Categories
Kids

Bedrituelen

Zoon-lief begint met boekjes lezen. 2 Jaar en hij is helemaal verliefd op één boek: Jan heeft nieuwe laarzen. Iedere avond krijg ik hem (vrijwillig!) mee naar boven als ik alleen maar vraag: “wie heeft er nieuwe laarzen Jens?”. Als antwoord krijg ik dan: “Sjens lapen? Sjens boekje lesen?”.  Zelf pakt hij het betreffende boek uit de kast en zonder problemen leg ik hem in z’n bedje. Samen bladeren we door het boek en alle zinnen vult hij zelf aan. Prachtig is dat. Natuurlijk moet’ie ook gaan slapen, maar het liefst zit ik zo uren naast z’n bedje. En het is niet dat hij het niet volhoudt hoor…….met gemak. Na het boekje lezen, zingen we nog een liedje (meestal poesiemauw, kom maajauw….) en dan wil meneer door ieder spijltje van zijn bed nog een kus. Ik speel het spelletje gewillig mee en hij vindt het fantastisch. Nog een aai over z’n bol en dan is het toch echt slaaptijd! En wat denk je wat hij doet als hij ‘s-ochtend wakker wordt? Roepen! Om mama en de nieuwe laarzen van Jan! Grapjas……

Gedichtje

Elke dag een stapje dichter naar het eind.

Elke dag een beetje van je kracht verkleind.

Elke dag wat zwaarder wat je torsen moet

Al gaande wetend: alles komt wel goed.

Rusten na het leven, rusten bij de bron.

Daar waar lang geleden, ook de weg begon.

Je bent nu in de hemel, daar waar opa is.

Rustgevend om te weten, maar lieve oma, weet dat ik je mis.

Rust zacht, lieve oma

Sja, de titel zegt al genoeg denk ik. Ze heeft eindelijk opgegeven na een lange strijd. Al bijna een week at en dronk ze niet meer en nu is dan afgelopen nacht toch het lichtje uitgegaan. Precies 6 weken na opa’s overlijden. Het was door verschillende mensen voorspeld. Ik hoop dat ik haar hart heb geërfd……dat was echt beresterk. Een taai oud mensje was ze. 11 Kinderen gebaard, kanker en verschillende Tia’s gehad en toch doorgaan, blijven leven ondanks alle ongemakken. Maar nu heeft ze rust. Ze is weer bij opa. En het is goed. Wel een raar gevoel om nu geen opa’s en oma’s meer te hebben. Al mag ik natuurlijk niet klagen, ik heb ze enorm lang bij me mogen hebben. Nu zijn mijn ouders de oudste generatie en dat voelt anders. Maar ach…..that’s life. Laten we nu maar genieten van alles en iedereen om ons heen, zodat we nooit hoeven te zeggen: “had ik dit nog maar of had ik dat nog maar”. Zo’n leven als mijn opa en oma hebben gehad, is helaas voor weinig mensen weggelegd. Dat ze nu maar de beschermengeltjes van onze kinderen mogen zijn. Zoek maar een mooie ster naast opa uit, lieve oma. Alles komt goed……ooit.

Thuis-administratie

Zoals sommigen van jullie weten, ben ik van beroep ‘Management Assistent’, oftewel ‘Informatie-Makelaar’. Dat vind ik eigenlijk een betere term voor de huidige directie-secretaresses. Koffie halen is er niet meer bij. Integendeel, dat wordt door mijn baas voor mij gehaald. Hij vindt ‘t zonde van m’n tijd en heeft liever dat z’n rapportages op tijd af zijn. Ik ben dus altijd druk met het vergaren van allerlei informatie van ‘over-the-world’ en maak hier dan mooie rapportjes en presentaties van. Leuk werk. En ik ben er best goed in. Alleen de administratie thuis, dat is een verhaal van een heel ander kaliber. Thuis is het vaak een zooitje. Gemakshalve laat ik alle administratieve handelingen over aan Man. Goede verdeling vind ik, want ik doe op m’n werk al niets anders en bovendien zorg ik voor het verdere huishouden, de was en het eten. Man mag ook wel wat doen, vind Lien. Maar Man is druk. Man is eigenlijk altijd té druk. Met als gevolg dat er nogal eens het één en ander blijft liggen of zelfs zoek raakt. Soms een rekening waarvan we donders goed weten dat we die nog moeten betalen, maar dan zijn we de faktuur gewoon kwijt. We hebben nog nooit een deurwaarder aan de deur gehad hoor, zo dramatisch is het nu ook weer niet. Echter niet op z’n minst om deze reden, wordt er al heel veel automatisch afgeschreven. Lang leve de automatisering. Alleen nu…..nu hadden we een document nodig voor de notaris……mijn echtscheidingspapieren. (jaja, Lien is eerder getrouwd geweest, zo’n 15 jaar geleden) Het hele huis hebben we op z’n kop gezet, maar helaas, nergens te bekennen. Oftewel, té goed opgeborgen. Je zou bijna denken dat ik er op geen enkele manier meer aan herrinnerd wil worden, maar zo erg is het nu ook weer niet. Afijn, Man heeft gebeld met de notaris en het bleek achteraf toch niet nodig…..oef! Al zal ik niet rusten voordat het verdomde document boven water is! En de thuis-adminstratie? Ik zal m’n leven beteren…..beloofd!

