Categories
lifestories Zomaar

Stress

Vakantiestress…….ongelofelijk maar waar. Ik lijd ieder jaar weer aan vakantiestress. En dat terwijl er niks te stressen valt. Alles is onder controle en het is nog een kwestie van de laatste spulletjes bij elkaar verzamelen en gaan. Al die drukte in mijn hoofd is werkelijk nergens voor nodig. Ik blijf dit dan ook tegen mezelf herhalen, maar ik blijk toch echt de meest eigenwijze persoon op deze aardkloot te zijn. Hoe moeilijk kun je het jezelf maken?????

Gelukkig is het al wel een stuk minder dan jaren terug, toen de kinderen nog echt heeeeel klein waren. Wat we toen allemaal wel niet meesjouwden op vakantie….ongelofelijk. Ik moet daar nu stiekem wel om lachen. Wat kan een mens zich toch totaal over de zeik helpen door alles tot in de puntjes georganiseerd en geregeld te willen hebben. Vooral niks aan het toeval overlaten en op alles, maar dan ook echt álles voorbereid te zijn. Pietlut die ik ben.

Eigenlijk is dat allemaal ondertussen een stuk relaxter. Ik probeer nog steeds goed na te denken wat er mee moet en wat niet, maar raak niet in paniek als er iets is vergeten. Ze hebben daar ook winkels. Hele leuke zelfs……je zou er expres je zomergarderobe voor vergeten en thuis laten hangen ;-). Over tassen en accessoires nog niet gesproken. Allemaal helemaal leuk.

Ondertussen heb ik gelukkig wel weer zin om op vakantie te gaan. Dat was een tijdje geleden nog anders. Natuurlijk zei mijn hoofd wel dat het goed zou zijn en leuk en gezellig, maar de rest van mijn lijf voelde dat niet zo en wilde veel liever thuis blijven. Vooral niet beginnen aan zo’n lange reis, zo ver van huis, maar lekker in mijn comfortzone blijven. Daar waar het vertrouwd is en waar ik kan wegkruipen in mijn “eigen wereldje” en/of weglopen van al de rest.

Toch is het tijd om mijn blik weer wat te verruimen. Te kijken, écht te kijken naar de dingen om me heen. Weer te genieten van het moois dat je op vakantie tegenkomt en vooral, last but not least, mijn batterij opladen. Energie opdoen in de mediterrane zon, tussen de allervriendelijkste mensen van Europa met het lekkerste eten en de lekkerste drankjes. Daar waar het ieder jaar weer thuiskomen is en waar we steeds weer nieuwe mensen ontmoeten. Mensen die ons elk jaar weer mee laten genieten van hun fascinerende cultuur. Mijn liefde voor dit land maakt dat ik er toch weer naar uitkijk…..

Nog even geduld en dan gaan we weer….dan kan de stress van mijn rug glijden en de kinderen in het water. Dan breekt de tijd aan van siësta, pincho’s, sangria en licor 43. En de tijd van boeken lezen, heel veel boeken lezen. Even wat minder vaak op Facebook en andere social media maar juist tijd voor elkaar. Spelletjes doen met Zoon en lekker tutten en shoppen met Dochter.

Het zal me goed doen. Dat moet gewoon. Een andere omgeving, weg van alles. Ruimte voor rust en ontspanning.
De stress krijg ik wel onder controle, net als mijn ademhaling. Ik ga het simpelweg gewoon doen en geniet er met volle teugen van. Punt.

Viva España

spanje

Categories
lifestories Zomaar

Bewust

the-best-things-sideHet is dus niet zo dat mijn leven alleen maar kommer en kwel is. Gelukkig niet. Het was de afgelopen periode moeilijk om te genieten van de dingen om mij heen. Maar nu dat langzaam weer een beetje “in beeld” komt en ik mij bewust word/ben van al het moois, kan ik het ook weer zien. En als ik het weer zie, kan ik er weer van proberen te genieten……

Met dit heerlijke zonnetje ziet het leven er natuurlijk toch al heel anders uit, maar afgezien daarvan word ik me steeds bewuster van het feit dat ik niet gelukkiger wordt van strakke schema’s, een schoon huis, een gestreken was en schone bedden. Alhoewel dat laatste wel hééééél erg fijn is by the way. Ik heb altijd geroepen dat het is dat het zoveel werk is, anders deed ik iedere dag schone lakens op bed….gelukkig heb ik mezelf nooit écht zo gek gemaakt 🙂 .

