Categories
Kids Zomaar

De Puber en haar Emo-mom

emotion-rangeSinds de dag dat ik moeder ben geworden, voel ik alle emoties in het kwadraat….veel eerder, veel heftiger, veel vaker en veel ongecontroleerder. Mooi maar soms ook erg vermoeiend. Toch zou ik het voor geen goud hebben willen missen……moeder worden! Naast mijn werk als secretaresse en huisvrouw vind ik ook het ‘moeder-zijn’ een aardige job. Mijn meest belangrijke job zelfs. De verantwoording over die kleine mensjes, ze begeleiden naar steeds weer nieuwe levensfases om ze uiteindelijk steeds beetje bij beetje los te laten en te laten uitvliegen…..op ontdekking…..hun eigen levensweg zoekend.

U snapt dat al die fases voor de nodige bulk emoties kunnen zorgen. Zeker bij deze emo-mom. Soms denk ik echt met weemoed terug aan de tijd dat ik nog de kleding uitzocht die ‘s ochtends naar school werd aangetrokken en dat ik ze zelf naar de basisshool bracht en weer ophaalde. Dat we samen lunchten met het liefst nog een aantal vriendinnetjes erbij. Dat er altijd hele verhalen te vertellen waren na weer een schooldag, tegenover het alleen maar een zucht als antwoord te krijgen op mijn vraag: “hoe was het op school schat?”.

Ze doet het goed hoor…..onze puber. Ik mag zeker niet klagen over hoe ze alle veranderingen van het afgelopen jaar heeft opgepikt en heeft aangepakt. Het is een doorzetter die dochter van ons. Ze heeft haar weg al een heel eind uitgestippeld. Ze weet heel goed wat ze wil en gaat als een sneltrein op die doelen af. Ook dat raakt me soms enorm. Ze is zo’n duidelijke mengelmoes van Man en mij. Prachtig om te zien. Haar discipline en gestructureerdheid heeft ze duidelijk van mij. Haar sterke karakter en doorzettingsvermogen van haar papa. Haar intelligentie en humor een stukje van ons allebei.

13,5 jaar geleden sloot ik haar voor het eerst in mijn armen. Ik wist vanaf dag 1 dat alles nu anders zou gaan voelen. Dat kleine mensje met haar grote kijkers heeft soms echt een watje van mij gemaakt. Ik huil veel eerder, kan geen zielige documentaires meer kijken en al helemaal geen al te enge films. Kon het vroeger allemaal niet scary genoeg zijn, zap ik nu snel door naar iets anders.

Niet alleen de emotie huilen is anders maar ook blijheid, trots, boos en onzekerheid zijn heftiger. De perfectionist in mij wil het graag als moeder goed doen, maar het is onrealistisch om te denken dat ik niet soms ook fouten maak. Dan doen we tenslotte allemaal. Is zo lekker menselijk ook…… Al ben ik wel van mening dat we het over het algemeen goed doen met onze kids…..Man en ik. Deze fase van pubertijd is voor ons allemaal nieuw, niet alleen voor ons als ouders maar ook voor Dochter zelf. Geen wonder dat soms de emotie boosheid en onzekerheid heftiger zijn. Zowel bij mij als bij haar.

Maar als ik op een rustig moment alleen maar naar haar kijk. Stiekem. Vanaf een afstandje. Dan is trots toch de emotie die soms het heftigst binnenkomt. Ik ben zo trots dat ik haar moeder mag zijn. Ik zie dan een mooi meisje wat nog midden in haar ontwikkeling zit. Een slimme tante met haar hart op de juiste plek. Een dame die goed in haar vel zit met fijne vriendinnen om haar heen. Een zus die het geweldig doet met haar autistische broertje. Kortom een heerlijk kind wat hard op weg is om een mooi volwassen mens te worden.

