Category: Zomaar

Het is heerlijk op de camping! Back to basic met niks te doen….nou ja, niks te doen dat is niet helemaal waar natuurlijk. Genoeg te doen maar weinig te moeten. Dat is beter verwoord. Zelfs de dagen dat ik alleen met de kinderen en de hond ben, zijn heerlijk. Geen auto, geen fiets dus alles te voet. Dan word je gedwongen eens helemaal tot rust te komen. Je kunt nergens naartoe dus ik heb niet steeds het gevoel dat ik iets moet ondernemen. Dat gevoel is nieuw, want ben nou eerlijk, in deze hectische maatschappij hebben we altijd het gevoel dat we onze tijd nuttig moeten besteden. Niksen is er voor ons volwassenen niet bij. En wat heb ik de afgelopen dagen toch een hoop genikst. Mezelf zelfs verveelt. En dat was heerlijk. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan.

Toch heeft deze vakantie ook z’n keerzijde. Op vakantie terwijl je eigenlijk ziek bent, kan in mijn beleving niet. En als je niks aan het doen bent, staan die radartjes in je hoofd niet stil. Dan komt er toch een soort van schuldgevoel. Natuurlijk weet ik wel dat ik dat moet loslaten, maar dat ik mijn collega’s nu opzadel met extra werk voelt niet fijn.

Dit is duidelijk 1 van die punten waar voor mij nog wat te leren/halen valt. Ik mag mezelf dit gunnen. Deze rust. En ik mag genieten van dit niks-doen! Een soort van mantra die ik regelmatig herhaal. Bovendien hoop ik straks thuis te komen met wat meer rust in mijn hoofd en daar is iedereen bij gebaat, niet alleen ikzelf.

ik heb op advies van een collegaatje het boek “I love me” gekocht. Op mijn tempo en gemak lees ik iedere dag een stuk. Lezen lukt namelijk ook niet al te lang achter elkaar. Poeh hey en dat was confronterend, dat zelfs mijn grootste hobby (lezen) niet wilde lukken. Maar het boek is een aanrader! Heel verhelderend!  Natuurlijk weten we diep van binnen wel waar onze valkuilen zitten, maar hoe trappen we daar niet steeds weer opnieuw in. Dan moet je terug naar je gevoel….je intu?tie….je rationele stuk loslaten. Makkelijk gezegd dat snap ik ook wel maar dit boek beschrijft de manieren waarop je dit kunt doen.

Op deze manier kan ik de vakantie toch gebruiken om meer inzichten te krijgen. En eigenlijk wordt dan heel duidelijk dat niksen best mag, dat niksen soms nodig is en dat door te niksen een hoop duidelijk wordt en dat het goed is voor je creativiteit en gemoedsrust. Het wordt tijd dat ik af en toe dat verantwoordelijkheidsgevoel eens loslaat, samen met het schuldgevoel laat wegvliegen.

De rust deed Steven goed. Hij had alle tijd om na te denken en realiseerde zich dat hij zich goed in de nesten had gewerkt. Achteraf had hij Suzan nooit meer moeten opzoeken. Ze was waarschijnlijk nooit van plan geweest om hem te verlinken. Daar had ze per slot van rekening alle kansen toe gehad. Ze had dat niet gedaan, maar had haar leventje weer opgepakt. Met een nieuwe naam, dat wel. Dat verdomde ego van hem had hem weer danig in de problemen gebracht. Bovendien wees alles erop dat Suzan waarschijnlijk zijn aanval had overleefd waardoor de situatie nu echt penibel was geworden.

Hier kwam nog bovenop dat hij al 2 dagen niemand meer te pakken kreeg. Geen Jeroen. Niemand. Dat beangstigde hem nog des te meer. Wat was er gaande in Nederland? Hij had zich al allerlei scenario’s in zijn hoofd gehaald. Wie weet dat Suzan nu wel alles uit de doeken had gedaan. Het zou heel logisch zijn als ze inderdaad nog leefde. Het koude zweet liep inmiddels over zijn rug.
Misschien werd het tijd dat hij zijn verdere plannen ging uitwerken. Hij kon hier op deze plek niet al te lang meer blijven, dat was wel duidelijk. Een voorgevoel zei hem dat het in Nederland foute boel was en dat de politie hem op de hielen zat.

Mocht Suzan nog leven dan moest hij iets bedenken. Een manier waarop hij haar liet weten dat ze veilig zou zijn. De rest van haar leven. Hij kon en wilde haar verder geen kwaad meer doen. Dat hij altijd van deze vrouw heeft gehouden, was nu wel heel duidelijk. Hoe heeft het toch allemaal zo ver kunnen komen? Zo ver dat hij zelfs de mensen van wie hij hield kwaad kon doen? Hij wist het antwoord niet.