Nu ik een aantal dingen in mijn leven drastisch aan het aanpakken ben, vallen wel meer dingen op hun plek. Ik denk dat ze dat bewustwording noemen. Daar valt of staat dit proces natuurlijk mee. Het is eerst de acceptatie van het ziek-zijn, van het probleem en daarna komt de bewustwording waardoor het wordt veroorzaakt. Zodra je daarmee aan de slag kunt, kun je groeien. In principe onderga je ook een persoonlijkheidsverandering. Misschien dat er straks mensen zijn die denken (want zeggen zullen ze het niet zo snel) “pffff…..je was vroeger veel leuker, aardiger, vriendelijker”. Dat ik dat op bepaalde momenten niet meer voor die persoon ben, heeft te maken met zelfbescherming. Ik zal moeten voelen, weten waar de grenzen liggen en die aan gaan geven. Hoe vervelend of minder leuk dat voor de andere persoon dan ook is.

Zo wensen mensen mij ook vaak dat ik maar weer snel de “oude” moet worden. Dan lach ik in mijzelf en denk: “dat word ik dus niet meer!”. En dat laatste zie ik als iets positiefs. Natuurlijk zal ik niet mijn karakter kunnen en willen veranderen. Ik hoop dat ik straks weer de vrolijke, goedlachse Lien wordt die altijd in is voor iets leuks. Dat stuk wil ik heel graag terug. Maar het stuk dat ik altijd maar meega met wat de rest van mij verwacht….dat stuk gaat veranderen. Ik ga in die gevallen mezelf op de eerste plaats zetten en als iets niet prettig, fijn of goed voelt voor mij dan zal ik dat zeggen of simpelweg niet doen.

Ach en natuurlijk zijn er in het leven altijd leuke en minder leuke dingen. En die moeten simpelweg gewoon gedaan worden of gebeuren. Het is niet zo dat ik nu mijn leven in een walhalla kan gaan veranderen…..zo realistisch ben ik ook wel (al ga ik er zeker een poging toe wagen 🙂 ). Maar het feit dat ik het heft in eigen hand kan nemen en kan bepalen hoe wat waar wanneer…..dat is een omschakeling en een bewustwording die nodig is.

Aankomende week ga ik weer een paar uurtjes aan het werk. Kijken of dat gaat en ervaren hoe het voelt. Mijn collega’s heb ik wel gemist dus wat dat betreft is het wel fijn….. We zullen zien!

Categories
lifestories

Zwaar weer……

Iedereen komt in zijn leven wel een keer in wat zwaarder weer terecht. Dat is niet erg. Daar leren we van en daar komen we vaak sterker uit. Althans dat is volgens mij de levensles die we eruit moeten trekken.

Ook ik verkeer momenteel in een wat slechtere periode. Al geruime tijd negeerde ik de signalen die mijn lichaam me gaf. Gewichtsverlies, zware hoofdpijnen, vermoeidheid, spieren die continu vast zitten en laten we het over mijn wisselende humeur dan nog maar niet hebben. Vaak geen pretje voor de mensen om mij heen! En voor mijzelf al helemaal niet. De balans is zoek! Een tijdje kan iedereen dit wel volhouden maar als je alle signalen blijft negeren dan stopt je lichaam op een gegeven moment met functioneren. Een heel logisch gevolg. Dan krijg je uit het niks hoge koorts en slaap je bijna 24 uur in een dag. Logisch nadenken is er niet meer bij en de bergen die je al tijden zag, lijken nu wel de onbedwingbare Mount Everest.

Tijd voor actie zul je dan denken. Maar zo werkt dat blijkbaar niet. Tijd voor RUST, dat is eerder aan de orde. Rust in mijn lijf en rust in mijn hoofd en van daaruit weer verder. Ohw en ik weet wel dat dat makkelijk praten is en dat dat de ene dag beter gaat dan de andere. Helaas weet ik dat maar al te goed….uit eigen ervaring. Altijd dacht ik dat ik wel sterker zou zijn dan ik nu ben. Dat voelt als falen. En de hele wereld om mij heen kan mij vertellen dat dat niet zo is, maar zo voelt het wel….van binnen.

Na ruim 2 weken hoofdzakelijk te hebben geslapen en gerust en gepraat met de lieve mensen om mij heen, komt nu de periode van wakker liggen. De radartjes in mijn hoofd hebben niet stilgestaan vannacht. Op zich ook niet erg. Het heeft me uiteindelijk weer een hoop duidelijkheid gebracht. Een hele lieve vriendin adviseerde me eens goed na te denken over de doelen in mijn leven. Zodra je weet wat je wilt of waar je naar toe wilt, is het maken van keuzes makkelijker.