En ja, de pubertijd zal nog best met lastige momenten komen (ook daarin lijkt ze op papa 😉 ) maar ik heb er alle vertrouwen in dat we er altijd weer wel uitkomen samen. Tot nu toe is het nog allemaal te overzien en beperkt de pubertijd zich tot uitslapen, hangdagen, een ‘wat-kan-mij-het-boeien’ mentaliteit en soms een iets te grote mond. Dit alles met af en toe een heel erge uitschieter van onredelijkheid is het wel zo’n beetje. Man lacht het vaak weg…..mij heeft ze iets eerder op de welbekende kast. Maar ach, ze is altijd naderhand weer voor rede vatbaar en moet soms zelf ook lachen als ze beseft dat ze zo onredelijk is geweest.

En hoe je het ook went of keert…..wat er ook nog op ons pad komt…..deze emo-mom zal altijd van haar blijven houden…..no matter what!

Categories
Kids Zomaar

Weerbaar zijn

Weerbaar
Tegen wie of wat?
Weerbaar
Hoe in hemelsnaam word je dat?

Weerbaar
Tegen teleurstelling en pijn
Weerbaar
Omdat je niet zwak wilt zijn

Weerbaar
Want huilen wil je niet
Weerbaar
Stel je voor dat iemand het ziet

Weerbaar
Hoe kan je dat leren?
Weerbaar
Zodat je misschien het tij kunt keren

Weerbaar
Tegen iedereen daar buiten
Weerbaar
Om niet steeds je neus te moeten stuiten

Weerbaar
Je mannetje kunnen staan
Weerbaar
Zodat ze je niet weer schoppen en slaan

Weerbaar
En niet zoals zij willen zijn
Weerbaar
Vooral dat schelden doet je pijn

Weerbaar
In deze maatschappij
Weerbaar
En weet…..schuilen mag altijd bij mij

Categories
Kids Zomaar

Diagnose Autisme

Autism life2 April was het wereld-autisme-dag. Niet dat ik daar zoveel aandacht aan heb besteed eerlijkgezegd. Voor mij is het alle dagen een feit. Binnen ons gezin, met een autistisch jochie van bijna 11, hebben we al veel fases doorstaan. Van het onbegrip toen hij nog klein was (ook van mijzelf….”waarom doet hij toch zo?”) tot de fase van diagnose, erkenning en acceptatie. Zowel hijzelf als wij leren steeds weer wat bij….een proces wat nooit stopt.

Als baby was Jens heel rustig. Hij sliep veel, dronk/at goed, groeide prima….ik heb nooit meteen signalen gehad dat er iets mis zou zijn met hem. Ja…..hij was anders dan zijn oudere zus. Ja……hij ontwikkelde veel trager. Ja…….er was niet zoveel interactie. Maar om nu te zeggen dat ik me zorgen maakte…..nee! Van iedereen kreeg ik te horen dat ik nooit mocht vergelijken. Dat een jongen nu eenmaal veel anders was dan een meisje en daar ben ik ook nog steeds van overtuigd.

Op het kinderdagverblijf begonnen de eerste vraagtekens te komen. Op verzoek van een leider van de groep ben ik destijds met Jens naar de huisarts gegaan, waar besloten is om eerst zijn gehoor maar eens te testen. Jens reageerde namelijk niet of nauwelijks als hij werd geroepen. Als er op de groep geluncht werd, kwam hij pas als iedereen al zijn eerste hap had genomen. Met zijn gehoor was natuurlijk helemaal niks mis en alles sudderde verder. Jens leefde en speelde vaak in zijn eigen wereldje en vaak met hetzelfde speelgoed. Noem me naïef maar er ging echt nog geen belletje rinkelen bij me. Zelfs niet toen hij zijn eerste woede-aanvallen kreeg. Of misschien wilde ik niet zien dat er iets mis was. Daar heb ik later vaak over nagedacht. Als ouder, als moeder, wil je niet dat je kind anders is dan andere kinderen. Laten we eerlijk zijn…..het liefst heeft iedereen zijn kind gewoon op een normale school, waar hij veel vriendjes uit de buurt kan maken en een fijne leuke jeugd kan hebben.