Steven kwam uit een arm gezin. Hij had geen fijne jeugd gehad. Altijd was er geld te kort. Zijn vader dronk en zijn moeder vond alles best. Nooit had ze het lef gehad om eens voor zichzelf en haar kinderen op te komen. Vaak was er niks of te weinig te eten. En van enige luxe in huis was al helemaal geen sprake. Hij groeide op in een buurt waar veel mensen hun geld niet eerlijk verdienden. Ze hadden allemaal handeltjes in van alles en nog wat. De politie was met enige regelmaat in hun wijk te vinden. Hij had al snel door hoe het op straat er aan toe ging. Steven was slim. Hij wist zich al op jonge leeftijd in een behoorlijke positie binnen de criminele sector te wringen. En al op zijn 16e was hij de ‘baas’ van een kleine jeugdbende uit zijn buurt. Zijn vrienden keken tegen hem op. Hij merkte hoe gemakkelijk het geld op deze manier binnenkwam. Het begon met kleine diefstallen en handeltjes, maar al snel groeide het uit naar grotere handel. Drugs, prostitutie, mensenhandel. Daar was het grote geld in te verdienen. Nooit heeft hij daar problemen mee gehad. Zo was zijn leven. Al die jaren was het hem gelukt uit handen van de politie te blijven, maar nu was hij daar niet meer zo zeker van. En dat allemaal omdat hij van een vrouw hield. Een vrouw die gevaarlijk voor hem was. Niet omdat ze hem kwaad wilde doen. Nee juist omdat ze ook van hem hield. Omdat ze hem waarschijnlijk wilde beschermen door een andere identiteit aan te nemen en verder te gaan met haar leven, in plaats van aangifte tegen hem te doen. Dat hij dat niet had ingezien! Dat hij alsnog een aanslag op haar had gepleegd en misschien wel had gedood, dat was onvergefelijk……

Toen Steven éénmaal geld ging verdienen met zijn duistere zaakjes heeft hij gezorgd dat zijn ouders het beter kregen. In ieder geval was er iedere dag eten. Zijn 2 broertjes mochten niks te kort komen. Hij heeft ervoor gezorgd dat ze konden studeren en beide jongens zijn goed terecht gekomen. Hij wilde ze pertinent niet betrekken bij zijn zaakjes. Ze hebben allebei een keurige baan en een gezin. Dat was wat hij wilde. Die verantwoording heeft hij altijd heel sterk gehad. Zijn ouders konden het ze niet geven. Hij wel en daar was hij trots op. Zijn leven mocht hij dan verkloot hebben, dat van zijn broertjes heeft hij ermee gered. Nu nog zorgen dat Suzan, mocht ze nog leven, goed terecht kwam. Hoe het met hemzelf verder moest, wist hij niet. Dat wordt van latere zorg. Hij heeft zich altijd gered. Het zal nu ook wel goedkomen………..

Sja…..wie is dat nou niet? Toe aan vakantie? Iedereen kijkt toch uit naar een paar weekjes rust, een paar weekjes optrekken met vrienden, familie of je gezin? Heerlijk de tijd hebben om er op uit te trekken of juist lekker thuis te zijn. Dat is het fijne van vakantie. Gewoon kunnen doen waar je zin in hebt, of juist kunnen laten waar je geen zin in hebt. Minstens zo belangrijk ;-).

De behoefte aan vakantie is echter zelden zo groot geweest als nu. Wat een bewogen jaar hebben we achter de rug. Poeh hey. Zowel Manlief als ikzelf een nieuwe job, Jens naar een andere school, Manlief z’n studie, het ziekbed en het overlijden van mijn schoonmoeder…..ga zo maar door. Eigenlijk rolden we steeds van het één in het ander. En natuurlijk kunnen we dat wel handelen. We zullen wel moeten. De meeste dingen heb je niet voor het kiezen. Daar heb je mee te dealen of ze nou leuk zijn of niet. Maar desalniettemin zijn de vrolijke momenten de afgelopen periode wel overschaduwd door het verdriet. En ik merk dat het nu z’n tol begint te eisen. Ik ben moe……. En dan bedoel ik niet alleen moe van moe-der, maar ook moe van moei-er.

Wat zal ik straks genieten van het Spaanse zonnetje, de zee, de terrasjes, de sangria en de paëlla. De batterij opladen, noemen ze dat. En ik kan u verzekeren dat hij zelden zo leeg is geweest als nu. Dus kom maar op met die zonne-energie!!! Leg maar een paar van die paneeltjes op m’n hoofd en plug de stekkertjes maar in. Een beetje overschot aan energie is ook niet erg. Ik sla het wel op en gebruik het dan zodra we weer terug zijn in ons kikkerlandje.