Al tijden heb ik het gevoel steeds voor een 2-sprong te staan. Ga ik links- of ga ik rechtsaf. Gevoel en verstand lopen zo vaak door elkaar dat ik nooit een heldere zelfverzekerde keuze kan/kon maken. Ik denk dat het inderdaad zo werkt dat zodra je weet waar je uiteindelijk uit wilt komen, je die keuzes veel makkelijker kunt maken. Natuurlijk moet je altijd het rationele stuk mee laten wegen, maar je hart……dat is de plek waar de keuzes gemaakt moeten worden. En dat kun je beter als je weet waar je naartoe wilt.

Ook dit blog, deze website is geruime tijd door mij verwaarloosd. Terwijl deze uitlaatklep juist is wat ik nodig heb. Hier ligt mijn passie, mijn ziel, mijn talent. Al jaren heb ik het gevoel dat ik wil schrijven, dat ik hier meer mee wil en dan toch lukt het me niet om me ertoe te zetten. Steeds hebben andere dingen prioriteit. Dingen die niet dicht bij mijzelf liggen. Dingen die wel moeten, omdat je als moeder nou eenmaal verplichtingen hebt. Maar heel veel dingen leg ik mezelf ook op die misschien niet “moeten” of althans niet op dat moment…..niet omdat het zo hoort of omdat het “wat-zullen-andere-mensen-ervan-denken”-gevoel mij parten speelt. Veel verantwoordelijkheden heb ik de laatste jaren naar mijzelf toegetrokken. Vooral thuis. Dingen lopen dan zoals ze lopen en door de jaren heen heb ik het steeds drukker gekregen met allerlei dingen die “moeten” gebeuren.

Het is me nu wel heel duidelijk dat ik daarin mezelf heb verloren. Dat ik nu in een fase zit dat ik het even allemaal niet meer weet. Dat mijn brein bestaat uit een hoofd vol watten en dat prioriteiten stellen nu helemaal niet lukt. En ondanks alle lieve mensen om me heen, moet ik dit zelf doorbreken…..moet ik hier zelf doorheen…..en moet ik zelf veranderen. Dit proces is in ieder geval gestart en het feit dat ik nu weer dit blogje SCHRIJF, geeft aan dat ik op de goede weg zit. Ik schaam me er niet voor dat het me nu allemaal even niet alleen lukt, maar fijn is het ook niet. Het gevoel van oververmoeidheid, van onmacht, van geen controle is heel moeilijk, maar het leert me om dichter bij mezelf te blijven. Altijd!

Categories
lifestories

Story of my life – deel II

Éénmaal thuis kon ik niet meer eten van verdriet. Zelfmedelijden wisselde zich af met schuldgevoel en een gevoel van falen. Weer was het me niet gelukt een relatie te laten slagen. Eerst een mislukt huwelijk met mijn jeugdliefde en nu dit weer. Er moest wel iets heel erg mis zijn met mij! Een relatie waarin ik mezelf totaal had gegeven, waarvoor ik alles opzij had geschoven (zelfs sommige vrienden, tot mijn grote spijt)…..ook deze relatie mislukte volledig. In een paar dagen tijd viel ik ruim 8 kilo af.
Toen kwam echter het keerpunt. Het keerpunt waarbij mijn eindeloze verdriet omsloeg in boosheid. Het keerpunt waarna ik eindelijk kon beginnen met nieuwe plannen maken. Ik was immers die zelfstandige jonge vrouw, die best voor zichzelf kon zorgen!! Ik kocht een leuk appartementje in het centrum van Waalwijk en begon opnieuw. Mijn ouders, familie en vrienden ben ik nog dankbaar voor alle hulp die nodig was om mijn nieuwe optrekje op te knappen. Met een totaal nieuwe look (haar eraf!), nieuwe outfits (ik had inmiddels maatje 34!) en een compleet nieuw interieur (Hij mocht alles houden!) maakte ik een frisse start. Wat eens was, liet ik achter me. Voor de 2e keer. Ondanks de moeilijke momenten die er ook echt wel waren, had ik het goed naar m’n zin. Ik en mijn langharige perzische kater. Dat was immers de enige kerel die het goed bij me uit hield 😉 Bovendien was ik net 30 en had ik voor mijn gevoel de mooiste 10 jaar van m’n leven voor de boeg. Ik hield mezelf voor dat áls ik ooit moeder zou worden, het in de komende 10 jaar zou gebeuren. Er waren in het begin wel wat dates, maar daar bleef het dan ook bij. M’n leven kwam langzaam weer wat op de rails. Daar hoefde voor mij voorlopig geen HIJ meer bij. Ik deed leuke dingen en wonen in het centrum beviel me uitstekend.
Na een paar maandjes kreeg ik een nieuwe buurman. Het bleek een heel gezellige buurman! Deze buurman had ook nog een hele leuke zus en zo ontmoette ik een hoop nieuwe mensen. Mensen met wie ik op stap ging en waarmee ik ontzettend heb gefeest en gelachen. Ik ben ze eeuwig dankbaar voor het feit dat ze mijn pad hebben doorkruist. Vooral toen het later ook met Man bleek te klikken. Buurman is dan ook één van onze getuigen op 19/9/09.
Hoe mooi is dat dan???
To be continued……………..