Ontstressen

“Het wordt tijd” zeg ik steeds tegen mezelf, “stop er nu eens mee!”……al dat gehaast, gevlieg, gehol. Vooral op de donderdag. Op donderdag is Lien net als de bliksem….vliegensvlug en met een enorme ontlading van energie, dat heb ik niet zomaar weer bijgetankt. Mijn lijf trekt dat even niet meer. Eigenlijk al een tijdje niet meer. Conclusie: ik word oud! Geen probleem, maar ik zal m’n tempo moeten aanpassen. Een aantal dingen kan ik simpelweg niet veranderen. Ik móet naar school, ik móet naar het kinderdagverblijf en ik móet een halve dag werken, maar verder moet ik het allemaal maar eens niet meer zo nodig móeten. Géén boodschappen meer op de donderdagmiddag, géén gepoets, geen gehaast. Gewoon alles een beetje kalmeraan. En ik ben vandaag begonnen. Goed ben ik. Ik heb zelfs de tijd genomen om Jens met de fiets te gaan halen in plaats van altijd maar automatisch in die auto te stappen. Luxe-probleem natuurlijk, maar doordat ik op de fiets was, kon ik niet toch even langs de supermarkt. Ha….alvast gewonnen (en da’s moeilijk, geloof me). Verder zit ik nu dus zomaar achter m’n pc en ben niet aan het poetsen, wassen en/of strijken. Ha……punt 2 gewonnen. Jens ligt op bed…..even tijd voor mezelf! Goh….en da’s lang geleden. Ik word er nog eens een ster in….geloof me….in dat ontstressen!