how-to-teach-kids-with-autism-in-a-nutshellOp dag 1 van zijn nieuwe schoolcarrière ging het al flink mis. Jens kreeg een woede-aanval en krabde de juf toen ze hem vastpakte om rustig te krijgen. Ze is melding gaan doen bij de directie en Jens werd al tegenspartelend van het schoolplein gehaald door de directeur. Hij moest vertellen wat er was gebeurd en zijn excuses aanbieden…..wat hij (natuurlijk) niet kon. Dit heeft niet alleen op Jens maar op alle buitenspelende kinderen veel indruk gemaakt. 2 Ellendige moeilijke jaren zijn er aan de diagnose vooraf gegaan. Mijn hart breekt opnieuw als ik eraan denk hoe moeilijk het voor Jens moet zijn geweest. Hij heeft in die 2 jaar vaker in het keukentje (voor straf) en onder zijn tafel gezeten dan me lief is. Hij werd steeds gestraft voor iets wat hij niet kon……namelijk vertellen wat hem dwars zat, vertellen waarom een conflict was ontstaan, vertellen waarom hij zo boos was.
Voor een kind met een laag verbaal IQ is/was dit onmogelijk.

Toen eenmaal de diagnose “klassiek autisme” was gesteld, was ik niet alleen heel verdrietig, maar ook opgelucht. Nu konden we verder. Bij Jens is het niet alleen de diagnose maar vooral het grote verschil tussen zijn verbale en performale IQ wat het zo lastig maakt. Communiceren is erg moeilijk voor hem, maar rekenen daarentegen gaat hem erg goed af.

Inmiddels gaat het prima met ons ventje. Hij is vrolijk, maakt grapjes, zit prima in z’n vel. De school waar Jens nu op zit, is een verademing. Wat een fijne mensen met zoveel begrip en kennis van de materie. Hoe gefocust ze zijn op de positieve ontwikkelingen van een kind en hoe meedenkend ze zijn als het ergens stagneert. Ik ben erg blij met hoe het nu gaat. Jens is een ontzettende lieverd. Hij krijgt nog maar zelden een boze bui, kan steeds beter vertellen wat hem dwars zit en ontwikkelt verder in zijn eigen tempo.

Volgende week wordt hij alweer 11 jaar…..hij telt de dagen/nachten al af.
Wat ben ik ongelofelijk trots op ons kereltje en wat ben ik blij dat ik zijn mama mag zijn……

152

Categories
Kids Zomaar

Jij bent jij

autismeLieve Jens,

Dit blogje is speciaal aan jou gericht, mijn grote lieverd.
Hopelijk komt er een dag dat jij dit helemaal zelf kunt lezen.
Lezen…..zonder zo hard te moeten nadenken wat er nou precies staat, welke woorden mama heeft geschreven en wat ze dan betekenen. Het is zo moeilijk soms voor je lieve schat. Dat spijt me en raakt me soms tot in het diepst van mijn hart. Hoe graag had ik gezien dat jij ook flierefluitend door het leven kon gaan en binnen alle hokjes van de maatschappij zou passen. Maar dat is niet zo. En ook dat is helemaal prima. Je bent helemaal OK zoals je bent lieverd, want jij bent jij.

Jij bent onze lieve stoere vent die al zoveel heeft geleerd de afgelopen jaren. Steeds weer ontdekken we dat je weer iets meer kunt en doet. Op alle gebieden. Dingen waar andere ouders niet bij stil staan, omdat dit zo vanzelfsprekend is bij de normale ontwikkeling van een kind. Voor ons zijn ze bijzonder en dat maakt mij keer op keer supertrots.

Jij, lieve schat, jij doet alles in jouw tempo. Jij trekt je niks aan van wat iedereen van je verwacht. Jij kiest jouw weg. En wat leren wij, als ouders, daar ook steeds weer zoveel van. Jij leert ons om te zijn in het hier en nu. Om eens geen verwachtingen te hebben over van alles en nog wat…en over later. Om alles te nemen zoals het komt en daar dan intens van te genieten. Om te accepteren dat dingen soms anders gaan en dat we niet overal controle over kunnen hebben. Om te zien dat het leven an sich al heel mooi is en dat we eens door die ‘door-de-maatschappij-gecreëerde-hokjes’ heen moeten kijken.
Dat is wat jij ons steeds weer leert. En als dat lukt dan is er zoveel moois te zien.