Bovendien krijgen we dan ook meteen ons nieuwe gezinslid in huis…..PEP….. Pep is een ruwharige teckel-pup. Een nieuw vriendje voor onze kindjes en natuurlijk ook voor onszelf. Hopelijk wil onze eigenwijze kater uiteindelijk ook vriendjes worden met Pep, maar dat moeten we nog even afwachten. Een beetje extra energie is dan ook van harte welkom. De pup zal ongetwijfeld over voldoende beschikken. Energie bedoel ik dan hè?! Maar wat kijk ik er naar uit om zo’n beestje rond te hebben lopen. Ook dat zal hoogstwaarschijnlijk mijn energielevel omhoog krikken. Het zal op z’n minst goed zijn voor mijn gezondheid. Pep moet namelijk uitgelaten worden en ik heb niet de illusie dat de andere gezinsleden die taak op zich gaan nemen. Ja……de eerste weken waarschijnlijk. Misschien zelfs nog de eerste maanden, maar dan zal ik wel de spreekwoordelijke ‘jan-met-de-korte-achternaam’ zijn. So be it….

De reacties van de omgeving zijn wisselend. Van “OHHH GE-WEL-DIG” tot “WAAR BEGIN JE IN GODSNAAM AAN?”. Ach en beide reacties kan ik begrijpen. Ik vraag mezelf ook geregeld af waar ik aan begin. Dat heb ik trouwens ook regelmatig gedacht toen ik voor de 2e keer ging trouwen en sja……daar heb ik tot nu toe ook nog geen spijt van ;-). Bovendien vind ik momenteel de voordelen vele malen zwaarder wegen dan de nadelen. Één van die voordelen is dat het heel goed zal zijn voor Zoon met zijn autistische stoornis. Natuurlijk zullen er dagen zijn dat het minder leuk is…….en ja, als we een dagje weg willen, moet er iets geregeld worden voor de hond. Maar zeg nou zelf……dat regelen doen we de hele dag al. Is het niet op ons werk dan is het wel thuis voor of met de kids.

Kortom: Pep(pie) is welkom. Hij past ongelofelijk goed bij Kock(ie). Vooral als we eerst allemaal super hebben genoten van onze welverdiende vakantie. Het aftellen is begonnen……………

Morgen is het feest in Casa Kockie. Onze jongste telg wordt alweer 8 jaar oud.

De zondagmorgen is mijn favoriete dagdeel.

Uitslapen lukt ons al steeds beter ondanks 2 rondhuppelende kinderen. Ze zijn inmiddels op een leeftijd gekomen dat ze zelf naar beneden gaan en als we geluk hebben zelf hun plan trekken. Heerlijk is dat. Ontbijtjes op bed moet ik nog niet van ze verwachten, maar dat geeft niks. Gewoon even lekker iets langer in bed liggen en rustig wakker kunnen worden, is al verwennerij van de bovenste plank.

En daar zit ik dan! Één volle werkweek in de WW en de banen vliegen me om de oren! Ha! Dat was even schakelen de afgelopen week. Had ik me net voorgenomen om rustig de tijd te nemen om te zoeken naar een leuke baan die bij me past, gaat het ineens onverwacht snel. Natuurlijk streelt het mijn ego dat ik blijkbaar met mijn 44 jaar nog redelijk in de arbeidsmarkt lig. Dat ik in 1 week tijd 2 concrete aanbiedingen op zak heb. Ik had verwacht dat het, mede door mijn leeftijd, toch wat moeilijker zou worden. Niet dat ik eraan getwijfeld heb dat ik iets zou vinden, dat niet. Eigenlijk heb ik er altijd wel vertrouwen in gehad dat het goed zou komen. Op welke manier dan ook. Maar dat ik zo’n korte sabbatical zou hebben, had ik eerlijk gezegd niet voorzien. Daar gaan al mijn plannen voor de grote voorjaarsschoonmaak (JOEPIE 😉 haha).