Lien & het schoolbestuur II

So hey! Dat was me eventjes een fijne discussie gisteravond. “Och….we zijn met een uurtje weer wel thuis” zeg ik tegen de oppas. Die we dus echt altijd op het laatste nippertje nog kunnen vragen hè! Waar vind je die nog?!? Zulke goeies?!? Wij boffen maar. Maar terug naar het schoolbestuur. De direkteur en nog een hoge pief van de Stichting Leerrijk waren aanwezig. We werden ontvangen in de speelzaal van de kleuters. Het schoolbord stond al aardig volgekalkt met wat ze ons zouden gaan vertellen. Korte analyse liet al gauw zien dat de situatie in 1e instantie nog slechter zou zijn en dat door een ‘adequate’ aanpak van het schoolbestuur en de stichting de schade nog enigszins beperkt zou blijven. En onze analyse van 2 minuten klopte volledig. Feit 1: we hebben op onze school té weinig nieuwe aanmeldingen gekregen. Feit 2: we lopen daardoor een aanzienlijk budget mis (de school bedoel ik dan natuurlijk). Feit 3: kostenbesparing is onafwendbaar. Feit 4: Ontslag van 2 halve krachten (1 FTE dus) is het gevolg. Na heel wat overwegingen welke combinatie-klassen er gemaakt zouden kunnen worden, is uiteindelijk door het schoolbestuur, de ouderraad en de ondernemingsraad gekozen voor het samenvoegen van de kleuterklassen. Oké, snap ik. Maar de direkteur, voor het gemak noem ik hem verder Paulus (hij lijkt nl. op Paulus de boskabouter…….vandaar) werd me daar even het vuur aan de schenen gelegd. Hij heeft het best even benauwd gehad….onze Paulus. “Waarom niet vooraf zo’n vergadering met de ouders….ipv zo’n onvolledig, onduidelijk nieuwsbriefje”, “Wat zit er structureel fout, waardoor er te weinig aanmeldingen binnenkomen?”, “Geef eens concreet aan wat U (Paulus) daar aan gaat veranderen”, “Deelt u onze zorg voor onze kinderen?”, “Wat is het maximale aantal leerlingen wat u in deze kleuterklas wilt hebben?”, “Nee, niet ongeveer, wij willen van u horen wanneer de klas vol zit!”, “Hoe is de PR van deze school geregeld?”, “U heeft een speciaal PR-team, zegt u, nou….dat is dan hoognodig aan vervanging toe”, “Hoe verklaart u dat er wel voldoende geld is voor een verbouwing van de school en niet voor een extra leerkracht?”. En ga zo maar door. Ik zal u er niet verder mee vervelen. Maar het geeft een indicatie wat die goeie boskabouter heeft moeten doorstaan. Het was geen vragenuurtje, het was een heus debat. Ik kan u vertellen dat Balkenende het nog niet zo moeilijk heeft gehad. Maar Paulus hield zich staande! Hiep hiep hoera voor Paulus! We zijn allemaal met een duidelijk beeld en geruststellend gevoel huiswaarts gekeerd. Er is beloofd dat er een communicatie-plan wordt gepresenteerd in de 1e week van het nieuwe schooljaar. De hoge pief van de stichting heeft hierop aangedrongen. Alsmede wordt er een speciaal PR-team samengesteld waarin ook verschillende ouders mogen deelnemen. Lijkt me helemaal iets voor Lien. (ziet u het al voor u? kabouter Kwebbel samen met Paulus?) Afijn….2,5 uur later losten wij de oppas af…….

Lien & haar zeurbotje

“Auw, auw” zucht ik gisteravond toen we in bed stapten. “Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb hoor! Maar alles doet me zeer……is het niet m’n knie, dan is het m’n hoofd en nu zijn het m’n spieren weer die moeilijk doen”, kreun ik met nog eens een zucht of 10 erachteraan. Ben ik best goed in…..in zuchten. “Het zal je zeurbotje wel zijn wat dwarsligt” antwoord Man bloedserieus. Ik kijk hem aan en we komen de eerste 10 minuten niet meer bij van het lachen! “M’n zeurbotje ligt dwars” herhaal ik al proestend. Ik weet niet wat erger is……dat Man zo de spot met me drijft of dat ik er zelf zo hard om moet lachen. Het feit was wel dat de pijntjes ineens over waren! M’n zeurbotje zal weer wel op z’n plek zitten………..

Lien & het schoolbestuur

Het blijkt maar weer eens dat communicatie het allerbelangrijkste en tevens voor een aantal mensen het allermoeilijkste is wat er bestaat. Vorig jaar moesten we een school gaan kiezen voor Dochter. We hebben destijds gekozen voor de school die de meeste openheid van zaken gaf. Voor de school die van een opendag een klein feestje wist te maken en voor de school waar de direkteur de moeite nam om de mensen te ontvangen en voor te lichten. En vergis je niet, er is op schoolgebied aanzienlijk wat veranderd ten opzichte van de jaren ’70 en ’80. De leermethodes zijn natuurlijk verder ontwikkeld en daar zijn we allemaal uitgebreid over ingelicht. Positief dus. Totdat Senna daadwerkelijk naar school moest. Ik hoorde maar niks en ging eens zelf bellen. Vergéten! Ze waren Senna vergeten….maar goed dat ik zelf contact opnam, kreeg ik te horen. Afijn…..Senna 2 proefochtenden meegedaan en daarna begon school dan toch echt voor haar. Ze heeft het prima naar haar zin……wat dat betreft is er niks aan de hand. Het is alleen de communicatie. Die is naar de ouders toe zo slecht. En nu vraag ik me dus af of dat op alle scholen zo is. Of hebben we toch een verkeerde keuze gemaakt? Via een simpel nieuwsbriefje moesten we vorige week lezen dat 2 juffen moeten vertrekken i.v.m. bezuiningen. 2 kleuterjuffen. 2 héle leuke kleuterjuffen…..jong, dynamisch en vol met nieuwe ideëen. De 2 kleuterklassen worden samengevoegd tot 1 klas. Wat vervolgens betekent dat er na de vakantie wordt gestart met een groep van 30 leerlingen. En daar moet de instroom van het hele jaar dan nog bij. Onacceptabel vinden de meeste ouders. En ook ik. Er is vorige week meteen gereageerd met een brandbrief namens alle ouders. Resultaat? Een ouderavond morgen, zodat we uitleg krijgen over het hoe en waarom. Is dat nou zo moeilijk? Kan dat nou niet gewoon meteen georganiseerd worden, in plaats van zo’n lullig briefje? Dat is nog hetgene wat ik ze het meest kwalijk neem. COMMUNICEER nou es gewoon op een normale manier met de ouders….het gaat notabene wel om ónze kinderen! Es kijken wat ze morgen allemaal te vertellen hebben…..stelletje ambtenaren! (sorry voor de goeies, want die zullen er ongetwijfeld ook zijn)