Mama geniet iedere dag weer van jou. Van wie je bent en hoe je bent.
Ik zie soms hoe je vecht met jezelf als iets niet lukt, maar ook hoe trots je kunt zijn als je het ineens wel te pakken hebt. Ik zie hoe moeilijk je het hebt als je maar niet op de woorden kunt komen om je verhaal te vertellen en ik zie ook hoe opgelucht je bent als we je dan een beetje helpen. Ik zie hoe moeilijk je met sommige emoties overweg kunt en hoe fijn je het vindt als we je troosten en zeggen dat het OK is. Ik zie hoe graag je met andere kinderen speelt, maar soms niet weet hoe je dat moet doen. Ik zie hoe je kunt genieten van die paar kinderen in onze vriendenkring die feilloos weten hoe ze met je om moeten gaan. Die vriendschappen koester jij en mama net zo hard. Ik zie hoe slecht je tegen onrecht kunt en hoe eerlijk je altijd naar iedereen bent. Maar ik zie vooral een heel mooi en geweldig kind wat de komende jaren gaat uitgroeien naar een heel mooi volwassen mens.

Ik hou van jou, lieve grote schat…….want jij bent jij! XXX

Categories
Kids

Mijn lieve Chucky

Jaja geef maar toe…..jullie zouden bijna denken dat Lien’s Log niet meer bestond of dat ik totaal niks meer meemaak om over te schrijven! Niks is echter minder waar. Lien’s leven is turbulent. Er gebeurt van alles en eigenlijk ook weer niks. Een leventje wat de meeste mensen leiden: werken, slapen, eten, poetsen, wassen, strijken, sporten, kinderen en alles wat daar nog bij komt kijken.

Maar!!!! Poeh hey…..Dochter begint een echte puber te worden en dat geeft stof tot schrijven (gniffel, gniffel)!!!
Al mijmerend vraag ik me tijdens mijn vrijdagmiddag-koffie-momentje af waar toch dat lieve schattige meisje met haar 2 staartjes is gebleven. Zou ze nog ergens zitten diep in dat veranderende, vol-met-gierende-hormonen lijfje? Ik denk van wel. Echter zijn er dagen dat haar tweede persoonlijkheid (haar puber-ego: Chucky) de overhand heeft. Er valt geen redelijk gesprek te voeren, alles wat ik zeg is fout en ik moet me al helemaal nergens mee bemoeien. En oh ja…….als ze dan iets is vergeten dan is het wel ineens mijn schuld. Duhuh (*met rollende ogen*)…..ik had haar moeten herinneren aan haar gemaakte afspraak met een vriendinnetje, of aan haar toets engels of wat-dan-ook.

En ohhhh wat verlang ik soms naar de tijd dat ik een vraag als: “waarom?”, gewoon kon beantwoorden met: “daarom!” of met “omdat mama het zegt!”. Neeeeee tegenwoordig moeten wij als ouders wel duidelijk uitleggen waarom we iets wél of niet goed vinden. En jaha….dan dient ze ons soms aardig van repliek. Het is een slimme tante. Af en toe vliegen de tegenargumenten ons om de oren en moeten we van goede huizen komen om haar te overtuigen van ons gelijk. En soms hè….soms…..dan geef ik nog steeds het antwoord: “omdat ik het zeg! Punt! Uit!”. En dat noemt ze dan ONMACHT……maar daar geef ik haar natuurlijk dan weer geen gelijk in (al heeft ze het wel).

En dat commanderen!!! Ook zo leuk……of de hele wereld op zulke momenten om haar draait. Vanaf haar zolderkamer allerlei dingen roepen en dan vervolgens heel boos worden als ik niet antwoord (omdat ik het niet eens had gehoord of verstaan, maar dat terzijde). En dan vervolgens het stampvoetend zelf doen of zuchtend naar beneden komen met een “het hoeft nu al niet meer!”…… Rest mij op zulke momenten niks anders dan haar vragend aan te staren en soms in lachen uit te barsten. Dat laatste is trouwens als een lap op een rode stier! Dan laat Chucky zich in z’n ergste vorm zien.