Ik sta momenteel namelijk aan de vooravond van een nieuwe start. Morgen mag ik een contract gaan tekenen bij een werkgever die lekker dicht in de buurt is. Wat een luxe…….. Zelfde aantal uren, zelfde dagen en tijden, zelfde flexibiliteit. Wat kun je nog meer wensen? De werkzaamheden zullen meer financieel gericht zijn dan in mijn vorige baan, maar ach…… ik zal het me ongetwijfeld eigen kunnen maken. Een beetje last van gezonde spanning heb ik wel hoor. Na 15 jaar voor dezelfde werkgever te hebben gewerkt, waar ik mijn collega’s door-en-door kende, wordt het nu toch weer een heel nieuw proces. Van het onthouden van alle namen tot het leren van de bedrijfs-processen binnen deze organisatie. Alles wordt wennen. Bij wie kom ik op kantoor? Klikt het met mijn directe collega’s? Allemaal vragen die ik mezelf natuurlijk stel. Logisch. Gelukkig ben ik zelf niet de moeilijkste persoon (eeehhhh…..misschien denkt manlief daar anders over, maar daar hoef ik gelukkig niet mee te werken 🙂 ). Ach, laten we maar gewoon afwachten. Ik heb er zin in! Daar zal het in ieder geval niet aan liggen!

Bovendien, waar maak ik me nou eigenlijk precies druk om? Ik ben Lien!!! Ik heb inmiddels zoveel levens- & werkervaring, dat moet gewoon helemaal goed gaan komen. En zo niet? Nou dan gaan we gewoon weer verder! Niks bij de pakken neerzitten………MOVE ON! En deze drijfveer heeft waarschijnlijk precies gezorgd voor een snelle wending in mijn werkloze bestaan. Wat ben ik toch een boffert!!!! Nu nog even Toos Werkeloos, maar straks heel snel Sjaan Pakaan………….

Het nieuwe jaar staat weer voor de deur. Een jaar met nieuwe ervaringen, nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. 2012 Ligt bijna achter ons samen met alle gebeurtenissen, leuke en minder leuke. Dit is altijd zo’n moment om even terug te blikken en voor iedereen zijn de ervaringen weer anders. 2012……het jaar waarin Zoon is gestart op een nieuwe school. Het jaar waarin mijn werkgever besloot om het kantoor in Nederland te sluiten. Het jaar waarin manlief een nieuwe uitdaging is aangegaan. Ook het jaar waarin Dochter haar leraar onverwachts en veel te vroeg verloor en het jaar waarin mijn lieve schoonmoeder ziek werd.

2012…….ook een jaar met vele hele mooie momenten. De vakanties met het gezin en met vrienden. De gezellige uitjes, feestjes en de daarbij behorende borreltjes. Steeds weer word ik op zulke momenten bewust van het feit hoe gezegend ik ben met zoveel lieve waardevolle vrienden om me heen. Vrienden die er zijn in tijden dat het leuk en gezellig is, maar ook als het allemaal even wat minder goed gaat. Vrienden die ik vaak te weinig zeg hoe fijn het is om ze om me heen te hebben. Niet dat dat nodig is…..maar toch……

Vandaar nu nog even dit blogje op de valreep van 2012. Gewoon om ze te zeggen dat ik van ze hou en dat ik hoop op nog heel veel nieuwe mooie momenten in 2013!

Verder wens ik iedereen een bijzonder, fijn, liefdevol, gezond en GEWELDIG 2013 toe!

Maak er iets moois van met elkaar!!!!!!! X

Lieve Sinterklaas,

Van je Hiep Hiep Hoera en lang zal d’ie leven

Vandaag is het uw verjaardagsfeest

Maar dat wordt u natuurlijk vergeven

Zodra u ook met pakjes bij ons bent geweest

Het hele jaar probeer ik zo stout mogelijk te zijn

En zing ik “neem me mee” het liedje van Gers Pardoel

Op reis gaan met u dat lijkt me namelijk wel fijn

Samen met alle pieten wordt dat een dolle boel

We gaan er in Spanje een feestje van maken

Zeg nou eens eerlijk, dat lijkt u wel wat?!

Weg met die schoorsteen op Hollandse daken

Op naar het strand, de bar en het zwembad

In uw kasteel is vast wijn in overvloed

Want ik kan werkelijk niet geloven

Dat u al dit in nuchtere toestand doet

U moet wel drinken of iets hebben gesnoven

Wekenlang met zoveel kinderen op schoot

Ik moet er echt even niet aan denken

Ik zou vluchten naar Spanje met de boot

En mezelf vlug een borrel inschenken

Dus neem me vanavond maar mee naar de zon

Zomaar voor even naar Spanje, Utopia

Een weekje of 2, als dat nou eens kon

Ik krijg nu al zin in een kan Sangria!!

Lieve Sint, ik zeg u alvast gedag

Rust terug in huis dat is ook wel fijn

Of ik nu wel of niet met u mee mag

Ik heb gelukkig zelf ook nog wel wat wijn……

Kerstkaart….. Ontworpen door Zoon tbv CliniClowns. Hij is apetrots!!! (Net als zijn mama)