets moet het zijn. Geen koffie, geen enkel persoonlijk tintje komt eraan te pas. Er kunnen net 2 stoelen staan en aan de andere kant zit je met een open verbinding naar de afdeling burgerzaken. Als je te hard praat horen de mensen in de rij voor het loket letterlijk waar het over gaat in hokje 4. Laten we hopen voor alle aantstaande bruidsparen dat er in het nieuwe (miljoenen)pand aan de taxandriaweg een beter ‘hokje’ beschikbaar komt voor deze, voor het bruidspaar dan toch, heel bijzondere dag. Door zo’n afknapper zou je bijna geneigd zijn om het maar niet te doen. Te trouwen.
Maar afijn…..de eerste krabbels zijn dus gezet. De benodigde documenten zijn overhandigd en de nodige euro’s zijn betaald. We zijn het samen maar meteen gaan vieren in de stad (een cappuccino en een lekker taartje doen wonderen) en vanavond zijn we met de kindjes een hapje gaan eten. Geen uitgebreid 4-gangen diner, dat is aan onze kindjes nog niet besteed. Bovendien viel het ze zo al erg zwaar om te blijven zitten na zo’n vermoeiende schoolreisjes-dag.
Dochter vindt het allemaal wel reuze interessant en heeft een superleuke dag gehad. Van Zoon krijgen we nog niet zoveel te horen, maar het feit dat de modder tot achter z’n oren zat, wil wel zeggen dat hij zich prima heeft vermaakt in het zand en in de waterspeeltuin. Dat hele ondertrouw-gebeuren gaat volledig aan hem voorbij. Geef ‘m es ongelijk! 😉
En dan mijn nieuwe naam. Daar heb ik heel wat nachtjes over gedubd. Wordt het nu De Kock of blijft het gewoon Broeks of een combinatie van beiden. Voorlopig heb ik dus gekozen voor de achternaam Broeks – de Kock. Het is namelijk geen enkel probleem om het in een later stadium alsnog te veranderen naar de Kock – Broeks. Dat schijnt een kleine formaliteit te zijn. Waar maak ik me dan nu toch druk om. Broeks – de Kock it is. Tenminste……als alle partijen op 19-09-09 ook daadwerkelijk JAAAAAA zeggen!
Over uitslapen en ochtendhumeur
Wat een heerlijke ochtend. De kindjes hebben ons tot 08h15 laten slapen en ik kan u zeggen….dat is luxe! Vooral dochter is normaalgesproken een vroege vogel. Dat an sich is nog niet zo’n probleem, ware het niet dat haar mond tegelijkertijd met haar ogen beweegt. Ogen open is praten! Geen idee waar die vloedgolf aan woorden ineens vandaan komt en geen idee wat iemand nou ‘s-nachts allemaal meemaakt om ‘s-ochtends meteen zoveel te vertellen te hebben. Een eigenschap die ze ongtwijfeld van haar tante heeft. Ik weet nog dat ik vroeger bij onze ouders altijd een half uur eerder opstond, alleen maar om al uit de badkamer te zijn voordat zuslief haar ogen open deed. Jaja ik weet het, klein ochtendhumeurtje heb ik wel. Een half uurtje maar hoor, dan is het weer over. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk – heeft iedereen wel eens last van na een avondje doorzakken.
Afijn vanochtend dus. Heerlijk uitgeslapen. Ook dan moet ik dat standaard half uurtje bijkomen. Geen idee waar dat door komt. Manlief heeft niet eens gesnurkt. Gelukkig is er dan altijd nog de teevee of de DS of gewoon speelgoed waar Dochter zich mee kan vermaken. Ontbijtje maken gaat nog net zonder mokken en verder wil ik alleen maar even koffiedrinken en een krantje lezen of zo. Laptop en een kopje koffie doet het ook altijd goed in het weekend. Even nog niets aan m’n hoofd…..ik denk dat het dat is. Mijn hoofd heeft nog heel even wat rust nodig voordat het weer op volle toeren kan gaan draaien. Even lekker verder dromen onder de douche of aan de keukentafel met dat krantje of de laptop. Dat is mijn ideale start van de dag. Nog even een half uurtje rust en zeker geen gehaast. Ook doordeweeks sta ik zo’n drie kwartier te vroeg op. Ik zou het namelijk best kunnen halen als ik pas om 07h00 opsta, maar dat wil ik niet. Ik wil ook dan even nog dat momentje alleen voordat de kinderen wakker worden en voordat alles op volle toeren gaat draaien. Gek, niet goed wijs, idioot…..ik hoor het u denken. Ook manlief denkt dat ik niet goed bij m’n hoofd ben, maar toch is dát voor mij de manier om alles lekker te laten lopen. De rest van de dag kan ik alle stress makkelijk handelen, als die start ‘s-morgens maar een beetje soepel verloopt. En ja, daar lever ik graag een half uurtje of 3 kwartiertjes slaap voor in.
Van de bruidsjurk in de tuinstoel
Had ik daar toch even beterschap beloofd!?! Valt niet mee, lieve mensen, valt niet mee. Wie gaat er nou met dat mooie weer zitten bloggen??? Niet dat de laptop niet mee naar buiten kan, maar veel zie je niet op zo’n scherm met die felle zon. Bovendien was het zwembad in de tuin en de waterballonnen en de bellenblaas en de lekkere luie tuinstoel veeeeel aantrekkelijker. Wat een heerlijk weekend hebben we achter de rug. Ik ben helemaal bijgetankt. En dat was nodig….na zo’n drukke week. We hebben het hele weekend dan ook in de achtertuin vertoefd. Gewoon verder niks ondernomen. Was ook niet nodig….de kindjes hadden alles wat ze nodig hadden right in de backyard. En bovendien ben ik zelf al entertaining genoeg 😉 . Ik weet niet wie er meer plezier aan de waterballonnen heeft beleefd, de kindjes of ik!
Om nog even terug te komen op vorige week. Wat was ik trots op onze kleine grote meid. Wat stond (lag) ze te stralen op dat podium alias Doornroosje. Totaal geen plankenkoorts en dat is fantastisch om te zien. Ik was gewoon een beetje ontroerd toen ze allemaal binnen kwamen lopen.
En toen vrijdag. Eerst een bezoekje aan de schoolarts. Och och, die lieve mevrouw had gelijk door dat we met een bijdehandte tante van doen hadden. Ze praatte honderduit….ik hoefde zelf bijna niets te zeggen of toe te lichten. Onze kleine grote meid deed haar verhaal wel even. Alles was verder prima in orde. Niet dat ik anders had verwacht, maar toch….je weet maar nooit. Oh ja…en haar geschatte lengte voor later is 1,72m. Daar was ik stiekem heel benieuwd naar. Ze is nu (op 6,5 jarige leeftijd) namelijk al 1,25m en ik was een beetje bang dat ze straks nog groter dan manlief zou worden.
Als klap op de vuurpijl mocht ze vrijdagavond ook nog mee naar de bruidsboetiek. Ze keek haar ogen uit bij al die prachtige jurken. Tot haar grote spijt had mama geen echte prinsessen(lees: Sissi)jurk uitgezocht. Die vond ze toch wel het aller allermooist. Maar mijn creatie werd toch ook goedgekeurd door de jury…….bof ik even!