En weet u wat het leuke is aan dit alles? Het wordt nog veeeeeeeel erger!!! Dit is nog maar het begin. Ons dametje gaat aankomend schooljaar naar de middelbare school. Een behoorlijk grote scholengemeenschap. Op de fiets. Iedere dag. Mijn kleine meisje. Ik krijg er nu al buikpijn van. Want ondanks dat ze soms zo onredelijk is en ik weet dat dat nog erger gaat worden, houd ik zielsveel van haar en ben ik heel trots op haar. Ze is een slim, zelfstandig, grappig, lief en sociaal kind. En soms is ze ineens Chucky …….. kleinigheidjes blijf je houden in het leven……

Categories
Kids

De wereld die autisme heet

We lezen er allemaal wel eens wat over. Ook op TV wordt er regelmatig aandacht aan besteed, maar wat houdt het nu werkelijk in? Leven met autisme? Het gekke is dat dit toch voor ieder gezin weer anders is. Natuurlijk zijn de grote lijnen hetzelfde en loop je als kind en als gezin vaak wel tegen dezelfde problematiek aan, maar toch beleeft ieder kind en gezin zijn situatie weer anders. Dit is me in de afgelopen jaren wel duidelijk geworden. Je kunt niet één directe lijn trekken voor alle kindjes met autisme en dus ook niet voor de situaties thuis.

Toen ik het woord autisme voor de eerste keer hoorde, moest ik gelijk aan de film Rainman denken. Dat is het beeld wat de meeste mensen meteen krijgen. Toch is Zoon bij ons zoveel anders dan de hoofdpersoon uit Rainman. En toch ook zie je herkenbare trekjes. Zo geldt dat voor ieder kind/mens met autisme.

Het is bij Zoon sterk afhankelijk van de plek waar hij is. Thuis is Zoon heel rustig en op zijn gemak. Mocht het voor hem te druk worden, gaat  hij zelf een plek zoeken waar het rustig is. Soms is dat ook helemaal niet nodig en gaat hij lekker mee in de drukte en speelt hij volop met andere kinderen. Op school gaat het tegenwoordig ook goed. Hij heeft z’n plekje gevonden en krijgt de juiste begeleiding. Een omgeving waar hij heel goed in functioneert. Toch ligt de druk van het “moeten” op school altijd hoger dan thuis en zodra hij overvraagd wordt, wordt het lastig. Hier kan hij niet zo goed mee omgaan en dan is het zaak om zo snel mogelijk de rust weer terug te krijgen. Inmiddels kunnen ze Zoon op school ook heel goed “lezen” en weten ze wanneer dit punt is bereikt. Onverwachte situaties blijven het moeilijkst. De ene keer gaat dit prima en voegt hij zich heel snel naar de nieuwe situatie en de andere keer is dit wat lastiger. In dat soort gevallen roep ik altijd: “lang leve de iPad!” :).

Zoon heeft erg veel moeite met taal. Lezen, vertellen, schrijven…..dat is allemaal erg lastig. Dit hoeft niet bij ieder autistisch kind zo te zijn. Er zijn ook kinderen die juist op andere vlakken heel veel moeite hebben. Bijvoorbeeld juist bij rekenen of op sociaal gebied. Ondertussen lukt het Zoon al stukken beter om te verwoorden wat hij wilt of bedoelt. Zo benoemt hij het tegenwoordig ook zelf dat het soms druk is in zijn hoofd. Spelen met de iPad of een ander computerspel helpt dan om zijn rust weer terug te krijgen. Dit laten wij dan ook vaker toe dan we zouden doen wanneer deze problematiek niet zou spelen. Wat dan weer vaak door andere mensen niet begrepen wordt.

Ook dit stuk moet je als ouders leren. Het omgaan met reacties van anderen. Gelukkig heeft Zoon niet zoveel last van woede-aanvallen, maar hij kan wel eens onverwacht druk doen in bijvoorbeeld een supermarkt. De blikken die je dan soms krijgt van mensen om je heen zijn moeilijk te negeren. Inmiddels kan ik hier prima mee omgaan en krijgen dat soort mensen een brede glimlach van mij te zien. Ze weten niet beter en daardoor zijn ze een gelukkig mens. Ze hebben blijkbaar geen kindjes in de omgeving met een autistische stoornis.