Lien & de rimpels

Ouder worden is op zich niet zo erg. Niet dat ik sta te popelen om die 4 ervoor te krijgen, maar ach…..so be it. Iedere leeftijd heeft zo z’n charme zullen we maar zeggen. Gisteren heb ik met dochterlief haar foto-albums doorgekeken. Wonderbaarlijk….hoe oud je van kinderen wordt 🙂 . 4,5 Jaar geleden zag ik er nog een heel stukje jonger uit en eerlijkgezegd ik niet alleen. Ook Man had toch wat minder kraaienpootjes en een kwajongensachtig uiterlijk. De zwangerschappen, de verantwoording, de drukte en het geregel beginnen duidelijk z’n tol te eisen. Maar alléh….alles voor het goede doel! Terwijl ik m’n rimpeltjes in de spiegel bekijk, bedenk ik me ook dat ik die 2 spruiten voor geen goud zou willen missen. Bovendien zijn we vanochtend nog even naar ‘ouwe oma’ in het verzorgingstehuis geweest. Helemaal in elkaar gedoken zat ze in haar nachthemd in haar rolstoel te slapen. Zo zielig. Haar benen in speciale sloffen ingepakt omdat ze helemaal open liggen. En snúrken! Daar is Man nog een amateur bij. En als ik haar dan zo zie zitten op 90-jarige leeftijd, dan zijn die rimpeltjes bij mij en Man zo erg nog niet. Bovendien….als het hééél erg wordt, kunnen we altijd nog naar Schumie om alles glad te laten trekken. Over een jaartje of 20 zit dat vast in het ziekenfonds…. 😉

Some like it hot….

Oef! Zucht! Steun! Wat een warmte! Ik wil niet klagen hoor, dit is nog altijd beter dan dat het met bakken uit de lucht komt vallen. Maar ik kan er (helaas) zo slecht tegen. Ik weet werkelijk niet waar ik het zoeken moet en zucht en kreun mezelf de dag door. U zult wel denken dat ik gek ben om dan naar Spanje op vakantie te gaan. En een beetje gelijk heeft u dan natuurlijk ook wel. Alleen is er wel een klein verschilletje. Ik hoef daar nl. niet zoveel. Jaja…..dat probeer ik thuis ook met deze hitte, maar er blijven toch altijd dingetjes die echt wel moeten. Senna naar school brengen en weer ophalen. Boodschappen doen…..tenminste als we nog iets te eten, en nóg belangrijker, te drinken willen hebben. En in Spanje kan ik een heel stuk overlaten aan Man. Bovendien kan ik in Spanje de hele dag in m’n bikini rondlopen. Zonder enig probleem of gevoel van schaamte duik ik in m’n bikini de kampwinkel binnen om wat te scoren voor het avondeten. Nou…..de eerste moeder die zo haar kind op school ophaalt moet ik nog tegenkomen. Niks geen bikini vandaag dus. Gewoon in m’n kleren naar school en naar de winkels en geloof me, hoe minuscuul het ook is wat ik aantrek……het is gewoon te warm! Zucht, steun, kreun…..(dat moet ik natuurlijk wel even tussendoor blijven doen). Gelukkig is de temperatuur binnen nog enigszins te doen. Ik zit nu dan ook met m’n laptop op schoot, mezelf heel rustig te houden op de bank. Beetje binnen chillen….zeg maar. Het is dat Jens nu slaapt, maar anders ging ik rondjes rijden met de climat-control op 16 graden!