Categories
lifestories

Story of my life – Deel I

Het was augustus 1998, net voor mijn 30e verjaardag, toen er voor de zoveelste keer werd opgehangen als ik onze rinkelende telefoon opnam. Een onbestemd gevoel bekroop me. Een gevoel wat me de laatste tijd wel vaker overviel. Een gevoel wat ik toen nog niet precies kon plaatsen, maar wat later heel erg duidelijk werd. Ik woonde samen. Al zo’n kleine 5 jaar. En het liep al een tijdje niet zo lekker. Hij deed afstandelijk, was steeds vaker weg en werkte nogal veel over. Ik kwalificeerde het onder de bekende ‘sleur’ in de relatie. Er moest dus nodig wat gebeuren om de boel weer eens op te frissen. Een vakantie bijvoorbeeld. Na wat gemor en geknik, ging hij ook akkoord en we gingen op zoek naar een leuke vakantiebestemming. Isla Margarita werd het. Een vakantie naar een subtropisch paradijsje (dat deden de brochures in ieder geval wel geloven, de werkelijkheid was toch ietsie anders) hield me destijds op de been. Het zou wel goedkomen allemaal. Tot hij voor de zoveelste achtereenvolgende keer alleen op stap ging en zelfs niet thuiskwam ‘s-nachts. Het smoesje van “te dronken” en het “slapen bij een collega” geloofde ik nog ook. Hoe naïef kun je zijn? En steeds tussendoor weer die telefoontjes die ik niet kon plaatsen. Als ik nu terugkijk, denk ik dat ik het gewoon niet wilde zien. Dat ik steeds toch maar het goede in hem wilde blijven zien. En toen dan toch, net voordat we op vakantie zouden gaan, kwam het hoge woord eruit. Hij wilde niet samen verder. Hij zou bij me weg gaan. Na de vakantie. De emotionele rollercoaster waar ik toen in terecht kwam, is moeilijk te beschrijven. Ik was kapot. Ik wilde het nog niet tegen iedereen vertellen. Ik moest hier eerst alleen uit zien te komen. Wellicht moest ik toch nog maar op vakantie gaan. Wie weet kon de relatie toch nog gered worden. En weer kan ik nu, als ik zo terugblik, mijn eigen naïviteit niet geloven. Ik, een nuchtere hollandse vrouw, geloofde alle leugens die ik op de mouw gespeld kreeg. De vertrekdatum van de vakantie kwam ondertussen erg dichtbij en ik wist het even allemaal niet meer. Uiteindelijk zijn we toch gegaan. Dan maar als afsluiting van iets wat toch een hele tijd heel mooi was geweest. We vertrokken op mijn 30e verjaardag. Toen hij zelfs de moeite niet nam om me te feliciteren die ochtend, was het voor mij overduidelijk. Met deze man wilde ik niet verder. De koek was op. De vakantie was een groot drama. Ik belde maar niet te vaak met het thuisfront om ze niet al te ongerust te maken. Mijn ouders en mijn zus wisten al wel een beetje van wat er speelde. Eten deden we wel samen, maar het leek alsof er een compleet vreemde man tegenover me zat. Een egocentrische eikel die niks anders kon dan vernederende opmerkingen maken richting mijn persoontje. Totaal vervreemd van de man die ik zo lief had, kwam ik thuis. Het was duidelijk. Het was over. Over en uit.
To be continued……..