Het stukje waar ik heel dankbaar voor ben, is dat Zoon wel aanhankelijk is. De mensen die voor hem vertrouwd zijn, krijgen soms spontaan een dikke knuffel. Dat is best bijzonder voor een kindje met autisme. Vriendjes ziijn ook erg belangrijk voor hem. Terwijl er ook veel autistische kindjes zijn die daar niet zoveel behoefte aan hebben en liever in hun eigen wereldje spelen. Zoon speelt echter graag met anderen. Niet dat dit altijd even gemakkelijk en probleemloos gaat, maar het feit dat hij het wel graag wil, stimuleren wij wel. Op sociaal vlak willen we er zoveel mogelijk uit zien te halen. En hoe mooi is het dan als er een horde kindjes ‘s-middags staat te wachten tot Zoon met de taxi thuis komt? Zodat ze met hem buiten kunnen spelen? Ik kan u vertellen…..dat is heel mooi en doet een moederhart goed.

Zoon is happy en zit prima in z’n vel!!! Dit is het enige wat wij nauwlettend in de gaten houden. We kunnen kinderen immers alles leren en ja…..het ene kind wat meer en wat sneller dan het andere……maar wij kunnen kinderen niet leren om gelukkig te zijn. En laat dat nou het allerbelangrijkste op deze aardkloot zijn…………

Categories
Kids

Voor de één draait de wereld te snel voor de ander te langzaam

Over een maandje wordt ons manneke 5 jaar! 5 Alweer! Onze jongste spruit. Ik weet nog goed dat ik door het huis liep te waggelen. Werkelijk tot niks meer in staat, zo dik was ik. Dat ik ooit weer vanzelf in deze shape terug zou veranderen, had ik van z’n levensdagen niet verwacht. Als ik nu foto’s terug kijk van mezelf met de dikke toeter waar Zoon toen in zat, dan schrik ik steeds weer. Het was niet voor niets dat mensen mij in December al sterkte met de bevalling wensten, terwijl ik toen nog 4 maanden moest! Ze konden het niet geloven als ik dat (nogal geïrriteerd, dat begrijpt u) even in hun neus wreef! En wat was ik het beu. 8 April was mijn uitgerekende datum, maar zelfs toen had ons manneke nog geen zin om op de aardbol te komen. En soms, heel soms dan heb ik het idee dat hij daar nu nog steeds wel had willen zitten. Lekker veilig in mama’s buik. Niks geen school, niks geen ‘gemoet’. De wereld is voor hem soms zo ontzettend groot en massaal. Het is ook niet voor niks dat hij zo vaak bij me op schoot kruipt. Heel tevreden en rustig ligt hij dan tegen me aan. Onze kerel van bijna 5. En dan, zo op schoot, is hij toch al een hele vent. En zwaar, dat ook nog eens. Toch laat ik ‘m lekker. Ik vind het zelf eigenlijk ook wel prettig.
Als baby was hij ontzettend rustig. De hele wereld mocht weten dat ik er zo wel 10 zou willen! Nou, daar zou ik nu niet meer aan moeten denken. Vanaf het moment dat hij kon lopen, werd alles anders ;-). Gelukkig deed hij dat pas met 19 maanden!!!!
Al vond ik dat toen ook niet leuk hoor mensen. Ik was op een gegeven moment bang dat hij het nooit zou gaan leren. Net als fietsen. Voordat hij eens op een fiets met zijwieltjes stapte…..man man…..wat duurde dat lang. Maar wij hadden natuurlijk ons poppeke als oudste. Ons eigenwijze, drukke en razendsnelle meisje voor wie de wereld niet snel genoeg kon draaien. En dat is eigenlijk nog steeds zo. Ze is zo leergierig, wil alsmaar verder en heeft soms gewoon geen tijd om te ‘leven’. Ze is continu op ontdekkingsreis en heeft een onvermoeibare energie. Totdat ze ‘s-avonds in haar bed ligt. Dan is de koek op. Maar wat wil je als je de hele dag zo druk bent met nieuwe dingen?
Gisteren is besloten om een AB (Ambulant Begeleider) in te schakelen voor Zoon. Die komt opnames maken in de klas om op die manier te bekijken hoe hij in bepaalde situaties reageert en hoe daar de juf dan weer mee om gaat. En dat terwijl het momenteel eigenlijk supergoed gaat met hem op school. De juf is heel positief over hem en we merken aan Zoon dat hij ook met meer plezier naar school gaat. Maar……komt dat nu omdat Zoon aan het veranderen is, of komt het omdat de juf hem beter begrijpt? En als het door het laatste komt, hoe gaat het dan straks als ze binnen enkele weken met zwangerschapsverlof gaat en er een andere juf voor de klas staat? Vandaar dat het ons toch verstandig leek om dit traject op te starten. Hopelijk brengt het ons wat meer duidelijkheid over hoe het in zijn bolleke werkt. Dat bolleke waar de wereld juist veel te snel voor draait…………..

Categories
Kids

Keelontsteking

We hadden het vandaag zo anders gepland. Manlief moest werken en ik zou met de kindjes naar de Roestelberg gaan samen met vriendin L. en haar hondjes. Helemaal leuk. Prachtig weer vandaag en het idee van lekker rondbanjeren door de duinen kwam als geroepen. Alleen. Toen. Vannacht. Ons manneke werd huilend wakker. Eenmaal op z’n kamer had ik al door dat het mis was. Hoge koorts. Rillend als een rietje lag hij in bed. De hele nacht zo een beetje doorgetobd en vanochtend had hij nog steeds 39,1 koorts. Het vermoeden van een beginnende keelontsteking was er al sinds afgelopen dinsdag en nu zette het dus daadwerkelijk door. Buiten het feit dat z’n keeltje er niet uitziet (zoooo rood en dik….een tomaat is er niks bij), is het ook nog eens heel pijnlijk voor het ventje. Meer dan wat vocht krijg ik er dan ook niet in. Een bezoekje aan de huisarts bevestigde mijn vermoeden. Een serieuze keelontsteking dus. Met heftig geschud (Boxil pensiline) en een behoorlijke dosering 3x daags 10ml. moet het dus overgaan. Ware het niet dat hij na de eerste dosering al meteen moest overgeven. Alles er weer uit. Z’n maagje kan het simpelweg niet handelen. Zo veel van die troep en zonder eten in z’n buikje. Na contact met de apotheek en huisarts mag ik het dan toch mengen met iets van roosvice of ranja. De dosering mocht absoluut niet omlaag (was mijn voorstel….in mijn medische onwetendheid). Nu maar zien hoe snel hij er weer bovenop is. Momenteel slaapt hij. Lekker op de bank. Wat raakt je dat toch altijd diep….als zo’n hummeltje iets mankeert. Het liefste neem je het zo van ze over. Maar hij zal het toch helemaal zelf moeten doen. Vechten tegen die vette ontsteking.

Categories
Kids

De zwemles

Die is dus helaas nog niet voorbij voor ons. Zoals we al vermoedden, mag Dochter nog niet afzwemmen aanstaande zondag. Geeft niks. Dochter gaat graag. Misschien wel té graag. Waardoor de drang er niet zo is om zo snel mogelijk haar diploma te halen. Wellicht dat dat nu wel komt, want haar zwemvriendinnetjes mogen wel al afzwemmen. En nu blijft ze dus alleen met een paar jongetjes van haar groep over. En nee hoor, dat is niet zielig. Dochter wordt volgende week pas 6 jaar en het geeft helemaal niet dat ze nog even wat extra lessen nodig heeft. De volgende afzwemronde is in januari en ik heb goede hoop dat het dan wel gaat lukken. Wat extra oefenen op de zondagochtend met papa……..komt vast goed. Waar ik alleen wel een beetje van baal, is dat ze nu dus verder gaat met lessen op een andere dag & andere tijd. We hadden de zaterdagochtend om 10h30. Ideaal. Niet té vroeg uit bed en voor de middag weer thuis. Dat was wel vol te houden. En nu moeten we waarschijnlijk naar de donderdagmiddag om 17h15. Precies rond etenstijd. Ach ja, het is weer wel een voordeel dat er maar weinig kindjes in die groep zitten. Zo zie je maar………ieder nadeel hep z’n voordeel. “Dan gaan jullie toch ook gezellig mee zwemmen op zondagochtend!”, riep Man enthousiast. En met jullie bedoelt’ie Jens en mijzelf in eigen persoon. “Ja, da’s een goed idee……misschien…….af-en-toe”, antwoordde ik een beetje twijfelend. Zwemmen is niet zo mijn ding. Een noodzakelijk kwaad om af te koelen tijdens een hele warme dag in de zomer. Maar oké….alles voor het goede doel. Als dat moet om Dochter aan het duiken te krijgen en door het gat te laten zwemmen, dan doen we dat maar. Maar om heel eerlijk te zijn, dank ik God op m’n blote knieëen wanneer ze straks allebei hun diploma’s hebben…………….HEERLIJK lijkt me dat…………. Kan ik eindelijk weer eens een goed boek lezen bij het zwembad of op het strand 😉

Categories
Kids

Update

Nou, dat was me inderdaad het nachtje wel. Niet zo zeer om Zoon. Die is uiteindelijk wat ‘afgekoeld’ en was vanochtend weer springlevend. Simpelweg verhoging van vermoeidheid. Dat heeft hij al wel vaker gehad. En dat is gelukkig op te lossen door een goede nachtrust. Maar dan Dochter. Dochter bleef maar bloeden. Rond elf uur leek het wat minder te worden en is ze in slaap gesukkeld. Op mijn bed. En op mijn bed ligt dus geen molton-met-zeiltje. Resultaat: om 04h00 vanochtend Dochter overstuur omdat werkelijk alles onder het bloed zat. Het arme kind wist niet waar ze het zoeken moest en ze was zó moe. Alles verschoond. Bed gesopt. Kussen in de wasmachine (en nu dus in de vuilnisbak, want mijn Texeler-kussen kon niet in de wasmachine), beddegoed in de wasmachine en Dochter was inmiddels in een fris bed weer in slaap gesukkeld…………al bloedend. U snapt: het zat me helemaal niet lekker. Slapen kon ik niet meer, dus heb ik in de vroege uurtjes de cementwaas van onze net ingewassen vloer zitten schrobben. Was ook wel goed om m’n gedachten even te verzetten. Dochter sliep toch. Om 07h00, ik net uit de douche, werd ze weer wakker. Opnieuw zat alles maar dan ook alles onder het bloed. Haar haren waren inmiddels samengekoekt tot één plakaat bloed. Het arme kind. En moeders? Nou, die kon het niet meer aanzien. Gelukkig dat Man in zulke gevallen ijzersterk is en Dochter kon helpen. Vanaf 07h00 ben ik gaan bellen naar onze tandarts. Niet te bereiken. Zelfs niet op het noodnummer. Hetzelfde als gisteravond dus………..uiteindelijk heeft onze eigen tandarts 4,5 uur na het inspreken van z’n voicemail teruggebeld. Sja, toen had zijn collega ons inmiddels al lang geholpen. En nu vanochtend was het dus weer van hetzelfde laken en pak. Bloedlink werd ik ervan. Het antwoordapparaat bleef zelfs na 08h00 gewoon aanstaan. Uiteindelijk zijn Man, ik en Dochter in de auto gestapt en simpelweg er naar toe gereden. Vanuit de auto kreeg ik de praktijk dan eindelijk aan de lijn. U snapt, die assistente was niet blij met mij aan de lijn op de vroege morgen. Maar goed, ik had dan ook alle reden om kortaf te zijn! Het ging hier notabenen om mijn Dochter en daar valt niet mee te sollen. Afijn, we werden geholpen, en wel direct. Dochter kreeg een sponsje in haar mond, al het bloed werd weggezogen en ze deed het keurig. Een bikkel, die Dochter van ons! Inmiddels is het bloeden helemaal gestopt en heeft Dochter maarliefst 3 boterhammen met worst naar binnen gewerkt. Hopelijk hebben we het ergste weer gehad…………………… Ons fietenrekprinsesje 😉